This week, we’re sharing a conversation with Errico, a combatant member of Tekoşîna Anarşist, an internationalist anarchist formation in critical solidarity with the Rojava Revolution. For this episode, Errico answers some questions we had about what’s been happening in Syria and concerns from within the Democratic Autonomous Administration of North and East Syria. You can find ideas and updates from the TA formation on their blog, https://tekosinaanarsist.noblogs.org. Past interviews with TA can be found here.
Errico’s voice has been re-recorded by a comrade for anonymity. The transcript is already up in the show notes and at our website for easier reading, translation and sharing and you can find past interviews we’ve done with TA linked in the show notes. And there is an announce-only signal group that anyone can join with updates and analysis by anarchists in the region or paying attention which we’ll link in our shownotes. Just a headsup, the usernames of members of this group will be visible to the all other users there and it might be a good opportunity to set up your signal username and make your phone number unfindable for better anonymity prior to joining the signal group ( https://signal.group/#CjQKIN0TDK_nsHV4uXRtLIdaUOL2R6yv7uvRs8c3RUiXLr-EEhBPEntGCDqJQOD4pzU36i6O )
We simultaneously recorded an interview with Cedric and Khuzama, two libertarian communists and editors of and contributors to the blog Interstices-Fajawat.org about their insights into Syria. This interview will be coming out soon, so keep an eye on our feed.
. … . ..
Featured Track:
- Rojava Punks by Emperor X from The Lakes of Zones B and C
. … . ..
Transcription in English
TFSR: Would you please introduce yourself to the audience with any name, pronouns, location, and affiliation that you want to share?
TA: Yeah, so this is Errico here. I’m talking from the provisional press office of Tekoşîna Anarşist, based at the moment a few kilometers away from the front lines. So for this, the best pronouns I can use is they then, if needed, but yeah, maybe that’s it.
TFSR: Would you remind listeners about Tecoxina Anarchist and its relationship with the PYD and the Rojava revolution?
TA: Tekoşîna Anarşist is an anarchist organization that has been working for more than seven yearsnow in the northeast Syria. We are here in critical solidarity with the revolution in Rojava. We see how the values that this revolution is like promoting are extraordinarily close to what we see as anarchism, as libertarian socialism and therefore many anarchists from all around the world has been coming here, had been fighting and defending this revolution. Some of us, we saw the need of building a more stable project that can learn from this revolution in a more collective way to be able to not only learn these lessons, but also being able to translate it and share it with other anarchist organizations and comrades all around the world.
When we talk about our works here, we are a military structure that cooperates with the Syrian Democratic Forces. We are integrated inside the Syrian Democratic Forces and we are with them in the front lines fighting against the enemies that tried to destroy this revolution. Mostly we have been in the front lines against the Islamic State but since 2018 and the invasion of the Turkish army in Afrin, we have been also in the front lines against the Turkish army and its proxies. As a military structure, also, we want to promote a reflection of what does it mean for anarchists to be engaged in a military context because we know that anarchism often has been also connected with anti-militarist movements.And this is also part of our tradition, but here we see the necessity of being part of the defense of this revolution in a military sense. So we often say that we are not a military organization, but a militarized one, because the conditions on the ground had forced us to take up weapons to defend this revolution and even our life, especially in the front lines against the Islamic State. And this was something that got a lot of international attention and this is a bit like the part that has been more mediatic. But for us, most of our work is also to function as a political organization here. As I say, critical solidarity with Rojava and trying to bring practical aspects to the meaning of international solidarity because when we talk about international solidarity, we can see that the capacity to bring solidarity on the ground with other struggles is often limited and we wanted to reflect on how we can directly bring this solidarity.
And there was this sentence that we often like from a really interesting revolutionary group from Denmark that was saying that “solidarity is something you can hold in your hands.” And we try to put this in practice and not stay in the symbolic solidarity, but be here shoulder to shoulder working with our Kurdish and with our Arab Syrian comrades and doing the work that is necessary on the ground to keep developing and defending this revolution. This means a lot of things that maybe we can talk about and discuss further in this interview but this also means relations with other political groups, with our political structures. You were mentioning the PYD, that it’s true that PYD is maybe the political body of part of the revolutionary bodies that are here. PYD is a political party that was created in 2003 to represent the voices of like Kurdish people here in northern Syria. But on the ground, and I think it’s important to understand PYD is mostly all people that is trying to bring solutions and like develop whatever is needed for the society to function. So what does it mean on the ground? They have an office and when people have problems, when there are conflicts in the different things that happen in the daily life, people often go to this office and discuss with the friends to try to find solution. This includes a big range of things like from how new buildings that are being built are coordinated, to garbage collection, but especially it comes to political talks with different elements. So there is like a close relation between PYD and the autonomous municipalities of each area that they try to help each other to solve the social problems.
There’s a nice story, you know… In the town that I’m right now, we were buying groceries so often in the shop that we kind of became friends with the shop owner. And some months ago, this shop owner asked “how are you?” and he was telling us that now he was asked to be responsible for the PYD office and this was him inviting to their office. So we came over for tea and were talking a bit about the situation of the city and the problems that they were facing. So we have a friendly relation, but the PYD is mostly like a local social center, mostly they have their office that functions as a social center to talk with the neighbors and discuss the situations on the ground. So this is part of our work, this diplomacy of like being in contact with the situation that the people is living here facing the same challenges and difficulties and problems and try to find solutions together with them.
TFSR: With the social structure and the social part of the revolution that you’re engaging with it makes a lot of sense for you to be able to be fluid and participating and engaging in the ways that you find interesting and necessary in this critical solidarity. But as an anarchist organization under a military structure, it would seem a bit more difficult to maybe navigate the autonomy and consensus of the members of the group with the decision-making of a what is generally considered to be a top-down, hierarchical organization like in the SDF, for instance, or with the YPG or YPJ. How is negotiating that? Can you talk about some of those tensions and some of the some of the ways that you’re able to negotiate that?
TA: Yes. Sometimes when we look for very technical answers, an audience can get disappointed because the reality here is much more organic. And of course we function as a military structure, not so much for like being military, but for being ready to defending revolution when it’s needed. For example, right now under the attacks that the Turkish proxy forces are doing, we have been mobilized most of the time, we as an organization have the responsibility that all our militants, all our members are able to be deployed in a military capacity if necessary. So we are responsible also to make sure that all our militants that want to engage in this kind of work are able to do it and this is something that can be coordinated with the local military structures. Also, there are members that maybe they don’t have interest in this part of the work so that they can focus in civilian work. During the times that there is not a big mobilization, most of us have capacity to be engaged in this kind of civilian works.
And we have to remark how the revolution here and how the movement is organized, gives a lot of space for that. There are not only like the local communes that are like working, it’s like these neighborhood councils to run the different things, but there are a lot of different institutions from like art and culture, education, health that are functioning And we also, of course, try to work with special intention with the women’s structures, like the structures connected with the women’s movement that are also diverse from the Kongreya Star that is the main umbrella structure, but also the different Mala Jin, or women’s houses, and the Jineology institutes. So also like a big variety, especially comrades that are read as women here are trying to engage and give priority to connect with this because we see it as also one of the main aspects of the Rojava Revolution.
So we have been evaluating, like where are the different structures where our militants can make better connections. And over these years, our militants have been working in coordination with like many different groups from this like art and culture, health, education, with the youth. It’s a quite diverse environment that, of course, it’s always teaches us a lot of things because it’s not only like living with the people here and learning from their culture, but also engaging on a human level. People here are eager, like to get to know us and also to invite us to their homes. And we also ask them, like, “how’s the situation? How was the situation before the revolution? How is now?” And we also talk about politics. We recently started to find more and more texts of anarchism translated to Arabic. And we are sharing some of the books of Bakunin that have been translated and discussing with like some of the comrades, like how they see it. And even if it’s true that anarchism is not known here, even the word sometimes leaves people confused. But when we explain it and we talk about it as libertarian socialism, it’s easier for comrades here also to understand. And for local people, sometimes it’s it can be funny to like have these conversations. But at the same time, we are also connected with many other revolutionary organizations so that even when they are more familiar with more like Marxist tendencies, a lot of them are also like aware. And even some of them have deep knowledge of anarchist authors and ideas. And we have been engaging with like really extraordinarily deep political discussions on anarchism and it’s really like an enriching part of hearing how people here see and perceive these ideas.
TFSR: So the news of the last couple of weeks in Syria has been pretty crazy. But then again, so have the last decade and a half since the Civil War began. With an understanding that this complex situation is still developing, can you give us a very simplified description of some of the actors on the ground and the international backers?
TA: Yeah. So there are a lot of actors. But to make it simple, we will focus maybe on four of the main actors right now that are present in the conflict.
On one side, we have the SDF or Syrian Democratic Forces that we already mentioned. That is the military coalition of the different military structures around the autonomous administration of northern Syria. This means also that different regions have developed their own military councils, like local military councils that are confederated in this umbrella that is the Syrian Democratic Forces. This includes also different forces. We can see how different ethnic minorities, for example, have their own military structures and that they exist in different cities. So it’s a quite diverse and complex system so to summarize, we will talk just about the SDF as comprised of different military structures working together, coordinating efforts to defend this revolution and this territory.
A second actor that we will refer is Hayʼat Tahrir al-Sham or HTS, and this is the group that has been viewed as leading the offensive that overthrew the Assad regime. Shortly, we can dive a bit on the history. HTS is the new reorganization of the Salafist group that can be traced to the Al-Nusra Front that was the Syrian branch of Al-Qaeda. It’s true that in the last years, there has been an effort of switching a bit the narrative and the ideological lines and going towards the line of more moderation and there has been purges getting rid of those elements more close to the ideas of Al-Qaeda. And we saw this process of moderation, but still, it’s important to remember that their roots lay there. They’ve for several years been the effective government in the region of Idlib and ruling with a really like authoritarian methods. Also, again, dividing and absorbing other Islamist groups in a quite violent ways. And there are quite some interesting articles that can be also shared about the background, maybe to refer to at least one there is the report from, I think, February 23, something like this from the Rojava Information Center that it’s called “When the Jihadists Learn to Smile”, that makes a big dive on how HTS developed.
The third actor that we have to talk, even if it’s not existing right now, is the Syrian Arab Army that was the regular army of the Syrian Arab Republic, therefore, it was the army of the Al-Assad regime. At the moment, the Syrian Arab Army is dissolved, most of the most of the fighters left their uniforms behind and ran away, leaving their positions. Some of them defected, joining different factions.
The other umbrella organization that it’s the Free Syrian Army that maybe needs to be mentioned. Some people will probably be familiar with the name Free Syrian Army as it was the umbrella name used for a lot of the opposition groups, especially during 2012 and 2013. But it’s important to remember that it was never a coherently organized force, it was more like an amalgam of different groups. We can see that since this last offensive of HTS against the Syrian Arab Army, the idea of the Free Syrian Army has come back to life. And a lot of groups joined the offensive of HTS against the Syrian Arab Army, raising the opposition flag and somehow pledging alliance to this Free Syrian Army that, even if it doesn’t really exist, still holds the idea of the forces in opposition to the Bashar al-Assad regime.
And the last element that we will mention is the Syrian National Army. The name can be confusing because even if it’s true that most of their fighters are Syrians, the commanders are not. It’s a Turkish proxy force supplied, trained and command by Turkish state and it has been proved to be recruiting ex-fighters of Daesh. There’s a published document that contains the identity of like more than 400 identified ISIS fighters and that are now in the ranks of this SNA and it has been the name that the Turkish state used to reorganize their Islamist forces against the Kurdish movement. Right now it’s the group that is leading the offensive against the self-administration of North East Syria.
So to summarize how it is on the ground, these four elements that we mentioned, SDF, HDS, SAA and SNA are fighting almost two parallel wars with HTS mainly fighting against the regime, against the Syrian Arab Army. While at the same time, the SNA or these Turkish proxies had been fighting against the SDF or the Kurdish-led administration in North East Syria. And it’s relevant to see that even if the Turkish proxies have a lot of coordination with HTS, they are separate structures that had been fighting different wars. These Turkish proxies never had serious interest in engaging in combat with the Syrian Arab Army and their focus has been solely the attacks against the regions, especially of Shehba, Til RifatArifat, Manbij and now Kobane, targeting only the self-administration of North East Syria. These groups are backed somehow in different geopolitical powers, but we can see how SDF is a really local force that in the fight against the Islamic State was actively supported by the international coalition led by the US forces. And partly the US has been keeping some support to the SDF, especially in the war against the Islamic State, not so much or not at all in the war against the Turkish invasion. When Turkey invaded before in Sere Kanye and in Afrin, the US did nothing. And not just did nothing, but even like withdraw to allow Turkey to crush some of the territories that they invaded. So in a lot of media, we can often see often a listing of the Syrian Democratic Forces as the backed force, but US is only backing it in the war against the Islamic State, not much more. When we look at HTS, we can see it in a similar fashion, but there has been direct support from Turkey in the defense of the region of Idlib. Turkey has been holding different military positions around Idlib to defend the government and the forces of HTS from the attacks of the regime. So even if it’s true that HTS is also a local force, their reliance on Turkey, not just for their defense but also for the supply lines was and still is really strong.
The Syrian Arab army that was functioning as the state army for more than 60 years was at the moment of collapse, supported especially by Russia and Iran. Russia had an interest in maintaining the military bases of Latakia and Tartus that are the only naval bases that Russia had in the Mediterranean Sea. And Iran also had a lot of interest in supporting the regime to keep their supply routes to groups like Hezbollah and Hamas open across Syria. So we saw that, yeah, Russia and Iran were the main supporters. And when it comes to this last factor, the SNA, this Turkish proxy force, this is not just that it’s supported, it is that it’s built directly by Turkey. So this is a bit the distribution of these four elements and their main international supports.
TFSR: It gets so complicated with especially the international backing under certain circumstances and then not under others. I’m going to ask more questions momentarily about Israel, but the fact that Iran and Israel both had an interest in backing the Assad regime for their various reasons, like whether it be because of regional stability or the ostensible fight against ISIS by Israel, understanding that the Assad regime was doing that. Or Iran having a historical relationship with both of the Assad’s and allowing that transit of weapons and money and stuff to go to Lebanon. Yeah, it’s really complicated and confusing.
Israel has taken the power vacuum as an opportunity to seize territory in the Golan Heights and is stating that it will integrate it with the settlements while bombing weapons depots and infrastructure to cripple whatever comes next in Syria. Can you speak about the relationship between Assad and Israel and how it fits into the wars on neighboring territories that Israel has brought? And also, HTS has made a statement that Palestinian groups would need to disarm and no longer be able to train in Syria, which feels not disconnected from this.
TA: Yeah, this is a complicated question and it brings in scope Israel. Now, that was an actor that we didn’t mention when we mentioned this for forces right now fighting in Syria. But for sure, Israel is also extremely present. Maybe if we look back a bit for long and to look at like the how Hafez al-Assad and the ideas of Pan-Arabism and Nasserism took hold in Syria, we have to see the establishment of Israel as a state in the Middle East as one of the sources of conflict for many of the situations that we are living through now. Hafez al-Assad and the idea of Pan-Arabism worked a lot on those lines, on the idea of building an Arab union and to question or challenge the establishment of Israel in those regions. To bring the Palestinian people to their lands, especially after the Nekba, was something that gave a lot of force to this idea of Pan-Arabism. So Hafez al-Assad, historically has, been confronting Israel and trying to build this alliance between Syria and Egypt to bring to an end the Zionist ideas in the Middle East. So, there’s a long-term historical confrontation between Syria and Israel. We could go into all the wars that they fought, but maybe it’s not necessary right now.
But we can also look at the short story. Right now, Israel is bombing more than 400 locations in what Israel themselves declared to be the biggest air operation they have ever conducted. That has been extraordinarily destructive and they are talking about having destroyed more than 90% of the military capabilities of Syria. There are rumors, I don’t know how true they are, that Bashar al-Assad gave the locations of all these weapons to Israel in exchange for not being shot while leaving Syria. I will not dive in on that, I just want to note that clearly Israel had locations of all the weapons storage locations. Now, for more than a week Israel has been bombing nonstop, day and night, all these locations and really destroyed any kind of air defense capability, advanced weapons capability, they really made sure that Syria cannot be a military threat for Israel probably forever.
So, this comes to what is the approach of HTS to Israel. HTS is now reaching a stage where they are in control of the transitional government, the interim government that is being assembled in Damascus and they are there trying to keep a very conciliatory presence and making speeches of about not looking for war, calling for the war to have ended and about trying to not escalate any conflict with Israel. They are not even condemning the brutal bombings that Israel is doing, even if several people have been already killed in those bombings. They are trying to avoid any conflict because Israel did not only just bomb all these more than 400 locations, Israel is also expanding their so-called security zone, the occupied territories in the Golan Heights and right now mostly they are advancing around the border between Syria and Lebanon. And now the IDF have troops and tanks less than 30 kilometers of Damascus. So, in the case that Israel feels threatened at any point by HTS, there’s not many things that HTS can do to dissuade Israel to take action. At the moment the governing body of HTS is very aware that they have no capacity to challenge the military force of Israel. They’re looking for peace and probably this statement to call for Palestinians to disarm and no longer trade in Syria, is part of this, of like a dissuasion methods to kind of pacify Israel and get a bit of a green light of Israel for getting the government. Because at the end of the day, this person that is taking the leadership of HTS, Al-Jolani, his family is from the Golan Heights.
How much there will be a continuation of the hostilities that Syria historically always had with Israel, it’s still a question at the moment. But Israel wants to make sure that in case of any will to return to hostilities, that Syria doesn’t have any trade capacity to do it in the next decades.
TFSR: And beyond that territorial gain in the Golan Heights, would you speak a bit about the Israeli and SDF relationship? What are Israelis’ interests in this besides destabilizing a potential threat to the south? Are there any oil interests? And how do people think that there’s a possibility of Israeli support?
Is it worth mentioning a relationship historically between Turkey and Palestine in this dynamic?
TA: So, first, the main interest of Israel is probably just cutting the Iranian supply lines to Hezbollah and making sure, as we were saying, that Syria cannot become a threat for the next years on Israel. And also to limit the capacity of Iran to threaten Israel over their support of proxy forces like Hezbollah, like Hamas. So, with Syria, Syrian supply lines being cut to Iran, this makes it much easier for Israel to control the Iranian proxy forces within their borders. And, of course, Israel’s support here is often seen with contradictory views. On one side, Kurdish people also suffered a lot for the oppression of the Ba’ath regime that was imposing an identity that was based on the Syrian Arab Republic. So, Kurdish identity was denied. Kurdish language was forbidden. There was no school in Kurdish. Kurdish people was not allowed to study in their own language. They were forced to learn and go to school in Arabic. Not like other minorities, especially like Christian minorities had access who had some freedom to sustain their own languages like Armenians, Assyrians, but that was not the case with the Kurds. So, there is some historical hate that has been building in that sense. There has been this imposed identity of Arabs that Kurds are not happy about.
So, in that sense, when Israel is talking about Kurds being oppressed, Kurds can identify in those eyes. And Israel is trying to inflame these ethnic differentiations to undermine any possibility for pan-Arabism or Arab unity. So, it’s true that in the Kurdish population, there are sometimes even some approval for Israel. But in the revolutionary project of Rojava and what the political organizations here on the ground are evaluating, we know what Israel is as a state, we know what Zionism is. And the Kurdish liberation movement has been training and found refuge in the Palestinian revolutionary movement. And they even have militants in the ranks that were killed in the war against Israel. So, the solidaristic links between revolutionary Palestinian movements and revolutionary Kurdish movements are strong, with long-term cooperation. So, in that sense, the revolutionary movements have a big, big mistrust of Israel. And this sometimes gets into contradiction, you know, when local people see Israel as like an option, like to break the hegemony of the Arabs that they felt oppressed by. This can be sometimes in contradiction with the political movement here, knowing that the solidarity with the Palestinian movement is critical for Palestine as it is for Kurdistan. Because it is only in support with the oppressed identities and the revolutionary groups that a new Middle East can develop.
This is also difficult nowadays because the Palestinian movement has been going over transformations over the last decades. The Israeli state especially targets any kind of revolutionary project inside the Palestinian movement, promoting a more conservative line. And this resulted in nowadays having the Palestinian resistance being led often by Islamist groups like Hamas. And for revolutionary movements, of course, of course, this is a bit of a defeat. The Israeli state, we can say partly succeeded in crushing the important revolutionary Palestinian movement, that it’s a defeat for all revolutionaries of the world. And it’s a defeat for us. But of course, it’s especially like a defeat for the Palestinian revolutionary movement. Right now when we saw, the the main conflict with Hamas is what is being seen as one of the main spearheads of the Palestinian resistance.
And we need to remark that Hamas is also connected with the Muslim Brotherhood, as President Erdogan is. Therefore, we see that in the last years, the narrative of the Turkish state and it’s ruling party, the AKP, and Erdogan has been often vocal in support with Palestinians. But this support is not for the revolutionary movement, this support is aligned with the Islamist claims of Hamas. And this connection between the AKP, the party of Erdogan, and Hamas also created some aversion from the Kurdish revolutionary movement, which is taking distance from this Islamist-led Palestinian movement while at the same time, of course, trying to keep and support this now smaller revolutionary Palestinian movements.
TFSR: So there was news in the last couple of weeks was that Turkey, after an extended period of air raids on northeast Syria, has been amassing troops at its Syrian border for what appears to be an offensive. At a joint press conference recently between the US and Turkey, both members of NATO and the US acting to attempt to facilitate communication on a ceasefire between Turkey and SDF. Turkey reiterated that it would deal with the US-backed SDF, whose Kurdish leadership Turkey argues is linked to the Kurdish Workers’ Party, the PKK, within its own borders, as it saw fit, and would not be directed by the US. In the meantime, my understanding is that the US announced that it was going to take an administrative headquarters in Kobane and raise the US flag as a deterrent for Turkish invasion.
So I wonder what the last few weeks have been like in the area of the democratic autonomous administration of northeast Syria, and what do you see is coming next in terms of this sort of stalemate or at least threat of defense by the US being a larger power than the SDF can muster?
TA: Yeah. So, yeah, the last weeks and especially the last days have been crazy, and this has been a very relevant topic. Maybe to put it in context, we have to remember what happened in 2016, before the creation of the SDF, the main forces were the YPJ and YPG, with quite openly Kurdish-identified fighters. Then the YPJ and YPG, were the spearhead of the forces of the international coalition against the Islamic State. And during that time, the US was especially supporting these militias, like the fighters of the YPG and YPJ, in their war against Islamic State with their air force and the liberation of Manbij was a critical time.
There was some agreement between US and Turkey claiming that the YPG and YPJ cannot cross and to the west of the Euphrates River and that was the spark that ignited the process of conversations that ended up in the creation of the SDF or the Syrian Democratic Forces, an attempt to build these more regional realities of the military councils and the creation of the Manbij military council. So, this past agreement is something that Turkey has been contesting, claiming that the US promised that the Syrian Democrats, at that time the YPG and YPJ , could not go over the Euphrates River, and therefore was arguing that SDF had no right to be on the west of the river. And on the west of the river is Manbij, the city that has been recently occupied by the SNA. There was not so much ground that US could hold diplomatically because of that agreement, so, the US did not intervene in front of the occupation of Manbij, but one of the red lines of the US in front of Turkey had often been like the Euphrates River and therefore Kobane. Turkey is trying to dismiss any kind of these claims and to go for a full military operation that occupies all the area. And therefore Kobane is a symbol of resistance, is a symbol of victory against the Islamic State, where the Kurdish forces managed to break the lines of the Jihadist groups. And it’s a really important symbol of resistance for the revolution here and it was like what gave international name to what is happening here. It was also the city where the US started to bomb the lines of the Islamic State. Therefore, US repeatedly say to Erdogan that Kobane was not on the agenda for Turkish occupation. And now with this invasion, clearly the proxy forces of Turkey were willing to dismiss these claims and attack Kobane directly. And as a deterrence, yeah, we saw an American convoy entering the city and raising the American flag.
What does it mean is still not clear. But for the moment, it’s true that there seems to be negotiations where US is trying to balance the requests of Turkey with the need of the SDF. The commander of the SDF, Mazloum Abdi, was putting a proposal for considering Kobane as a demilitarized zone where SDF could withdraw, letting just the the local Asayish security operate as basic security, like civilian structures, with supervision of US. That was a proposal put on the table with the idea to respect the claims of security of Turkey. And of course, for the US, this is a bit of a mess because they have a NATO partner that is clearly recruiting ISIS fighters and putting them on their groups to attack the Kurdish forces that have been the main partner on the ground to fight the Islamic State. So even if everyone knows that Turkey is still a nationstate that is part of NATO and the US doesn’t want Turkey to get too close to Russia as it has been already playing both sides a bit, they want Turkey to remain in NATO because it’s true that right now Erdogan is on the head of Turkey. Probably in the next elections, he will not hold that position and the US wants to make sure that this really big, powerful army that is the second force of NATO remains part of the of their military alliance. So they don’t want to let Turkey move away from from NATO. But at the same time, they don’t want to let Turkey smash the forces that really brought an end to the Caliphate.
And not only that, but we also have to remember that SDF is currently in control of the security of the prisons that hold tens of thousands of ISIS members. We’re talking about thousands of fighters that are in the prisons, and tens of thousands of woman and children that were living in the caliphate of the Islamic State and that are right now a really big threat for the whole region. These people really believe in the ideas of the caliphate, their minds aren’t going to be changed, and they are waiting for the opportunity to build it again. And US is aware of that and doesn’t want to let these prisoners break out because we saw the cooperation of the Turkish state with Islamic state. Many of the international fighters of ISIS were crossing into Syria through Turkey. And this is something that is not a secret, it is known, but still they want to prioritize keeping Turkey as a NATO partner over any kind of human rights, any kind of risk prevention of the Islamic state to return.
Yeah. Anyway, we could talk long hours about this, but the situation is that US forces returned to Kobane that were not there since they withdrew before the last Turkish invasion under the orders of Trump. So right now they are there apparently preventing Turkey for immediately attacking with ideas of having a ceasefire until the end of the week, trying to reach an agreement. It’s not clear if any agreement is reachable. And maybe Turkey will try to attack anyway, on their own. And as far as we know, there are US senators already threatening Erdogan with sanctions like the ones that were placed in 2019, even if the ones of 2019 were never implemented. But they are using these sanctions as a measure for pressure to make sure that Erdogan don’t make this step. What Erdogan will do is still something that we will see. At the end of the week, probably things will have to fall in one side or the other. If Erdogan wants to attack whatever the price, probably we will see the most brutal war that we saw since the days of the Islamic State here. SDF are ready to fight until the end. Kobane is not negotiable. Kobane is the most important symbol of the resistance that ends the Islamic State and a really important symbol of the revolution. So it’s something that will be defended, for sure, with the strongest capacity that the SDF can put on the lines unless some agreement is reached where Kobane doesn’t end up in Turkish hands.
TFSR: Okay, so this is going to cover some of the similar topics, but how have things on the ground in in the DAANES, been since the HTS and SNA offensives, and how have SDF allied forces engaged?
What do you think about the statements of Abu Muhammad al-Jolani of the HTS that point to a more tolerant vision of Islamism in Syria after the ouster of the Assad regime? You already mentioned this Rojava Information Center article from a few years ago “When the Jihadists Learned to Smile”, I think. And I’ll put a link to that in the show notes. But what do his words offer in relation to advances in the rights of women and LGBTQIA folks that have or could be won through models like that of Jinealogy? And can you talk a little bit about the vision that the the Rojava revolution promotes?
TA: Maybe we can divide this in two parts, because even if the offensive of HTS and the offensive of SNA are somehow combined, they are really different forces with different political aims, and they are also acting different on the ground. So, the SNA until now occupied first and foremost the region of Shehba, where all the refugees from the Turkish invasion in 2018 of Afrin were living in refugee camps and the snA forced them to flee again, finding shelter in eastern regions of Syria in territory of the autonomous administration. And they occupied not only Shehba, that has been the first territory occupied, but also recently the occupation of Manbij. And we can see how SNA is advancing and behaving as like poorly organized criminal gangs, just looting, robbing, kidnapping. There are some interviews in the in the site of the information center with like those refugees from Shehba that are arriving to Raqqa, to Tabqa, and they are describing how the was evacuation and it’s terrifying. Like these groups were just executing people on the road, were kidnapping. It has been a terrifying experience for those who went through that and that stands in contradiction with what HTS is trying to do. HTS was promising safe passage to the people of Shehba to areas of the autonomous administration. And SNA didn’t respect that and it’s SNA is behaving exactly in the same way in Manbij, like looting, stealing, killing. There is a lot of videos that even they themselves are recording of torturing people, there was this video of like going into the hospital asking injured people if they were Kurds or not, and for who they were fighting and just shooting them on the spot in the hospital. It was quite brutal. So these are groups that don’t have any political aim beyond massacring and killing and directed by the Turkish state to just destroy the project of the autonomous administration of North Syria. So I would not even talk about any political project because there is none beyond obeying the orders of Turkey in the most brutal way possible.
HTS is a bit of a different thing. Even if we can see that they are coordinating in some areas, HTS is a political organization. They come from a political tradition of Islamism, and they have been shifting into a more moderate positions in the last months, or years even, to try to become a Syrian force that is a credible proposal for government for Syria. Well, we already made the comparison that it’s maybe not so different from what the Taliban are doing in Afghanistan. And the idea is probably in the same lines, they are already talking about installing morality police, the Islamic courts. But at the same time, maybe talking about the Taliban in Afghanistan sounds too aggressive. But we can also remember that it’s exactly the same thing that Iran is doing in the sense of the Islamic Republic of Iran. So is this idea of like bringing religious fundamentalism into politics, that it’s something tha if we mentioned that is Muslim people doing it sounds dangerous, but that so many Christian fundamentalists are doing exactly the same thing. So I think it’s not so different. It’s like bringing religious fundamentalist ideas into politics. And that seems to be the main idea of HTS and it’s what they probably will try to implement with their interim government.
And of course, we already saw some of these declarations where some of the members of the government, (I don’t remember who it was) making this statement that you say, like claiming that women are not capable of like having some positions in the of administration. Well, we can also reflect on how much religious fundamentalism and patriarchy go hand in hand and we can see how in the demonstrations of HTS, most of the time, we just see men, especially in the area on Deir ez-Zor where there was some protest calling for the SDF to withdraw and HTS to come. We can see how this protest is mostly men, how these ideas of religious fundamentalism also are in line with the power that men hold in the mosque and perpetuating these patriarchal forms of the family. So, of course, the project of the autonomous administration is completely opposed to the vision of patriarchy. And probably this is going to be one of the main contradictions if we reach a point where the autonomous administration and HTS have to negotiate conditions for a new Syria, because for the for the autonomous administration of north Syria, woman’s revolution, woman’s liberation is a fundamental, if not like the main points of this revolutionary project. This is something that for sure is not negotiable at all. So any kind of restrictions that HTS would like to impose on woman’s rights, these would be for sure a total red line for the autonomous administration. And this can be a challenge for some negotiations if these negotiations end up happening.
But for now, it’s not even clear how much HTS is really engaging in these negotiations or if it’s just a face that they are putting on, hoping that Turkey will put a finish the project of the autonomous administration. Because we saw how HTS received diplomats in Damascus of the autonomous administration and open negotiations and they are calling for Kurds to be part of this new Syria. But it’s not clear, at least to me, how much this is something that they really believe in, or this is something that they are saying to gain time until the Turkish proxy forces can eradicate the project of Northern Syria.
TFSR: I think it’s worth noting too, that Al Jalani has specifically said that they’re not trying to create a Taliban and not look, not to look to Afghanistan for what their goal is. But, you know, when the Taliban reclaimed portions of Afghanistan after the U.S. withdrawal, they were saying the same, like, “we’re very moderate now, we’re very reasonable.” And then they went back to the same playbook. So, I mean, that’s just politics, it’s not even Islamism, I guess. The SDC has proposed a 10 point plan for moving forward towards peace, including increased inclusion of women in government posts. Along with this, do you see the DAANES and the democratic confederalist model as being allowed to actually play a role in the next transitional phase of Syria? And how do you see this as happening?
TA: Yeah, as you see, it’s a really interesting thing. The Syrian Democratic Council, because it’s the political body that was somehow aiming to build some national alliance in the level of Syria to prepare for a future organization. And one of the main figures of the political body that now develop as the Syrian Democratic Council was Hevrin Khalaf. Hevrin Khalaf was a Kurdish politician and she was murdered in the invasion of 2019. And it was not just another murder, like there was a group of Turkish-backed Islamists that penetrated several kilometers behind the front lines going explicitly after her car and killing like hers and the driver. So we can see how Turkey was scared of like this idea of a political body that can bring a national proposal for Syria, connected to the self-administration of North East Syria. And the Syrian Democratic Council continued, even if the president was killed, assassinated by these Turkish proxy groups. Eight now the proposal for a federal Syria is on the table and this is one of the main points that the political delegations of the self-administration are bringing to Damascus. This proposal is not coming just for North East Syria and the Kurdish self-administration, but for all the different minorities that are present in North East Syria. We are talking about Armenians, Syriacs, Assyrians, but also not only for North East, as in the South with other minorities like the Druz, different groups that have been for quite some years already in contact with the diplomatic bodies of the self-administration and building together this political project of the Syrian Democratic Council. And this is the idea that it’s being brought on the table “Let’s create a federal Syria with the principles of democracy that the self-administration of North East has been already putting in practice. Let’s build this almost a model of libertarian municipalism where like different cities can confederate and allowing also that the different cities have their own councils, different ethnic groups, religious groups, develop their own civil and political institutions and building this democratic confederation, this democratic confederalism and proposing this for Syria.”
Of course, this is very different of what HTS is envisioning. HTS, if we guide our analysis on what they had been doing in Idlib, they had been struggling to have a really centralized and authoritarian governance system that probably they expect to supplant just the centralized government of the Ba’ath regime with themselves and impose themselves as a central authority. It’s true that they don’t have capacity to do that. HTS was strong in Idlib, but they don’t have any ground in these big cities that the Syrian Arab army just withdrew from. Like Halab (Allepo) is the second city of Syria. Damascus is also a really big city and they don’t have feet on the ground there, like people, militants, they don’t have their political bodies to administrate this centralized government that they could envision. So still a question how much they will be able to develop some credible proposal for a transitional government, because for sure they will need to negotiate with local authorities, with the local political bodies. The self-administration has already been doing this work of building political alliances with other forces to bring a different proposal for Syria on the table. But maybe we can see that western governments are already taking the words and the proclamations of HTS and the provisional government as official. And this is a bit of a problem because to see how much western powers are recognizing this model of authoritarian regime. Yeah. And it really reminds of what happened in Afghanistan with Taliban, even if they want to distance themselves from that.
TFSR: So, Turkey has a history of aiding Daesh or ISIS, which you’ve brought up, in order to weaponize the destruction they cause in SDF-held regions. And the DAANES has been uncomfortably sitting on prison camps for ISIS affiliates and their families, whose home countries in a lot of cases refuse to repatriate them. This is sort of a powder keg that one occasionally sees sparks near when there’s a breakout or attempted breakout or violence occurring within the camps. Can you speak about what’s important for the international and US audiences to understand about the position that the administration is in and the ways that these camps and the Daesh prisoners are weaponized by Turkey and others?
TA: Yeah. So this is a big topic and it has so many implications that to summarize, it’s going to be challenging. But a lot of people have heard from the news from the Al-Hol camp which is this vast refugee camp divided in different areas in what is known as the annex is holding most of the families that were evacuated after the war in Hajin, the last pocket of Daesh. So we are talking about the most militant and committed people to the Islamic state that was fighting until the last second. That was finally evacuated and the SDF has been ensuring the security for the area, but also their capacity to ensure security inside is extraordinarily limited. There are a lot of crazy things happening in Al-Hol. And from time to time, the anti-terror units of the SDF have to organize raids to identify some of the Daesh members that are inside because in theory it’s a camp that is only for women and, and children, but there is a constant building of networks of tunnels, of smuggling, people going in and out for in roads that are difficult to locate. And it’s really dangerous area where people that’re moving away from the ideas of the Islamic State areeven being murdered by other people in this camp. So we are talking about 40,000 people in that camp. Not all of these 40,000 are in the annex and that is the most dangerous part, but still there are a lot of people in this area so that if they break free, they will have a lot of force to revive the ideas of the caliphate.
Al-Hol is the biggest example, but the fighters of the Islamic state are not in that camp. Fighters of Islamic state are in different prisons, mostly in Heseke, but also in many other areas. These prisons are under like heavy security as the SDF is trying to ensure that food, medical assistance in case of health problems, is provided. There habe been a massive amount of resources that had been put into like sustaining the security and supplies to those prisons with constant request to different national states all around the world to take their prisoners back because we are not talking just about Syran people. Most of those, especially fighters, are also from different territories, but national states are not interested in taking these people back to their countries.
As we mentioned, Al-Hol camp is the biggest one, but there are many other camps in like different areas but Daesh is also on the ground, there are sleeping cells that are waging small scale attacks, insurgencies all around the area. In fact, with the collapse of the regime, we saw a big revival of the activity of these Islamic state cells. We are talking about more than 80 dead since the, since Bashar al-Assad left the country. They are making raids, attacking small isolated areas, killing everyone and stealing everything they can. There have been recently also attacks on checkpoints of the autonomous administration. So we see that there’s already an ongoing revival of the Islamic state that is extremely dangerous.
This is also supported by the words of the MIT, the intelligent services of Turkey that they had been using these sleeping cells to attack and this came also in combination with other elements that Turkey has been using on the ground. Not always Daesh, but also just traitors as Turkey is offering money in exchange for information about commanders, like SDF commanders, our different locations.
And this has been one of the ways that Turkey had access to information that is used to constantly attack with drones, different commanders of SDF. and for several years we have seen that almost every month, sometimes even every week, Turkey is attacking with drones, different positions and assassinating SDF commanders all over the place. So these are some of the threats that Turkey has been posing and the risk of a combination of both things is always very big. We saw in past Turkish campaigns mostly bomb power stations, oil refineries, oil stations, but they have been also often bombing the surroundings of the Al-Hol camp, even security checkpoints of Al-Hol camps to promote uprisings in the Daesh prisons. And sometimes some of the prisoners managed to escape thanks to those drone strikes by Turkey on the security facilities of these prisons and camps.
TFSR: When I had asked the question about conditions in northh east Syria at this point, I didn’t really ask about the day-to-day situation that people are experiencing is like with these frequent air raids and drone strikes. Obviously there are the targeted assassinations that you described happening, but also I know that Turkey has weaponized water in the past and access to water to cities that are within the DAANES. There was recently the SNA attacks on the Tishreen Dam, and as you mentioned, attacks on power stations and other infrastructure that’s important for civilian life there. Can you talk a little bit about what life outside of the administration officials or the SDF, has been like since Assad was overthrown, with these different invasions and jockeying forces?
TA: So these bombing campaigns have been going on for years. Turkey has been bombing the power stations and cutting the water for a long time. People have been suffering these power cuts and lack of water for several years. Right now it’s true that since the invasion in some areas this has intensified, especially as you were mentioning the Tishreen Dam, which is one of the main power supplies for a big part of Northern Syria. That has caused power cuts for a lot of people, but still it’s very recent and it’s a war. So right now, electricity is a bit secondary in most of the areas because the primary risk is that the Turkish proxies are threatening to invade most of the area. And we can see how is in these times of Turkish invasion where the system of the autonomus administrations has been reacting with more force against the threats. Now we can see that people are taking turns doing safety patrols, making sure that safety is maintained, making sure that there are no threats. Turkey is also using a lot of disinformation on the ground, spreading fake news on ocial media saying that “SDF is running away from this position,” or “SNA already entered this village.” All these things that are not true to scare population. It’s impressive to see how much people are taking the defense of the land into their own hands, how neighborhood committees are organizing checkpoints in the main streets to make sure that Asayish can be redirected to points where they are more needed. So in these times of invasion the people’s mobilization is stronger and a few hours or a few days without electricity isn’t the big worry at the moment.
TFSR: Can you talk about assertions in the recent past of known instances of corruption developing in the DAANES and the administration itself? I’m thinking claims of bribery or skimming off the top by officials in positions of power? Is this a situation you know about, is it simply rumors or is it something that is being dealt with?
TA: That’s a really interesting question because here is also when we can bring the part of critical solidarity, no? In the sense that we are here in support of the revolution and we are here supporting what the autonomous administration is doing but we are also reflecting on how things are going on the ground. And we’ve seen in the last years, especially, an increase of the corruption cases. There’re problems in the sense of people trying to steal from communal resources, bribaries and these things that are happening. At the same time, I can say that this is mostly happening in mid-levels structures, people that maybe were not ideologically aligned with the revolution, but at some point decided to join the works of the autonomous administration and managed to get to some like mid-level position of administration. And then they use these positions to steal, to divert money. For now what we are seeing is that the self-administration is also aware of that and is tackling that and is also like starting to have groups of investigation that are like following what’s happening with this money. We have been also working in support of like medical structures and we saw how in hospitals, also medicines and resources that should be destined for the people that end up in the pockets of someone.
The self-administration is starting to spend many more people and resources for investigation committees. And they are dealing quite harshly with that in the sense of when they find these corruption cases it’s mostly often just men that with some of their family members trying to make these schemes to get some money and the autonomous administration are quickly taking away the responsibility of those people and putting them in prisons for some time and trying to cut off these levels of corruption. We also see that this is this mid-level corruption is not something we see reproduced in like high levels of the administration, like people that is in like serious responsibility positions coordination of like cantons, of whole areas. These people that have been with the revolution since the beginning, these people are not easily corruptible. We can see how there’s a strong will to stop these dynamics of corruption and that it’s not like most national states where you can see this is common in any kind of centralized government, those who are in the center of states like that often use the structures to steal and make themselves rich. Especially i think that the example that we have very close is Bashur, in Iraqi Kurdistan where the Barzani clan is running such a model of business, you know, where they run the main oil companies and a lot of money goes directly for them and for their family members. This is nothing that is not like this happening here. We can see how the the directive levels of the autonomous administration are mostly run by people that is really believing that it’s possible to build a different way of living and they are making sure that there is no like clan or small power group that is taking hold. And they’re ensuring that there is a revolutionary spirit and a revolutionary project directing the the efforts of the self-administration.
TFSR: Demonstrations have been occurring across Germany during called-for days of action from groups like Rise Up for Rojava. After over a year of ongoing slaughter by Israel backed by Imperial core countries like the US, Germany, Britain and France despite frequent protests and lockdowns the prospect of these sorts of tactics bringing about the intended changes feels unlikely to me, but the questions of what effectiveness looks like amidst looming or real genocide across the world requires a whole conversation. Can you talk about what you know of the awareness raising for a democratic Syria, activism in other countries, pressure on Turkish business and government institutions and what sorts of international solidarity can be useful to defend and support the Rojava Revolution?
TA: Mmmhm. That’s a critical questions and for us it has also been one of the main points of reflection. Like “how to transform this international solidarity into real actions into practice that people can work with and people can develop from this?” And it’s still a big question how much this, maybe, more street protests are affecting the situation. One of the things that we can see now is that all these these campaigns and these small-level actions and protests they create social conscience. It’s no coincidence that the image of Turkey in so many places is so damaged, especially for politically conscious people. It’s now known how much Turkey has been supported supporting the Islamic State. Also because of these mobilization campaigns and the awareness of putting on the table the bad things that the Turkish state and their fascist structures had been using to fight against the Kurds. We can also remember what the origins of this state are, the first big moves made it possible for Turkey to become a state was the Armenian genocide in 1915, just at the end of the first world war. Two million Armenians were massacred and their wealth was stolen and this was one of the bases that allowed the Turkish state to build itself up. So these genocidal policies are rooted in the dynamics of the Turkish state and this is something that needs to be called out, that needs to be exposed. We can see how the one is a direct continuation of these policies now especially against the Kurdish people. So these actions of visibility are having impacts in the social and political conscience.
Actions like boycotts can also have direct impact. We saw different groups calling for boycotting Turkish airlines. Maybe the best example has been the the campaign of BDS on Israel and this seriously has had impacts. But for sure the best solidarities are to come to Rojava and share the same fate as these people here. How many internationalists have been coming to this area to learn from the revolution, to understand what it means on the ground, what does it mean to build a stateless society, what does it mean to build a woman’s revolution, what does it mean to build social ecology? And these lessons are something that aren’t just practical solidarity of having more people here, building and developing this project. But it’s also learning and opening doors for internationalist revolutionaries from all around the world to experience what is happening here and to learn. With these lessons we can also rethink and re-evaluate our experiences in order to better adjust our programs as revolutionaries back home to make sure that our models and our ideas are in connection with the reality that we are living in. This is a very important part also of international solidarity, to learn from experiences of other revolutionary movements and develop lessons together that are not just limited to the areas where the revolutionary process happened. That can also inspire revolutionary processes all around the world.
TFSR: For those that might be interested in going there are there any organizations that they should consider reaching out to, depending on what their abilities or interests are, that you would suggest
TA: At the moment traveling here is not easy. We see that when there are Turkish military operations, travel would often have to be done in coordination with the KRG and like what we were saying, the Barzani government is making sure that border access is limited. But here there are many internationalist groups that have been working and also learning how best tointegrate and support internationals arriving here to learn. I would not encourage one group over another, I think there are quite a lot of reflections from on the ground and many comrades have already been coming here. So I would invite whoever is interested in coming to make sure that they understand what the reality on the ground is and to try to have an overview from comrades who have been here so as to have better ideas of what area they would like to work on, or what can be the best structure for that kind of work.
TFSR: And for folks who are looking to learn more and either keep up on the ongoing and quickly changing situation, are there any news sources that you would suggest or groups that people can research online?
TA: Many structures are giving lots of updates about the situation. We can always refer to the Rojava Information Center as a quite reliable source for the situation on the ground. There’s also a signal group that is broadcasting the situation happening here on the ground and the updates are also being posted on the website of the Tekoşîna Anarşist. We just recently made a new tab where these updates of the situation on the ground are being shared on the website and there are several channels on telegram that are also reporting of the situation. But if you have interest maybe we can have you this link for joining this broadcast in signal in the show notes in case friends want to and receive daily updates with an anarchist perspective
TFSR: Well, Errico, thank you so much for having this conversation. Is there anything that i failed to ask about that occurs to you right now that you want to mention?
TA: Maybe one of the things that we have been reflecting lately is the importance of building relations, especially with all the Syrian revolutionaries that in 2011 and 2012 were part of the protest against the regime and were proposing libertarian paths to build a revolutionary movement in the whole of Syria. The main example that we can bring now is Omar Aziz, an anarchist that was writing really interesting documents calling for confederations of local councils as a path towards the Syrian revolution. I also think that at this time if these libertarian groups of 2011 or 2012 were having these experience of local councils, could see what’s happening in northern Syria and how these communes of the Rojava revolution, which now many Arab people, Asyrian people, Armenian people are putting into practice… This can be seen as a very direct connection with the proposal of Omar Aziz and it’s something that can be brought together. Especially now that the regime has fallen, it’s time to push for a libertarian proposal, that it’s not falling into trying to rebuild a centralized state in Syria with a central government, but to push for a decentralized project where these local councils could become the main political arena for a new Syria.
TFSR: Okay on that note thank you very much for having the conversation, i really appreciate it.
TA: My pleasure thank you.
TFSR: Say hello to the hevals for me.
. … . ..
Transkrypcja na język polski
TFSR: Czy możesz przedstawić się naszym słuchaczom/czkom, podając swoje imię, zaimki, lokalizację oraz przynależność, którymi chcesz się podzielić?
TA: Oczywiście. Nazywam się Errico. Rozmawiam z tymczasowego biura prasowego Tekoşîna Anarşist, które obecnie znajduje się kilka kilometrów od linii frontu. Jeśli chodzi o zaimki, najlepiej używać „oni”, jeśli to konieczne – i to tyle.
TFSR: Czy mógłbyś przypomnieć słuchaczom, czym jest Tekoşîna Anarşist oraz jakie są jej związki z PYD i rewolucją w Rożawie?
TA: Tekoşîna Anarşist to organizacja anarchistyczna działająca od ponad siedmiu lat w północno-wschodniej Syrii. Wspieramy rewolucję w Rożawie w duchu krytycznej solidarności. Wartości promowane przez tę rewolucję są bardzo bliskie temu, co rozumiemy jako anarchizm i socjalizm wolnościowy. Z tego powodu wielu anarchistów z całego świata przyjeżdża tutaj, aby walczyć i bronić tej rewolucji. Część z nas dostrzegła potrzebę stworzenia bardziej stabilnego projektu, który pozwoliłby na kolektywne uczenie się z tej rewolucji. Naszym celem jest nie tylko zdobywanie doświadczenia osobiście, ale także tłumaczenie i dzielenie się tymi lekcjami z innymi anarchistycznymi organizacjami oraz towarzyszami/kami na całym świecie.
Odnośnie naszej pracy tutaj, to działamy jako struktura wojskowa współpracująca z Syryjskimi Siłami Demokratycznymi (SDF). Jesteśmy zintegrowani z SDF i znajdujemy się z nimi na linii frontu, walcząc z wrogami próbującymi zniszczyć tę rewolucję. Początkowo byliśmy skoncentrowani na walce przeciwko Państwu Islamskiemu, ale od 2018 roku, czyli od inwazji tureckiej armii w Afrin, walczymy także przeciwko tureckiej armii i jej najemnikom. Jako struktura wojskowa staramy się również prowadzić refleksję nad tym, co oznacza zaangażowanie anarchistów w kontekście militarnym. Wiemy, że anarchizm często był związany z ruchami antymilitarnymi, co jest również częścią naszej tradycji. Jednak tutaj dostrzegamy konieczność obrony tej rewolucji – włącznie z obroną zbrojną.
Dlatego określamy się nie jako organizacja wojskowa, ale „zmilitaryzowana”, ponieważ warunki na miejscu zmusiły nas do sięgnięcia po broń w celu ochrony rewolucji, a także naszego życia, zwłaszcza w walce z Państwem Islamskim. Ta walka przyciągnęła dużą międzynarodową uwagę, ale większość naszej pracy dotyczy także funkcjonowania jako organizacja polityczna. Wspomniana krytyczna solidarność z Rożawą polega na próbie urzeczywistnienia praktycznych aspektów międzynarodowej solidarności. Kiedy mówimy o solidarności międzynarodowej, często zauważamy, że możliwości jej realizacji na miejscu, w kontekście innych walk, są dość ograniczone. Dlatego staraliśmy się zastanowić, jak możemy bezpośrednio i efektywnie wcielać tę solidarność w życie.
Jest takie zdanie, które często lubimy powtarzać, pochodzące od bardzo interesującej grupy rewolucyjnej z Danii: „Solidarność to coś, co można trzymać w rękach.” Staramy się wprowadzać tę ideę w życie, nie ograniczając się do symbolicznej solidarności, ale działając tutaj ramię w ramię z naszymi kurdyjskimi i arabskimi syryjskimi towarzyszami. Wykonujemy pracę niezbędną na miejscu, aby rozwijać i bronić tej rewolucji. To oznacza wiele rzeczy, które być może będziemy mogli szerzej omówić w tym wywiadzie, w tym relacje z innymi grupami politycznymi i strukturami. Wspomniałeś o PYD. To prawda, że jest to polityczne ciało części rewolucyjnych organizacji w regionie. PYD to partia polityczna założona w 2003 roku, reprezentująca głosy ludności kurdyjskiej w północnej Syrii. Jednak, co ważne, na miejscu PYD to przede wszystkim ludzie, którzy starają się znajdować praktyczne rozwiązania problemów społecznych i organizować codzienne życie.
Co to oznacza w praktyce? Prowadzą biura i gdy ktoś ma problemy, gdy pojawiają się konflikty w różnych sprawach życia codziennego, ludzie często przychodzą do tego biura i rozmawiają z przyjaciółmi, aby spróbować znaleźć rozwiązanie. Obejmuje to szeroki zakres rzeczy, od tego, jak koordynować budowę nowych budynków, po zbieranie śmieci, ale szczególnie dotyczy to rozmów politycznych z różnymi elementami lokalnych struktur. Istnieje bliska relacja między PYD a autonomicznymi gminami w każdym regionie, które wspierają się nawzajem w rozwiązywaniu lokalnych problemów.
Mam z tym związaną ciekawą historię. W mieście, w którym teraz przebywam, tak często robiliśmy zakupy w lokalnym sklepie, że zaprzyjaźniliśmy się z jego właścicielem. Kilka miesięcy temu ten właściciel zapytał nas: „Jak się macie?” i podzielił się informacją, że poproszono go, aby został odpowiedzialny za lokalne biuro PYD. Zaprosił nas do odwiedzenia tego biura. Przyszliśmy na herbatę, rozmawialiśmy o sytuacji w mieście i problemach, z którymi mierzą się mieszkańcy. Nasze relacje są przyjazne, a PYD działa tutaj głównie jako lokalne centrum społeczne, miejsce dialogu z sąsiadami i omawiania sytuacji w regionie. To również część naszej pracy – bycie blisko ludzi, zrozumienie ich wyzwań i wspólne poszukiwanie rozwiązań. Stawiamy czoła tym samym problemom i trudnościom, co mieszkańcy, co pozwala budować zaufanie i wspólną odpowiedzialność za rozwój społeczności.
TFSR: W kontekście struktury społecznej i społecznego wymiaru rewolucji, w którą się angażujecie, naturalne wydaje się, że możecie działać elastycznie, uczestniczyć i angażować się w sposób, który uznajecie za interesujący i konieczny w ramach krytycznej solidarności. Jednak jako anarchistyczna organizacja funkcjonująca w strukturze militarnej, wydaje się, że pogodzenie autonomii i konsensusu członków grupy z procesem decyzyjnym organizacji postrzeganej jako hierarchiczna i scentralizowana, takiej jak SDF, YPG czy YPJ, może być trudne. Jak sobie z tym radzicie? Czy możecie opowiedzieć o tych napięciach i sposobach, w jakie udaje wam się je przezwyciężać?
TA: Tak, to bardzo ważne pytanie. Czasami, gdy szukamy bardzo technicznych odpowiedzi, rzeczywistość może rozczarowywać, ponieważ tutaj wszystko funkcjonuje w sposób znacznie bardziej organiczny. Oczywiście działamy jako struktura wojskowa, ale nie dlatego, że chcemy być żołnierzami, lecz dlatego, że chcemy być gotowi do obrony rewolucji, gdy zajdzie taka potrzeba.
Na przykład teraz, podczas ataku najemników Turcji, przez większość czasu pozostajemy zmobilizowani. Jako organizacja mamy obowiązek zapewnić, że wszyscy nasi bojownicy/czki i członkowie/nie byli gotowi do zaangażowania się w działania wojenne, jeśli zajdzie taka potrzeba. Odpowiadamy za to, aby wszyscy członkowie/inie, które chcą uczestniczyć w tego rodzaju działaniach, miały taką możliwość, co wymaga koordynacji z lokalnymi strukturami wojskowymi. Z drugiej strony są również osoby które mogą nie być zainteresowani tą częścią naszej pracy, i dla nich istnieje możliwość skupienia się na działaniach społecznych. W okresach, gdy mobilizacja nie jest tak intensywna, większość z nas ma okazję angażować się w różne formy pracy społecznej.
Musimy podkreślić, że sposób, w jaki rewolucja i ruch są tutaj zorganizowane, daje dużo przestrzeni do działania. Nie tylko funkcjonują lokalne komuny, przypominające rady sąsiedzkie zarządzające różnymi aspektami życia społecznego, ale istnieje także wiele różnych instytucji – od tych związanych ze sztuką i kulturą, przez edukację i zdrowie, aż po struktury zajmujące się młodzieżą. Szczególnie staramy się współpracować ze strukturami kobiecymi, takimi jak Kongreya Star – główna organizacja parasolowa, a także Mala Jin (Domy Kobiet) i instytuty Jineologii. Różnorodność tych działań jest ogromna, a szczególnie towarzyszki identyfikujące się tutaj jako kobiety, starają się angażować w te obszary i priorytetowo traktować budowanie relacji, ponieważ widzimy to jako jeden z kluczowych aspektów Rewolucji Rożawy.
Przeprowadzaliśmy ewaluacje, analizując, które struktury pozwalają naszym członkom/iniom lepsze powiązania. Przez lata współpracowaliśmy z wieloma różnymi grupami – od organizacji zajmujących się sztuką i kulturą, przez zdrowie i edukację, aż po młodzież. To bardzo zróżnicowane środowisko uczy nas wielu rzeczy, nie tylko o życiu z ludźmi tutaj i ich kulturze, ale także o budowaniu relacji na poziomie międzyludzkim.
Ludzie tutaj są otwarci, chętnie nawiązują kontakty i często zapraszają nas do swoich domów. W takich rozmowach pytamy ich o to, jaka była sytuacja przed rewolucją i jak wygląda teraz, rozmawiamy o polityce i zmianach, jakie zaszły dzięki temu procesowi.
Ostatnio zaczęliśmy odkrywać coraz więcej tekstów anarchistycznych przetłumaczonych na język arabski. Dzielimy się niektórymi książkami Bakunina, które zostały przetłumaczone, i dyskutujemy z towarzyszami o ich odbiorze tych dzieł. Choć prawdą jest, że anarchizm nie jest tutaj dobrze znany – samo słowo czasami budzi zamieszanie – to kiedy wyjaśniamy jego istotę i mówimy o nim jako o socjalizmie wolnościowym, staje się to bardziej zrozumiałe.
Dla miejscowych takie rozmowy bywają czasem zabawne. Jednocześnie jesteśmy powiązani z wieloma innymi rewolucyjnymi organizacjami, które, choć często bardziej osadzone w tradycji marksistowskiej, wykazują świadomość innych perspektyw. Wielu członków tych organizacji nie tylko zna idee anarchistyczne, ale posiada głęboką wiedzę na temat autorów i koncepcji anarchistycznych. Prowadziliśmy niezwykle głębokie dyskusje polityczne na temat anarchizmu, które były dla nas niesamowicie wzbogacającym doświadczeniem. Pozwoliło nam to lepiej zrozumieć, jak ludzie tutaj postrzegają te idee i jak je interpretują.
TFSR: Ostatnie tygodnie w Syrii przyniosły niezwykle dynamiczne i niepokojące wydarzenia. Z drugiej strony, ostatnie półtorej dekady, od rozpoczęcia wojny domowej, również były pełne chaosu. Mając na uwadze, że sytuacja pozostaje niezwykle złożona i dynamicznie się rozwija, czy możesz przedstawić w uproszczony sposób kluczowych aktorów działających w regionie oraz ich międzynarodowych sojuszników?
TA: Z jednej strony mamy SDF, czyli Syryjskie Siły Demokratyczne, o których już wspominaliśmy. Jest to koalicja wojskowa złożona z różnych struktur militarnych związanych z Demokratyczną Autonomiczną Administracją Północno- Syrii. Oznacza to również, że poszczególne regiony wykształciły własne rady wojskowe – lokalne struktury militarne, które są skonfederowane pod parasolem organizacji, jaką jest SDF. W skład SDF wchodzą także inne siły, w tym te reprezentujące różne mniejszości etniczne, które posiadają swoje własne struktury militarne działające w różnych miastach. W rezultacie mamy do czynienia z dość zróżnicowanym i złożonym systemem. Podsumowując, można określić SDF jako zbiór różnych struktur wojskowych, które współpracują i koordynują swoje wysiłki w celu obrony tej rewolucji oraz terytorium, na którym funkcjonuje Demokratyczna Autonomiczna Administracja.
Drugim aktorem, o którym warto wspomnieć, jest Hayʼat Tahrir al-Sham (HTS), grupa postrzegana jako główny uczestnik ofensywy, która miała na celu obalenie reżimu Asada. Przyjrzyjmy się pokrótce jej historii. HTS to nowe wcielenie salafistycznej grupy, której korzenie sięgają Frontu Al-Nusra, syryjskiego oddziału Al-Kaidy. W ostatnich latach organizacja rzeczywiście podjęła wysiłki, by zmienić swoją narrację i ideologię, przesuwając się w kierunku większego umiarkowania. W ramach tych działań wewnątrz organizacji przeprowadzono czystki, które wyeliminowały elementy bliższe ideom Al-Kaidy. Obserwowaliśmy ten proces przekształcania się grupy w bardziej umiarkowaną strukturę, jednak ważne jest, by pamiętać o jej korzeniach i przeszłości.
Od kilku lat HTS pełni rolę faktycznego rządu w regionie Idlib, rządząc w sposób wyraźnie autorytarny. Organizacja regularnie dzieli się i wchłania inne islamskie grupy, często stosując przy tym brutalne metody. Istnieje również kilka interesujących materiałów na temat ich działalności i tła. Jednym z nich jest raport, który – o ile dobrze pamiętam – został opublikowany 23 lutego przez Rojava Information Center, zatytułowany “When the Jihadists Learn to Smile”. Dokument ten szczegółowo analizuje rozwój HTS.
Kolejnym ważnym podmiotem, o którym warto wspomnieć, jest Wolna Armia Syryjska (Free Syrian Army, FSA). Nazwa ta może być znana wielu osobom, ponieważ była to parasolowa organizacja zrzeszająca liczne grupy opozycyjne, szczególnie w latach 2012–2013. Warto jednak podkreślić, że FSA nigdy nie była spójnie zorganizowaną siłą. Była raczej amalgamatem różnych grup zbrojnych.
Od czasu ostatniej ofensywy HTS przeciwko Syryjskiej Armii Arabskiej idea Wolnej Armii Syryjskiej (FSA) ponownie zyskała na znaczeniu. Wiele grup zbrojnych dołączyło do tej ofensywy, podnosząc flagę opozycji i w pewnym sensie deklarując swoją lojalność wobec idei Wolnej Armii Syryjskiej. Choć FSA w swojej pierwotnej formie faktycznie nie istnieje, nadal symbolizuje ideę sił opozycyjnych przeciwko reżimowi Baszara al-Asada.
Ostatnim aktorem, o którym warto wspomnieć, jest Syryjska Armia Narodowa (Syrian National Army, SNA). Nazwa może być myląca, ponieważ choć większość ich bojowników to Syryjczycy, dowództwo nad nimi sprawują osoby spoza Syrii. Jest to formacja całkowicie zależna od Turcji, która zapewnia jej zaopatrzenie, szkolenie i dowodzenie. Udowodniono, że SNA rekrutuje byłych bojowników Daesh (ISIS). Opublikowano dokument ujawniający tożsamość ponad 400 zidentyfikowanych bojowników ISIS, którzy obecnie znajdują się w szeregach SNA. Grupa ta jest w rzeczywistości nazwą, pod którą państwo tureckie zreorganizowało swoje islamistyczne siły, skierowane przeciwko ruchowi kurdyjskiemu. Obecnie SNA prowadzi ofensywę przeciwko Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii.
Podsumowując sytuację na miejscu, możemy wyróżnić cztery główne strony konfliktu: SDF, HTS, SAA i SNA. Te siły uczestniczą w dwóch niemal równoległych wojnach. HTS koncentruje swoje działania głównie na walce przeciwko reżimowi, czyli Syryjskiej Armii Arabskiej (SAA), podczas gdy SNA, siły proxy Turcji, prowadzą ofensywę przeciwko SDF i kierowanej przez Kurdów i Kurdyjki Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii. Warto zauważyć, że choć siły zależne od Turcji (SNA) często koordynują swoje działania z HTS, są to odrębne struktury, realizujące różne cele i prowadzące odmienne wojny. Tureccy najemnicy nigdy nie wykazywali poważnego zainteresowania walką z Syryjską Armią Arabską – ich celem są wyłącznie ataki na obszary kontrolowane przez Demokratyczną Autonomiczną Administrację, takie jak Shehba, Til Rifat, Manbij, a obecnie także Kobane.
Wszystkie grupy uczestniczące w konflikcie są wspierane przez różne geopolityczne siły, ale SDF wyróżnia się jako prawdziwie lokalna siła. W trakcie walki z Państwem Islamskim (ISIS ) SDF było aktywnie wspierane przez międzynarodową koalicję dowodzoną przez USA. Obecnie USA częściowo nadal wspiera SDF, ale to wsparcie ogranicza się głównie do działań przeciwko ISIS. W przypadku tureckiej inwazji, USA nie tylko nie udzieliło SDF żadnego wsparcia, ale podczas wcześniejszych tureckich najazdów na Serekaniye i Afrin, wojska amerykańskie wycofały się, umożliwiając Turcji przejęcie tych terytoriów. W związku z tym, choć w wielu mediach można zobaczyć SDF przedstawiane jako siły wspierane przez USA, to wsparcie to dotyczy wyłącznie walki z ISIS i niczego więcej.
Jeśli spojrzymy na HTS, sytuacja jest podobna, choć w ich przypadku Turcja bezpośrednio wspierała ich działania w obronie regionu Idlib. Turcja utrzymywała pozycje militarne wokół Idlib, aby chronić rząd i siły HTS przed atakami reżimu. Chociaż HTS jest również lokalną siłą, ich zależność od Turcji – nie tylko w kwestii obrony, ale także linii zaopatrzeniowych – była i nadal jest bardzo silna.
Syryjska Armia Arabska (SAA), która przez ponad 60 lat funkcjonowała jako armia państwowa, w momencie swojego upadku była wspierana szczególnie przez Rosję i Iran. Rosja miała strategiczny interes w utrzymaniu baz wojskowych w Latakii i Tartusie, które są jedynymi rosyjskimi bazami morskimi na Morzu Śródziemnym. Z kolei Iran był zainteresowany wspieraniem reżimu, aby utrzymać otwarte szlaki zaopatrzeniowe dla takich grup jak Hezbollah i Hamas, które przechodzą przez Syrię. Widzimy więc, że Rosja i Iran byli głównymi sojusznikami Syryjskiej Armii Arabskiej (SAA).
Jeśli chodzi o ostatniego aktora, czyli Syryjską Armię Narodową (SNA) – siły proxy Turcji – to nie tylko są one wspierane przez Turcję, ale wręcz bezpośrednio przez nią stworzone. Tak wygląda podział tych czterech głównych stron konfliktu i ich głównych międzynarodowych sojuszników.
TFSR: To rzeczywiście bardzo skomplikowane, zwłaszcza jeśli chodzi o międzynarodowe wsparcie w jednych okolicznościach i jego brak w innych. Zaraz zadam więcej pytań dotyczących Izraela, ale ciekawy jest fakt, że zarówno Iran, jak i Izrael miały interes w popieraniu reżimu Asada, choć z zupełnie różnych powodów. Na przykład Iran, dzięki historycznym relacjom z rodziną Asadów, mógł utrzymywać tranzyt broni, pieniędzy i innych zasobów do Libanu. Z kolei Izrael, docenia stabilność regionalną lub rzekome zaangażowanie reżimu Asada w walkę z ISIS. Tak, to naprawdę skomplikowana i zagmatwana sytuacja.
Izrael wykorzystał próżnię władzy jako okazję do przejęcia terytoriów na Wzgórzach Golan, deklarując ich integrację z osiedlami, jednocześnie przeprowadzając bombardowania składów broni i infrastruktury, aby osłabić wszystko, co mogłoby powstać w Syrii w przyszłości. Czy możesz opowiedzieć o relacjach między reżimem Asada a Izraelem oraz o tym, jak wpisują się one w konflikty na sąsiednich terytoriach, w które Izrael był zaangażowany? Ponadto HTS wydało oświadczenie, że palestyńskie grupy muszą się rozbroić i nie będą mogły dłużej prowadzić szkoleń na terenie Syrii, co wydaje się być działaniem nieprzypadkowym.
TA: Tak, to skomplikowana kwestia, która wprowadza do tematu Izrael. Jest to aktor, którego nie uwzględniliśmy, gdy omawialiśmy cztery siły obecnie walczące w Syrii. Jednak bez wątpienia Izrael odgrywa w tym regionie istotną rolę. Warto cofnąć się nieco w czasie, aby przyjrzeć się, jak idee panarabizmu i naseryzmu, rozwijane pod wodzą Hafeza al-Asada, zakorzeniły się w Syrii. Należy podkreślić, że ustanowienie Izraela jako państwa na Bliskim Wschodzie stało się jednym ze źródeł konfliktu, który wpłynął na wiele obecnych wydarzeń i sytuacji.
Hafez al-Asad i idea panarabizmu opierały się w dużej mierze na dążeniu do budowy arabskiej jedności oraz na podważaniu i rzucaniu wyzwania istnieniu Izraela w regionie. Przywrócenie narodu palestyńskiego na jego ziemie, szczególnie po Nakbie, było jednym z kluczowych elementów, które nadały idei panarabizmu siłę i popularność. Hafez al-Asad historycznie przeciwstawiał się Izraelowi, podejmując próby budowy sojuszu między Syrią a Egiptem w celu stawienia czoła ideom syjonistycznym na Bliskim Wschodzie.
W związku z tym między Syrią a Izraelem istnieje długotrwały historyczny konflikt. Moglibyśmy szczegółowo przeanalizować wszystkie wojny, które toczyły oba kraje, jednak być może w tym momencie nie jest to konieczne.
Ale możemy również spojrzeć na najnowszą historię. Izrael obecnie zbombardował ponad 400 lokalizacji w operacji, którą sam określa jako największą operację powietrzną w swojej historii. Była ona wyjątkowo destrukcyjna, a Izrael twierdzi, że udało mu się zniszczyć ponad 90% zdolności wojskowych Syrii.
Pojawiają się spekulacje, choć trudno ocenić ich wiarygodność, że Baszar al-Asad przekazał Izraelowi lokalizacje wszystkich tych magazynów broni w zamian za możliwość bezpiecznego opuszczenia Syrii. Nie będę wnikał głębiej w tę kwestię, chcę jedynie podkreślić, że Izrael najwyraźniej dysponował dostępem do informacji o lokalizacjach wszystkich magazynów broni.
Od ponad tygodnia Izrael nieprzerwanie bombarduje te miejsca, zarówno w dzień, jak i w nocy, skutecznie niszcząc wszelkie zdolności obrony przeciwlotniczej oraz zaawansowanego uzbrojenia Syrii. Izrael w ten sposób, że Syria prawdopodobnie na stałe przestanie stanowić jakiekolwiek militarne zagrożenie dla jego bezpieczeństwa.
To prowadzi nas do relacji Hay’at Tahrir al-Sham (HTS) z Izraelem. HTS osiągnął obecnie etap, w którym kontroluje rząd przejściowy – tymczasową administrację formowaną w Damaszku. Organizacja przyjmuje teraz bardzo pojednawcze stanowisko wobec Izraela, wygłaszając apele o zakończenie wojny i unikanie eskalacji konfliktu. HTS nie potępia brutalnych bombardowań przeprowadzanych przez Izrael, które pochłonęły już ofiary w ludziach. Stara się unikać jakiejkolwiek konfrontacji, ponieważ Izrael, oprócz zbombardowania ponad 400 lokalizacji poszerza tzw. strefę bezpieczeństwa, obejmującą okupowane terytoria na Wzgórzach Golan. Obecnie działania Izraela koncentrują się głównie wzdłuż granicy syryjsko-libańskiej. Siły Obronne Izraela (IDF) rozmieściły swoje wojska i czołgi w odległości mniejszej niż 30 kilometrów od Damaszku.
W sytuacji, gdyby Izrael poczuł się zagrożony przez HTS, organizacja ta miałaby bardzo ograniczone możliwości, aby powstrzymać Izrael przed podjęciem zdecydowanych działań. Obecne władze HTS doskonale zdają sobie sprawę, że nie są w stanie rzucić wyzwania militarnej potędze Izraela. Właśnie dlatego dążą do utrzymania pokoju, a ich oświadczenie wzywające Palestyńczyków do rozbrojenia się i zaprzestania szkolenia w Syrii wydaje się być elementem strategii mającej na celu uspokojenie Izraela i uzyskanie od niego “zielonego światła” na objęcie władzy.
Warto również zauważyć, że lider HTS, Al-Jolani, pochodzi z rodziny wywodzącej się ze Wzgórz Golan, co może mieć istotny wpływ na jego decyzje i działania w tej sprawie.
To, czy wrogość Syrii wobec Izraela, będąca historycznie stałym elementem wzajemnych relacji, będzie kontynuowana, pozostaje pytaniem otwartym. Izrael jednak dąży do tego, aby upewnić się, że jeśli Syria kiedykolwiek zdecyduje się wznowić wrogość, nie będzie dysponowała wystarczającym potencjałem militarnym, by podjąć jakiekolwiek działania przez kolejne dekady.
TFSR: Oprócz zysków terytorialnych na Wzgórzach Golan, czy mógłbyś powiedzieć coś o relacjach między Izraelem a Syryjskimi Siłami Demokratycznymi (SDF)? Jakie interesy może mieć Izrael w tym kontekście, poza dążeniem do destabilizacji potencjalnych zagrożeń na południu? Czy istnieją interesy związane z ropą naftową? Jak ludzie postrzegają możliwość wsparcia ze strony Izraela? Czy w tym kontekście warto wspomnieć o relacjach między Turcją a Palestyną?
TA: Po pierwsze, głównym interesem Izraela jest prawdopodobnie przecięcie irańskich szlaków zaopatrzeniowych do Hezbollahu oraz upewnienie się, jak wspomniano wcześniej, że Syria w najbliższych latach nie będzie stanowiła zagrożenia dla Izraela. Izrael dąży również do ograniczenia zdolności Iranu do wspierania sił zależnych od niego, takich jak Hezbollah czy Hamas. Przerwanie syryjskich linii zaopatrzeniowych łączących Iran znacznie ułatwia Izraelowi kontrolowanie proirańskich sił w regionie.
Wsparcie Izraela w tej sytuacji budzi jednak mieszane odczucia. Z jednej strony naród kurdyjski również doznał wielu cierpień z powodu ucisku reżimu Baas, który forsował tożsamość opartą na Syryjskiej Republice Arabskiej. Tożsamość kurdyjska była tłumiona, język kurdyjski zakazany, a Kurdowie/jki nie mieli dostępu do edukacji w swoim ojczystym języku. Byli zmuszeni uczęszczać do szkół, gdzie nauczano wyłącznie po arabsku. W przeciwieństwie do innych mniejszości, zwłaszcza chrześcijańskich (Ormianie czy Asyryjczycy), które miały pewną swobodę w zachowywaniu swojego języka, Kurdowie nie mieli takiej możliwości. W ten sposób narastała nienawiść. Narzucona tożsamość arabska była źródłem niezadowolenia wśród Kurdów/jek.
W tym sensie, gdy Izrael podkreśla ucisk Kurdów/jek, część społeczności kurdyjskiej może utożsamiać się z tym punktem widzenia. Izrael stara się wykorzystywać te różnice etniczne, aby osłabić ideę panarabizmu i arabskiej jedności. Zdarza się więc, że wśród części ludności kurdyjskiej pojawia się nawet pewna aprobata dla działań Izraela.
Jednak w kontekście rewolucyjnego projektu Rożawy i lokalnych organizacji politycznych w regionie panuje świadomość tego, czym jest Izrael jako państwo oraz czym jest syjonizm. Kurdyjski ruch wyzwoleńczy przez lata utrzymywał bliskie relacje z palestyńskim ruchem rewolucyjnym, korzystając z jego szkoleń oraz znajdując schronienie. W szeregach palestyńskich bojowników znajdowali się również Kurdowie, którzy oddali życie w wojnie przeciwko Izraelowi. Solidarność między rewolucyjnymi ruchami palestyńskimi a kurdyjskimi ma silne fundamenty i opiera się na długoterminowej współpracy.
Ruchy rewolucyjne odczuwają głęboki brak zaufania wobec Izraela. Czasami prowadzi to do sprzeczności, kiedy lokalna ludność postrzega Izrael jako potencjalną opcję na złamanie arabskiej hegemonii, od której przez lata czuła się uciskana. Taka perspektywa bywa sprzeczna z poglądami ruchów politycznych w regionie, które rozumieją, że solidarność jest kluczowa – zarówno dla Palestyny, jak i dla Kurdystanu. Tylko poprzez wsparcie dla uciskanych tożsamości i rewolucyjnych grup może powstać nowy Bliski Wschód.
Jest to jednak wyzwanie, szczególnie w obecnych czasach, gdy ruch palestyński przeszedł znaczące zmiany w ostatnich dekadach. Państwo Izrael, w szczególności, systematycznie stara się neutralizować wszelkie rewolucyjne projekty w obrębie ruchu palestyńskiego, jednocześnie promując bardziej konserwatywne nurty. Rezultatem tych działań jest to, że współczesny palestyński opór jest często prowadzony przez grupy islamistyczne, takie jak Hamas.
Dla ruchów rewolucyjnych jest to niewątpliwie porażka. Można stwierdzić, że państwo izraelskie częściowo osiągnęło swój cel, tłumiąc ważny rewolucyjny ruch palestyński, co jest porażką dla wszystkich rewolucjonistów na świecie, a także dla nas. Przede wszystkim jednak dla palestyńskiego ruchu rewolucyjnego. Obecnie widzimy, że główny konflikt z Hamasem jest postrzegany jako jeden z głównych filarów palestyńskiego oporu.
Musimy podkreślić, że Hamas jest powiązany z Bractwem Muzułmańskim, organizacją, z którą związany jest również prezydent Erdogan. W konsekwencji w ostatnich latach narracja państwa tureckiego, rządzącej partii AKP i samego Erdogana często wyrażała poparcie dla Palestyńczyków. Warto jednak zauważyć, że to poparcie nie odnosi się do palestyńskiego ruchu rewolucyjnego, lecz jest zgodne z islamistycznymi postulatami Hamasu.
To powiązanie między AKP, partią Erdogana, a Hamasem budzi również pewną niechęć w rewolucyjnym ruchu kurdyjskim, który dystansuje się od islamistycznego charakteru Hamasu. Jednocześnie ruch kurdyjski stara się podtrzymać solidarność i wsparcie dla obecnie osłabionego palestyńskiego ruchu rewolucyjnego.
TFSR: Ostatnie wydarzenia wskazują, że Turcja, po okresie intensywnych nalotów na Północno-Wschodnią Syrię, gromadzi wojska wzdłuż granicy z Syrią, co sugeruje przygotowania do ofensywy. Na niedawnej wspólnej konferencji prasowej pomiędzy USA a Turcją, obie strony są członkami NATO, USA próbowało pośredniczyć w negocjacjach dotyczących zawieszenia broni między Turcją a Syryjskimi Siłami Demokratycznymi (SDF).
Turcja ponownie podkreśliła, że zamierza podjąć działania przeciwko wspieranej przez USA SDF, twierdząc, że jej kurdyjskie kierownictwo jest powiązane z Partią Pracujących Kurdystanu (PKK), którą uważa za organizację terrorystyczną operującą w jej granicach. Ankara jasno zaznaczyła, że nie będzie podporządkowywać swoich działań interesom czy sugestiom Stanów Zjednoczonych.
W międzyczasie, według dostępnych informacji, USA ogłosiło zamiar tymczasowego przejęcia siedziby administracji w Kobane i wywieszenia tam flagi USA, co miałoby stanowić środek odstraszający wobec ewentualnej tureckiej inwazji.
Zastanawiam się, jak wyglądały ostatnie tygodnie w regionie Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii i jaki może być następny krok w obliczu tego impasu, a także zagrożenia, że USA wycofa się ze swojej roli silniejszego obrońcy SDF.
TA: Tak, ostatnie tygodnie, a zwłaszcza ostatnie dni, były bardzo intensywne i sprawy te stanowiły istotny temat. Dla pełniejszego kontekstu warto przypomnieć, co miało miejsce w 2016 roku, przed utworzeniem SDF. Głównymi siłami wówczas były YPJ i YPG, z bojownikami/czkiam wyraźnie identyfikującymi się z kurdyjską tożsamością. To wtedy YPJ i YPG stanowiły czołową siłę międzynarodowej koalicji przeciwko Państwu Islamskiemu. W tym okresie USA szczególnie wspierały te milicje, w tym bojowników/czki YPG i YPJ, w ich walce z Państwem Islamskim, zapewniając wsparcie powietrzne, a wyzwolenie Manbidż stało się kluczowym momentem.
Wówczas powstało jakieś porozumienie między USA a Turcją, które zakładało, że YPG i YPJ nie będą przekraczać rzeki Eufrat na zachód. To właśnie było iskrą, która zapoczątkowała rozmowy, które doprowadziły do utworzenia SDF, czyli Syryjskich Sił Demokratycznych. Była to próba budowania bardziej regionalnych struktur, w tym rad wojskowych oraz utworzenia Rady Wojskowej Manbidż.
To wcześniejsze porozumienie jest czymś, co Turcja nieustannie kwestionuje, twierdząc, że USA obiecały, iż SDF, wówczas YPG i YPJ, nie będą mogły przekroczyć rzeki Eufrat. W związku z tym Turcja argumentuje, że SDF nie ma prawa przebywać na zachód od rzeki. Na zachód od Eufratu leży Manbidż, miasto, które niedawno zostało zajęte przez SNA (Syryjską Armię Narodową).
USA miało ograniczone pole manewru dyplomatycznego z powodu tego porozumienia, dlatego nie interweniowało w obliczu okupacji Manbidż. Jedną z “czerwonych linii” USA wobec Turcji była jednak rzeka Eufrat, a co za tym idzie – Kobane. Turcja stara się zlekceważyć wszelkie tego typu zastrzeżenia, dążąc do przeprowadzenia pełnej operacji wojskowej, mającej na celu zajęcie całego obszaru. Kobane jest symbolem oporu, symbolem zwycięstwa nad Państwem Islamskim, gdzie siły kurdyjskie zdołały złamać opór grup dżihadystycznych. To miasto ma ogromne znaczenie jako symbol oporu w kontekście rewolucji. To właśnie Kobane nadało międzynarodową rozpoznawalność wydarzeniom, które mają miejsce w tym regionie. Było to również miejsce, w którym USA rozpoczęło bombardowania pozycji Państwa Islamskiego.
W związku z tym USA wielokrotnie informowało Erdogana, że Kobane nie znajduje się w planach tureckiej okupacji. Jednak wraz z rozpoczęciem inwazji, siły proxy Turcji wyraźnie zignorowały te zastrzeżenia i zaatakowały Kobane bezpośrednio. W odpowiedzi, jako środek odstraszający, widzieliśmy konwój amerykański wjeżdżający do miasta i podnoszący amerykańską flagę.
Co to wszystko oznacza, nadal nie jest do końca jasne. Na ten moment wydaje się jednak, że trwają negocjacje, w których USA próbuje wyważyć żądania Turcji z potrzebami SDF. Dowódca SDF, Mazloum Abdi, zaproponował rozważenie ustanowienia Kobane strefą zdemilitaryzowaną, w której SDF mogłoby się wycofać, pozostawiając operowanie lokalnym siłom bezpieczeństwa Asayish. Te siły działałyby jako struktury cywilne, odpowiedzialne za zapewnienie podstawowego bezpieczeństwa, pod nadzorem USA. Była to propozycja mająca na celu znalezienie kompromisu, który odpowiedziałby na roszczenia Turcji dotyczące bezpieczeństwa.
Dla USA sytuacja ta jest rzeczywiście problematyczna, ponieważ mają sojusznika w NATO, który wyraźnie rekrutuje bojowników ISIS i umieszcza ich w swoich grupach, aby atakowali siły kurdyjskie, które były głównym partnerem w walce z Państwem Islamskim. Turcja pozostaje członkiem NATO, a USA nie chce, by Turcja zbytnio zbliżyła się do Rosji, amerykanie starają się więc utrzymać Turcję w sojuszu. Erdogan, mimo że obecnie stoi na czele Turcji, prawdopodobnie nie utrzyma tej pozycji po kolejnych wyborach. USA zależy na tym, aby ta duża, potężna armia, druga co do wielkości w NATO, pozostała częścią ich militarnego sojuszu. Jednocześnie Stany Zjednoczone nie chcą pozwolić Turcji na zniszczenie sił, które odegrały kluczową rolę w zniszczeniu Kalifatu ISIS.
Dodatkowo, SDF kontroluje bezpieczeństwo więzień, w których przetrzymywani są członkowie ISIS – dziesiątki tysięcy bojowników, kobiet i dzieci związanych z Państwem Islamskim, które stanowią poważne zagrożenie dla regionu. Ci ludzie wciąż wierzą w idee kalifatu i czekają na okazję, by odbudować ten system, USA jest świadome zagrożenia, jakie mogą stanowić więźniowie ISIS, i starają się zapobiec ich ucieczce. Widziano bowiem współpracę tureckiego państwa z Państwem Islamskim, a wielu zagranicznych bojowników ISIS przedostało się do Syrii przez Turcję. Choć to fakt powszechnie znany, USA wciąż traktuje priorytetowo utrzymanie Turcji jako partnera NATO, co często odbywa się kosztem kwestii praw człowieka i działań mających na celu zapobieganie odrodzeniu Państwa Islamskiego.
Moglibyśmy długo o tym rozmawiać, ale sytuacja wygląda tak, że siły USA wróciły do Kobane, skąd wycofały się przed ostatnią turecką inwazją na rozkaz Trumpa. Obecnie znajdują się tam, najwyraźniej zapobiegając natychmiastowemu atakowi Turcji, w nadziei na zawarcie zawieszenia broni do końca tygodnia i próbę osiągnięcia porozumienia. Nie jest jednak pewne, czy jakiekolwiek porozumienie będzie możliwe do osiągnięcia, a Turcja może mimo wszystko podjąć decyzję o ataku na własną rękę.
Niektórzy amerykańscy senatorowie już grożą Erdoganowi nałożeniem sankcji, podobnych do tych z 2019 roku, choć te nigdy nie zostały w pełni wdrożone. Obecnie są one wykorzystywane jako narzędzie nacisku, aby zapewnić, że Erdogan nie podejmie kolejnych agresywnych działań. Zobaczymy co on zrobi. Będziemy musieli poczekać i zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja – pod koniec tygodnia sprawa może się wyjaśnić w jedną lub drugą stronę.
Jeśli Erdogan zdecyduje się zaatakować za wszelką cenę, możemy być świadkami najbrutalniejszej wojny, jaką region widział od czasów Państwa Islamskiego. SDF jest gotowe walczyć do końca. Kobane nie podlega negocjacjom. To miasto jest najważniejszym symbolem oporu, który przyczynił się do pokonania Państwa Islamskiego, oraz kluczowym symbolem rewolucji. Będzie ono bronione z najwyższą determinacją i siłą, jaką SDF może wystawić na liniach frontu, chyba że uda się osiągnąć porozumienie, które zapewni, że Kobane nie trafi w ręce Turcji.
TFSR: Ok, to pytanie będzie dotyczyć podobnych tematów. Jak wygląda sytuacja w Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii (DAANES) od czasu ofensyw HTS i SNA? Jak zaangażowały się siły sojusznicze SDF?
Co sądzisz o wypowiedziach Abu Muhammada al-Jolaniego z HTS, które wskazują na bardziej tolerancyjną wizję Islamu w Syrii po obaleniu reżimu Asada? Wspominałeś już o artykule Rojava Information Center sprzed kilku lat, “When the Jihadists Learned to Smile”. Umieszczę link do niego w notatkach do odcinka. Jak słowa al-Jolaniego odnoszą się do postępów w zakresie praw kobiet i osób LGBTQIA, które zostały lub mogłyby zostać wywalczone dzięki modelom takim jak ten oparty na Jineologi (kurdyjska nauka kobiet)? Czy możesz opowiedzieć nieco o wizji, którą promuje rewolucja w Rożawie?
TA: Możemy podzielić to pytanie na dwie części, ponieważ, mimo że ofensywy HTS i SNA są w pewnym sensie skoordynowane, to są to zupełnie różne siły o odmiennych celach politycznych i różnych metodach działania.
SNA (Syryjska Armia Narodowa) dotychczas zajęła głównie region Shehba, gdzie mieszkali uchodźcy z tureckiej inwazji na Afrin w 2018 roku. Osiedlili się oni w obozach dla uchodźców, ale SNA zmusiła ich do ponownej ucieczki, szukania schronienia we wschodnich regionach Syrii, na terytorium Autonomicznej Administracji. SNA nie tylko zajęła Shehbę, pierwsze okupowane terytorium, ale ostatnio również Manbiż.
Widzimy, że SNA działa jak źle zorganizowane gangi przestępcze – rabując, kradnąc, porywając ludzi. Na stronie Rojava Information Center można znaleźć wywiady z uchodźcami z Shehby, którzy dotarli do Rakki i Tabki, opisując swoje przerażające doświadczenia z ewakuacji. Grupy SNA wykonywały egzekucje na drogach, porywały ludzi, co było straszną traumą dla tych, którzy przez to przeszli. To wszystko stoi w sprzeczności z działaniami HTS.
HTS obiecało bezpieczne przejście dla ludzi z Shehby na obszary Autonomicznej Administracji, jednak SNA tego nie respektowało. SNA w Manbiżu zachowuje się dokładnie tak samo, jak w Shehbie – rabując, kradnąc, mordując. Istnieje wiele nagrań, które sami nagrywają, pokazujących tortury i naruszenia praw człowieka. Jedno z nich przedstawia, jak wchodzą do szpitala, pytają rannych, czy są Kurdami i dla kogo walczyli, a potem na miejscu ich rozstrzeliwują. To było niezwykle brutalne.
Grupy te nie mają żadnych celów politycznych poza masakrowaniem i zabijaniem, wykonując polecenia tureckiego państwa, mające na celu zniszczenie projektu Autonomicznej Administracji Północnej Syrii. Nie można nawet mówić o jakimkolwiek projekcie politycznym, bo go po prostu nie ma – poza ślepym posłuszeństwem wobec Turcji w najbardziej drastyczny sposób.
HTS to nieco inna sprawa. Choć w pewnych obszarach współpracują z innymi grupami, HTS jest organizacją polityczną wywodzącą się z tradycji islamizmu politycznego. W ostatnich miesiącach, a nawet latach, przesuwają się na bardziej umiarkowane pozycje, chcąc stać się syryjską siłą, która mogłaby być wiarygodną propozycją rządową dla Syrii. Możemy powiedzieć, że ich podejście nie różni się aż tak bardzo od tego, co robią talibowie w Afganistanie. Podobieństwo polega na tym, że HTS już teraz mówi o wprowadzeniu policji moralności i sądów islamskich.
Z drugiej strony, porównanie do talibów może brzmieć zbyt ostro. Jednak warto przypomnieć, że jest to dokładnie to, co robi Islamska Republika Iranu. To koncepcja wprowadzenia fundamentalizmu religijnego do polityki, która, choć brzmi niebezpiecznie, jest stosowana także przez wielu chrześcijańskich fundamentalistów. Myślę więc, że to nie jest aż tak różne – chodzi o wprowadzanie fundamentalistycznych idei religijnych do polityki. To wydaje się być główną ideą HTS, która prawdopodobnie będzie próbowała ją wdrożyć w swoim tymczasowym rządzie.
Oczywiście widzieliśmy już pewne deklaracje, jak na przykład tę, w której jeden z członków rządu (nie pamiętam, kto dokładnie) stwierdził, że kobiety nie są zdolne do zajmowania pewnych stanowisk w administracji. Możemy również zastanowić się, jak bardzo fundamentalizm religijny i patriarchat idą ze sobą w parze. Widać to na przykład w demonstracjach HTS, gdzie przeważnie widzimy tylko mężczyzn, zwłaszcza w regionie Deir ez-Zor, gdzie miały miejsce protesty wzywające SDF do wycofania się i przyjęcia HTS. Te protesty są w większości zdominowane przez mężczyzn, co pokazuje, jak idee fundamentalizmu religijnego współgrają z władzą, jaką mężczyźni sprawują w meczetach, oraz z utrwalaniem patriarchalnych form rodziny.
Projekt Autonomicznej Administracji jest oczywiście całkowicie sprzeczny z wizją patriarchatu. Prawdopodobnie będzie to jedno z głównych źródeł sprzeczności, jeśli dojdzie do sytuacji, w której Autonomiczna Administracja i HTS będą musiały negocjować warunki dla nowej Syrii. Dla Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii rewolucja kobiet i ich wyzwolenie stanowią podstawowe, jeśli nie najważniejsze punkty tego rewolucyjnego projektu. Jest to coś, co z pewnością nie podlega żadnym negocjacjom. Jakiekolwiek ograniczenia nałożone przez HTS na prawa kobiet byłyby całkowicie nieakceptowalne dla Autonomicznej Administracji. To może stanowić poważne wyzwanie w kontekście potencjalnych negocjacji, jeśli do nich dojdzie.
Na ten moment nie jest nawet jasne, na ile HTS faktycznie angażuje się w te negocjacje, a na ile jest to jedynie fasada, którą prezentują, licząc na to, że Turcja zakończy projekt Autonomicznej Administracji. Widzieliśmy, jak HTS przyjmowało dyplomatów Autonomicznej Administracji w Damaszku, otwierając negocjacje i wzywając Kurdów do bycia częścią nowej Syrii. Jednak nie jest jasne, przynajmniej dla mnie, na ile jest to coś, w co naprawdę wierzą, a na ile jest to jedynie strategia zyskiwania czasu, dopóki siły zależne od Turcji nie zdołają zlikwidować projektu Północno-Wschodniej Syrii.
TFSR: Warto zauważyć, że Al-Jolani wyraźnie stwierdził, że nie próbują stworzyć czegoś na wzór talibów ani wzorować się na Afganistanie, jeśli chodzi o ich cele. Jednak, jak wiemy, kiedy talibowie odzyskali kontrolę nad częścią Afganistanu po wycofaniu się USA, mówili to samo: „Jesteśmy teraz bardzo umiarkowani, bardzo rozsądni”. A potem wrócili do tych samych starych metod działania. Więc to jest po prostu polityka, a niekoniecznie kwestia islamizmu.
SDC (Syryjska Rada Demokratyczna – *najwyższy organ Autonomicznej Administracji) zaproponowała 10-punktowy plan, który ma być krokiem naprzód w kierunku pokoju, w tym zwiększenie udziału kobiet na stanowiskach rządowych. W związku z tym, czy widzisz, że DAANES (Demokratyczna Autonomiczna Administracja Północno-Wschodniej Syrii) i model demokratycznego konfederalizmu będą mogły faktycznie odegrać rolę w następnej fazie przejściowej Syrii? Jak myślisz, jak to może się potoczyć?
TA: Tak, to naprawdę interesujące. Syryjska Rada Demokratyczna (SDC) jest organem politycznym, który dąży do stworzenia ogólnonarodowego sojuszu w Syrii, przygotowując grunt pod przyszłą organizację polityczną. Jedną z głównych postaci tego ciała była Hevrin Khalaf, kurdyjska polityczka, która została zamordowana podczas tureckiej inwazji w 2019 roku. To morderstwo nie było przypadkowe – grupa islamistów wspieranych przez Turcję przeniknęła kilka kilometrów za linię frontu, ścigając jej samochód i zabijając ją oraz jej kierowcę.
To wydarzenie pokazało, jak bardzo Turcja obawiała się idei organu politycznego, który mógłby zaproponować ogólnonarodowy projekt dla Syrii, powiązany z Autonomiczną Administracją Północno-Wschodniej Syrii. Pomimo tej tragedii, Syryjska Rada Demokratyczna kontynuowała swoją działalność, nawet po śmierci swojej przewodniczącej.
Obecnie propozycja federalnej Syrii jest na stole i stanowi jeden z głównych punktów, które delegacje polityczne Autonomicznej Administracji przedstawiają w Damaszku. Ta propozycja nie pochodzi wyłącznie z Północno-Wschodniej Syrii i kurdyjskiej autonomii (*kurdyjska autonomia to termin używany błędnie na określenie Autonomicznej Administracji, która de facto jest multietniczna i multikulturowa, przyp.tłum.), ale dotyczy również różnych mniejszości obecnych na tym obszarze. Mówimy o Ormianach, Syryjczykach, Asyryjczykach, ale także o południu, gdzie żyją inne mniejszości, takie jak Druzowie i różne grupy, które od kilku lat współpracują z ciałami dyplomatycznymi Autonomicznej Administracji, wspólnie budując polityczny projekt Syryjskiej Rady Demokratycznej.
Idea, którą przedstawiają, brzmi: „Stwórzmy federalną Syrię opartą na zasadach demokracji, które już teraz są wdrażane przez Autonomiczną Administrację Północno-Wschodniej Syrii. Zbudujmy niemal model libertariańskiego municypalizmu, w którym różne miasta mogą się konfederować, pozwalając również na to, by miały swoje własne rady, a różne grupy etniczne i religijne mogły rozwijać swoje własne instytucje cywilne i polityczne. Stwórzmy tę demokratyczną konfederację, demokratyczny konfederalizm i zaproponujmy to dla Syrii.”
Oczywiście, to bardzo różni się od tego, co wyobraża sobie HTS. Jeśli kierować się ich działaniami w Idlib, starali się stworzyć scentralizowany i autorytarny system rządów, który prawdopodobnie miałby zastąpić centralny rząd reżimu Baas ich własnym rządem, narzucając się jako centralna władza. To prawda, że nie mają zdolności, by to zrealizować na poziomie całego kraju. HTS był silny w Idlib, ale nie posiada żadnego zaplecza w dużych miastach, z których właśnie wycofała się armia syryjska. Na przykład Haleb (Aleppo) to drugie co do wielkości miasto w Syrii, a Damaszek to także ogromne miasto, w którym HTS nie ma żadnych struktur – ludzi, bojowników ani organów politycznych, które mogłyby zarządzać takim scentralizowanym rządem, jaki sobie wyobrażają.
W związku z tym pozostaje pytanie, na ile będą w stanie opracować wiarygodną propozycję rządu przejściowego, bo z pewnością będą musieli negocjować z lokalnymi władzami i organami politycznymi. Autonomiczna Administracja już od pewnego czasu prowadzi pracę nad budowaniem sojuszy politycznych z innymi siłami, aby przedstawić alternatywną propozycję dla Syrii. Jednak zauważalnym problemem jest to, że niektóre zachodnie rządy zaczynają traktować słowa i deklaracje HTS oraz rządu tymczasowego jako oficjalne. To stwarza problem, ponieważ widać, jak bardzo zachodnie mocarstwa uznają model autorytarnego reżimu HTS. Jest to bardzo podobne do sytuacji w Afganistanie z talibami, nawet jeśli HTS stara się dystansować od tej analogii.
TFSR: Turcja ma historię wspierania Daesh, czyli ISIS, o czym wspomnieliście, w celu dokonywania zniszczeń w regionach kontrolowanych przez SDF. Tymczasem DAANES (Autonomiczna Administracja Północno-Wschodniej Syrii) znajduje się w niewygodnej sytuacji, zarządzając obozami więziennymi dla osób powiązanych z ISIS oraz ich rodzin, których ojczyste kraje w wielu przypadkach odmawiają repatriacji. Te obozy to rodzaj beczki prochu, w której od czasu do czasu pojawiają się iskry, na przykład podczas ucieczek, prób ucieczek lub przemocy wewnątrz obozów. Czy moglibyście wyjaśnić, co jest istotne, aby międzynarodowa i amerykańska opinia publiczna zrozumiała w kontekście sytuacji, w jakiej znajduje się administracja, w jaki sposób te obozy i więźniowie Daesh są wykorzystywani przez Turcję i inne strony?
TA: Tak, to bardzo obszerny temat, który ma różne konsekwencje, więc podsumowanie go będzie wyzwaniem. Wiele osób słyszało w wiadomościach o obozie Al-Hol, który jest ogromnym obozem dla uchodźców, podzielonym na różne części. W tzw. „strefie” przebywają głównie rodziny ewakuowane po wojnie w Hajin, ostatniej enklawie Daesh. Mówimy tutaj o najbardziej radykalnych i oddanych członkach Państwa Islamskiego, którzy walczyli do ostatniej chwili, aż do kapitulacji. SDF (Syryjskie Siły Demokratyczne) zapewniają bezpieczeństwo tego obszaru, ale możliwości kontrolowania wnętrza obozu są niezwykle ograniczone.
W Al-Hol dzieje się wiele niepokojących rzeczy. Od czasu do czasu antyterrorystyczne jednostki SDF muszą organizować naloty, aby zidentyfikować niektórych członków Daesh, którzy wciąż znajdują się w środku. Teoretycznie obóz jest przeznaczony tylko dla kobiet i dzieci, ale stale tworzą się tam sieci tuneli i przemytu; ludzie przychodzą i wychodzą po trudno dostępnych drogach. To bardzo niebezpieczne miejsce, gdzie osoby odchodzące od ideologii Państwa Islamskiego są nawet mordowane przez współwięźniarki.
Mówimy tutaj o 40 tysiącach osób w tym obozie. Nie wszystkie z tych 40 tysięcy przebywają w „strefie”, która jest najbardziej niebezpieczną częścią, ale wciąż wiele osób się w niej znajduje, co oznacza, że w przypadku ucieczki mogłyby na nowo ożywić ideę kalifatu.
Al-Hol to największy przykład, ale bojownicy Państwa Islamskiego nie przebywają w tym obozie. Bojownicy Państwa Islamskiego są umieszczeni w różnych więzieniach, głównie w Heseke, ale także w wielu innych miejscach. Te więzienia są pod ścisłą ochroną, a SDF stara się zapewnić dostarczanie żywności i pomoc medyczną w razie problemów zdrowotnych.
Ogromne zasoby zostały przeznaczone na utrzymanie bezpieczeństwa oraz zaopatrzenia tych więzień, przy jednoczesnym składaniu nieustannych próśb do różnych państw na całym świecie o przyjęcie swoich obywateli z powrotem. Nie mówimy tutaj jedynie o obywatelach syryjskich. Większość tych osób, zwłaszcza bojowników, pochodzi z innych krajów. Jednak inne państwa nie wykazują zainteresowania przyjmowaniem tych ludzi z powrotem do swoich krajów.
Jak wspomnieliśmy, oboz Al-Hol jest największym, ale istnieje wiele innych obozów w różnych miejscach. Daesh (ISIS) jest również obecny w terenie, gdzie działają tzw. „uśpione komórki” przeprowadzające ataki na małą skalę i prowadzące działalność partyzancką w całym regionie. W rzeczywistości, po upadku reżimu, zaobserwowaliśmy znaczące ożywienie działalności tych komórek Państwa Islamskiego.
Mówimy tutaj o ponad 80 ofiarach śmiertelnych od czasu, gdy Baszar al-Asad opuścił kraj. Przeprowadzają napady, atakują małe, odizolowane obszary, zabijają wszystkich i kradną wszystko, co mogą. Niedawno miały miejsce także ataki na punkty kontrolne Autonomicznej administracji. Widzimy więc, że już teraz mamy do czynienia z odradzaniem się Państwa Islamskiego, co jest niezwykle niebezpieczne.
To potwierdzają również słowa MIT, tureckich służb wywiadowczych, które przyznały, że wykorzystywały te uśpione komórki do przeprowadzania ataków. Działania te były także połączone z innymi środkami, jakie Turcja stosuje na miejscu. Nie zawsze chodzi o Daesh, ale także o zdrajców w szeregach SDF, ponieważ Turcja oferuje pieniądze w zamian za informacje na temat dowódców/czyń i naszych pozycji.
To właśnie w ten sposób Turcja zdobywała informacje, które były wykorzystywane do ciągłych ataków dronami na różnych dowódców SDF. Przez kilka lat obserwowaliśmy, że niemal co miesiąc, a czasami nawet co tydzień, Turcja przeprowadzała ataki dronami na różne pozycje i dokonywała zamachów na dowództwo SDF w różnych miejscach.
To jedno z zagrożeń, jakie Turcja stwarza, a ryzyko połączenia tych działań jest zawsze bardzo wysokie. W przeszłych kampaniach Turcja często bombardowała głównie elektrownie, rafinerie ropy naftowej i stacje paliw, ale regularnie atakowała również okolice obozu Al-Hol, a nawet punkty kontrolne zabezpieczające ten oboz, aby sprowokować zamieszki w więzieniach Daesh. Zdarzało się, że dzięki tym tureckim atakom dronów na obiekty ochrony więzień i obozów niektórzy więźniowie zdołali uciec.
TFSR: Kiedy pytałem o sytuację w Północno-Wschodniej Syrii do tego momentu, nie zapytałem tak naprawdę o codzienne warunki, z jakimi mierzą się ludzie, zwłaszcza w kontekście tych częstych nalotów i ataków dronów. Oczywiście, mamy do czynienia z opisanymi przez ciebie celowanymi zamachami, ale wiem także, że Turcja w przeszłości wykorzystywała wodę jako broń, ograniczając dostęp do niej w miastach znajdujących się w granicach DAANES. Niedawno doszło do ataków SNA na tamę Tishreen, a jak wspomniałeś, również na elektrownie i inną infrastrukturę kluczową dla życia cywilów w tym regionie. Czy możesz opowiedzieć trochę o tym, jak wygląda życie codzienne mieszkańców, niezwiązanych z administracją ani SDF, od czasu obalenia Asada, w kontekście tych różnych inwazji i rywalizujących sił?
TA: Obecnie, od czasu inwazji, sytuacja ta się nasiliła, szczególnie, jak wspomniałeś, w przypadku tamy Tishreen, która jest jednym z głównych źródeł energii dla dużej części północnej Syrii. To spowodowało przerwy w dostawie prądu dla wielu ludzi, ale jednocześnie należy pamiętać, że to wciąż jest wojna. W tej chwili elektryczność w wielu regionach stała się kwestią drugorzędną, ponieważ głównym zagrożeniem są tureccy bojownicy i ich próby inwazji na większość obszaru.
Widzimy, że w takich momentach tureckiej inwazji system Autonomicznej Administracji reaguje z większą siłą na te zagrożenia. Ludzie organizują się w celu obrony – biorą udział w patrolach bezpieczeństwa, dbając o to, aby nie pojawiały się nowe zagrożenia. Turcja stosuje również na szeroką skalę dezinformację, rozpowszechniając fałszywe informacje w mediach społecznościowych, takie jak: „SDF uciekło z tej pozycji” czy „SNA już wkroczyło do tej wioski”. Wszystkie te informacje są nieprawdziwe i mają na celu zastraszenie ludności.
Jednak to, co robi wrażenie, to sposób, w jaki ludzie biorą obronę ziemi w swoje ręce. Komitety sąsiedzkie organizują punkty kontrolne na głównych ulicach, aby Asayish (lokalne siły bezpieczeństwa) mogło zostać przekierowane w miejsca, gdzie są bardziej potrzebne. W czasach inwazji mobilizacja ludzi jest znacznie silniejsza, a kilka godzin czy dni bez prądu nie jest obecnie najważniejszym problemem.
TFSR: Czy możesz powiedzieć coś na temat doniesień o przypadkach korupcji, które pojawiły się ostatnio w DAANES i samej Administracji? Mam na myśli zarzuty dotyczące łapówek lub defraudacji dokonywanej przez urzędników na wysokich stanowiskach. Czy coś wiesz na ten temat? Czy są to tylko plotki, czy może coś, czym Administracja już się zajmuje?
TA: To bardzo interesujące pytanie, ponieważ tutaj możemy mówić o koncepcji krytycznej solidarności, prawda? W tym sensie, że wspieramy rewolucję i to, co robi Autonomiczna Administracja, ale jednocześnie przyglądamy się krytycznie temu, jak sprawy wyglądają na miejscu. W ostatnich latach zauważyliśmy wzrost przypadków korupcji. Pojawiają się problemy związane z próbami kradzieży wspólnych zasobów, łapówkarstwem i podobnymi działaniami.
Mogę jednak powiedzieć, że te zjawiska występują głównie na poziomie średnich struktur. Mowa o osobach, które być może nie były ideologicznie związane z rewolucją, ale w pewnym momencie zdecydowały się dołączyć do działań Autonomicznej Administracji i osiągnęły średni szczebel w hierarchii administracyjnej. Następnie wykorzystują swoje pozycje do kradzieży czy defraudacji pieniędzy.
Obecnie widzimy, że Autonomiczna Administracja jest świadoma tego problemu i podejmuje działania w celu jego zwalczania. Tworzone są grupy dochodzeniowe, które śledzą przepływy pieniędzy i sprawdzają, co się z nimi dzieje. Pracowałyśmy również wspierając struktury medyczne i zauważyłyśmy, że w szpitalach także zdarza się, że leki i zasoby, które powinny być przeznaczone dla ludzi, trafiają do czyjejś kieszeni.
Autonomiczna Administracja zaczyna przeznaczać coraz więcej osób i zasobów na komisje śledcze. Podchodzą do tego problemu bardzo stanowczo – kiedy odkrywają przypadki korupcji, najczęściej dotyczą one mężczyzn i członków ich rodzin, którzy próbują tworzyć schematy mające na celu wyciąganie pieniędzy. Administracja szybko odbiera takim osobom odpowiedzialność, umieszcza je w więzieniach na pewien czas i stara się ograniczać te poziomy korupcji.
Widzimy również, że korupcja na średnich szczeblach nie przenosi się na wyższe szczeble Administracji, na osoby, które pełnią poważne funkcje odpowiedzialności, takie jak koordynacja kantonów czy całych regionów. Te osoby, które są związane z rewolucją od samego początku, są znacznie trudniejsze do skorumpowania. Istnieje wyraźna wola walki z tymi dynamicznymi zjawiskami korupcji, co odróżnia ten system od większości państw narodowych. W centralnie zarządzanych rządach korupcja na wysokim szczeblu jest często powszechna, a osoby na szczycie władzy używają struktur państwowych do kradzieży i wzbogacania się.
Dobrym przykładem blisko nas jest Baszur, iracki Kurdystan, gdzie klan Barzanich prowadzi właśnie taki model działania. Kontrolują główne firmy naftowe, a duża część pieniędzy trafia bezpośrednio do nich i ich krewnych. Jednak w przypadku Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii nic takiego nie ma miejsca.
Na szczeblach kierowniczych Administracji znajdują się osoby, które naprawdę wierzą w możliwość budowania innego sposobu życia. Dbają one o to, aby żaden klan czy niewielka grupa posiadająca władzę nie przejęła kontroli. Sprawiają, że duch rewolucji i rewolucyjny projekt kierują wysiłkami Autonomicznej Administracji.
TFSR: Obecnie podczas dni akcji organizowanych przez grupy takie jak Rise Up for Rojava w całych Niemczech odbywają się demonstracje. Po ponad roku rzezi w wykonaniu Izraela, wspieranego przez imperialistyczne kraje takie jak USA, Niemcy, Wielka Brytania i Francja, mimo częstych protestów i blokad, wydaje mi się mało prawdopodobne, że tego rodzaju taktyki przyniosą zamierzone rezultaty. Jednak pytanie o to, jak wygląda skuteczność w obliczu zbliżającego się lub rzeczywistego ludobójstwa na świecie, wymaga osobnej rozmowy. Czy możesz opowiedzieć, co wiesz o podnoszeniu świadomości na temat demokratycznej Syrii, aktywizmie w innych krajach, naciskach na turecki biznes i instytucje rządowe oraz jakie formy międzynarodowej solidarności mogą być użyteczne, aby bronić i wspierać Rewolucję w Rożawie?
TA: To kluczowe pytanie, które dla nas również było jednym z głównych punktów refleksji. Jak przekształcić tę międzynarodową solidarność w rzeczywiste działania, w praktykę, z której ludzie mogą korzystać i którą mogą rozwijać? Wciąż pozostaje duże pytanie, na ile te bardziej uliczne protesty wpływają na sytuację. Jedną z rzeczy, które teraz widzimy, jest to, że wszystkie te kampanie, te drobne działania i protesty tworzą społeczną świadomość. Nie jest przypadkiem, że wizerunek Turcji w wielu miejscach jest tak zniszczony, zwłaszcza wśród osób świadomych politycznie. Teraz powszechnie wiadomo, jak bardzo Turcja wspierała Państwo Islamskie. Stało się to również dzięki tym kampaniom mobilizacyjnym i zwiększaniu świadomości o złych działaniach tureckiego państwa i ich faszystowskich strukturach, które wykorzystują do walki z Kurdami.
Możemy również przypomnieć, jakie są początki tego państwa. Fundamentem który umożliwił powstanie Turcji jako państwa, było ludobójstwo Ormian w 1915 roku, tuż pod koniec pierwszej wojny światowej. Dwa miliony Ormian/nek zostało zamordowanych, a ich majątek skradziony, co stało się jedną z podstaw, które pozwoliły Turcji zbudować się jako państwo. Te ludobójcze polityki są zakorzenione w dynamice państwa tureckiego i to jest coś, co należy nagłaśniać i demaskować. Widać, że obecne działania Turcji są bezpośrednią kontynuacją tych polityk, szczególnie wymierzonych w naród kurdyjski. Dlatego działania zwiększające widoczność tych kwestii mają wpływ na społeczną i polityczną świadomość.
Działania takie jak bojkoty mogą również mieć bezpośredni wpływ. Widzieliśmy różne grupy nawołujące do bojkotu Turkish Airlines. Może najlepszym przykładem jest kampania BDS przeciwko Izraelowi, która miała poważne skutki. Jednak bez wątpienia najlepszą formą solidarności jest przyjazd do Rożawy i dzielenie tego samego losu, co ludzie tutaj. Wiele osób międzynarodowych przybyło do tego regionu, aby uczyć się od rewolucji, zrozumieć, co oznacza budowanie społeczeństwa bezpaństwowego, rewolucji kobiet czy społecznej ekologii.
Te lekcje są czymś więcej niż tylko praktyczną solidarnością polegającą na większej liczbie osób tutaj, budujących i rozwijających ten projekt. To także nauka i otwieranie drzwi dla rewolucjonistów/tek z całego świata, aby mog doświadczyć tego, co się tu dzieje, i uczyć się z tego. Dzięki tym lekcjom możemy również przemyśleć i przeanalizować nasze doświadczenia, aby lepiej dostosować nasze programy jako rewolucjoniści/tki w swoich krajach, upewniając się, że nasze modele i idee są związane z rzeczywistością, w której żyjemy.
To bardzo ważny element międzynarodowej solidarności – uczenie się z doświadczeń innych ruchów rewolucyjnych i wspólne rozwijanie lekcji, które nie są ograniczone do obszarów, gdzie proces rewolucyjny miał miejsce. Mogą one również inspirować procesy rewolucyjne na całym świecie.
TFSR: Dla tych, którzy mogą być zainteresowani wyjazdem, czy są jakieś organizacje, z którymi powinni się skontaktować, w zależności od ich umiejętności lub zainteresowań? Czy możesz coś byś polecić?
TA: Obecnie podróżowanie tutaj nie jest łatwe. Widzimy, że podczas tureckich operacji wojskowych podróże często muszą być koordynowane z KRG (Regionalnym Rządem Kurdystanu), a jak wspomnieliśmy, rząd Barzaniego dba o to, aby dostęp do granicy był ograniczony. Jednak na miejscu działa wiele grup międzynarodowych, które pracują nad tym, jak najlepiej integrować się i wspierać osoby przyjeżdżające tutaj, aby się uczyć. Nie chcę szczególnie wyróżniać żadnej grupy – myślę, że istnieje wiele refleksji od osób będących na miejscu, a wielu towarzyszy i towarzyszek już tutaj przyjechało. Dlatego zachęcam wszystkie zainteresowane osoby, aby upewniły się, że rozumieją rzeczywistość na miejscu i zdobyły informacje od towarzyszy/szek, które już tutaj były, aby mieć lepsze wyobrażenie, w jakim obszarze chciałyby pracować lub jaka struktura byłaby dla nich najlepsza.
TFSR: A dla osób, które chcą dowiedzieć się więcej i być na bieżąco z szybko zmieniającą się sytuacją, czy są jakieś źródła informacji lub grupy, które warto wyszukać online?
TA: Wiele struktur dostarcza regularnych aktualizacji dotyczących sytuacji. Zawsze możemy polecić Rojava Information Center, które jest dość wiarygodnym źródłem informacji stąd. Istnieje również grupa na Signalu, która przekazuje informacje o sytuacji tutaj na miejscu, a aktualizacje są także publikowane na stronie Tekoşîna Anarşist. Niedawno dodaliśmy nową zakładkę, gdzie te aktualizacje są udostępniane na stronie internetowej. Istnieje również kilka kanałów na Telegramie, które raportują o sytuacji. Jeśli jesteś zainteresowany, możemy podać link do tej grupy na Signalu w notatkach programu, aby przyjaciele mogli otrzymywać codzienne aktualizacje z perspektywy anarchistycznej.
TFSR: Errico, bardzo dziękuję za tę rozmowę. Czy jest coś, o co nie zapytałem, a o czym chcesz teraz wspomnieć?
TA: Może jedną z rzeczy, nad którymi ostatnio się zastanawiałyśmy, jest znaczenie budowania relacji, zwłaszcza z syryjskimi rewolucjonistkami, które w 2011 i 2012 roku brały udział w protestach przeciwko reżimowi i proponowa wolnościowe ścieżki budowania ruchu rewolucyjnego w całej Syrii. Głównym przykładem, który możemy przywołać, jest Omar Aziz – anarchista, który pisał naprawdę interesujące teksty, wzywając do tworzenia konfederacji lokalnych rad jako drogi do rewolucji syryjskiej.
Myślę, że obecnie, gdyby te wolnościowe grupy z 2011 lub 2012 roku miały doświadczenie lokalnych rad, mogłyby zobaczyć, co dzieje się w północnej Syrii i jak komuny rewolucji w Rożawie, w które teraz angażują się Arabowie, Asyryjczycy, Ormianie, są wprowadzane w życie. To może być widziane jako bezpośrednie połączenie z propozycją Omara Aziza i coś, co można razem powiązać. Zwłaszcza teraz, gdy reżim upadł, nadszedł czas, aby forsować wolnościową propozycję, która nie polega na próbie odbudowy scentralizowanego państwa w Syrii z centralnym rządem, ale na promowaniu zdecentralizowanego projektu, gdzie lokalne rady mogłyby stać się główną areną polityczną dla nowej Syrii.
TFSR: Na tej myśli zakończymy. Dziękuję bardzo za rozmowę, naprawdę ją doceniam.
TA: Cała przyjemność po mojej stronie, dziękuję.
TFSR: Pozdrów ode mnie heval (towarzyszy/szki).