
This week, we’re sharing a conversation with Errico, a combatant member of Tekoşîna Anarşist, an internationalist anarchist formation in critical solidarity with the Rojava Revolution. For this episode, Errico answers some questions we had about what’s been happening in Syria and concerns from within the Democratic Autonomous Administration of North and East Syria. You can find ideas and updates from the TA formation on their blog, https://tekosinaanarsist.noblogs.org. Past interviews with TA can be found here.
Errico’s voice has been re-recorded by a comrade for anonymity. The transcript is already up in the show notes and at our website for easier reading, translation and sharing and you can find past interviews we’ve done with TA linked in the show notes. And there is an announce-only signal group that anyone can join with updates and analysis by anarchists in the region or paying attention which we’ll link in our shownotes. Just a headsup, the usernames of members of this group will be visible to the all other users there and it might be a good opportunity to set up your signal username and make your phone number unfindable for better anonymity prior to joining the signal group ( https://signal.group/#CjQKIN0TDK_nsHV4uXRtLIdaUOL2R6yv7uvRs8c3RUiXLr-EEhBPEntGCDqJQOD4pzU36i6O )
We simultaneously recorded an interview with Cedric and Khuzama, two libertarian communists and editors of and contributors to the blog Interstices-Fajawat.org about their insights into Syria. This interview will be coming out soon, so keep an eye on our feed.
. … . ..
Featured Track:
- Rojava Punks by Emperor X from The Lakes of Zones B and C
. … . ..
Transcription in English
TFSR: Would you please introduce yourself to the audience with any name, pronouns, location, and affiliation that you want to share?
TA: Yeah, so this is Errico here. I’m talking from the provisional press office of Tekoşîna Anarşist, based at the moment a few kilometers away from the front lines. So for this, the best pronouns I can use is they then, if needed, but yeah, maybe that’s it.
TFSR: Would you remind listeners about Tecoxina Anarchist and its relationship with the PYD and the Rojava revolution?
TA: Tekoşîna Anarşist is an anarchist organization that has been working for more than seven yearsnow in the northeast Syria. We are here in critical solidarity with the revolution in Rojava. We see how the values that this revolution is like promoting are extraordinarily close to what we see as anarchism, as libertarian socialism and therefore many anarchists from all around the world has been coming here, had been fighting and defending this revolution. Some of us, we saw the need of building a more stable project that can learn from this revolution in a more collective way to be able to not only learn these lessons, but also being able to translate it and share it with other anarchist organizations and comrades all around the world.
When we talk about our works here, we are a military structure that cooperates with the Syrian Democratic Forces. We are integrated inside the Syrian Democratic Forces and we are with them in the front lines fighting against the enemies that tried to destroy this revolution. Mostly we have been in the front lines against the Islamic State but since 2018 and the invasion of the Turkish army in Afrin, we have been also in the front lines against the Turkish army and its proxies. As a military structure, also, we want to promote a reflection of what does it mean for anarchists to be engaged in a military context because we know that anarchism often has been also connected with anti-militarist movements.And this is also part of our tradition, but here we see the necessity of being part of the defense of this revolution in a military sense. So we often say that we are not a military organization, but a militarized one, because the conditions on the ground had forced us to take up weapons to defend this revolution and even our life, especially in the front lines against the Islamic State. And this was something that got a lot of international attention and this is a bit like the part that has been more mediatic. But for us, most of our work is also to function as a political organization here. As I say, critical solidarity with Rojava and trying to bring practical aspects to the meaning of international solidarity because when we talk about international solidarity, we can see that the capacity to bring solidarity on the ground with other struggles is often limited and we wanted to reflect on how we can directly bring this solidarity.
And there was this sentence that we often like from a really interesting revolutionary group from Denmark that was saying that “solidarity is something you can hold in your hands.” And we try to put this in practice and not stay in the symbolic solidarity, but be here shoulder to shoulder working with our Kurdish and with our Arab Syrian comrades and doing the work that is necessary on the ground to keep developing and defending this revolution. This means a lot of things that maybe we can talk about and discuss further in this interview but this also means relations with other political groups, with our political structures. You were mentioning the PYD, that it’s true that PYD is maybe the political body of part of the revolutionary bodies that are here. PYD is a political party that was created in 2003 to represent the voices of like Kurdish people here in northern Syria. But on the ground, and I think it’s important to understand PYD is mostly all people that is trying to bring solutions and like develop whatever is needed for the society to function. So what does it mean on the ground? They have an office and when people have problems, when there are conflicts in the different things that happen in the daily life, people often go to this office and discuss with the friends to try to find solution. This includes a big range of things like from how new buildings that are being built are coordinated, to garbage collection, but especially it comes to political talks with different elements. So there is like a close relation between PYD and the autonomous municipalities of each area that they try to help each other to solve the social problems.
There’s a nice story, you know… In the town that I’m right now, we were buying groceries so often in the shop that we kind of became friends with the shop owner. And some months ago, this shop owner asked “how are you?” and he was telling us that now he was asked to be responsible for the PYD office and this was him inviting to their office. So we came over for tea and were talking a bit about the situation of the city and the problems that they were facing. So we have a friendly relation, but the PYD is mostly like a local social center, mostly they have their office that functions as a social center to talk with the neighbors and discuss the situations on the ground. So this is part of our work, this diplomacy of like being in contact with the situation that the people is living here facing the same challenges and difficulties and problems and try to find solutions together with them.
TFSR: With the social structure and the social part of the revolution that you’re engaging with it makes a lot of sense for you to be able to be fluid and participating and engaging in the ways that you find interesting and necessary in this critical solidarity. But as an anarchist organization under a military structure, it would seem a bit more difficult to maybe navigate the autonomy and consensus of the members of the group with the decision-making of a what is generally considered to be a top-down, hierarchical organization like in the SDF, for instance, or with the YPG or YPJ. How is negotiating that? Can you talk about some of those tensions and some of the some of the ways that you’re able to negotiate that?
TA: Yes. Sometimes when we look for very technical answers, an audience can get disappointed because the reality here is much more organic. And of course we function as a military structure, not so much for like being military, but for being ready to defending revolution when it’s needed. For example, right now under the attacks that the Turkish proxy forces are doing, we have been mobilized most of the time, we as an organization have the responsibility that all our militants, all our members are able to be deployed in a military capacity if necessary. So we are responsible also to make sure that all our militants that want to engage in this kind of work are able to do it and this is something that can be coordinated with the local military structures. Also, there are members that maybe they don’t have interest in this part of the work so that they can focus in civilian work. During the times that there is not a big mobilization, most of us have capacity to be engaged in this kind of civilian works.
And we have to remark how the revolution here and how the movement is organized, gives a lot of space for that. There are not only like the local communes that are like working, it’s like these neighborhood councils to run the different things, but there are a lot of different institutions from like art and culture, education, health that are functioning And we also, of course, try to work with special intention with the women’s structures, like the structures connected with the women’s movement that are also diverse from the Kongreya Star that is the main umbrella structure, but also the different Mala Jin, or women’s houses, and the Jineology institutes. So also like a big variety, especially comrades that are read as women here are trying to engage and give priority to connect with this because we see it as also one of the main aspects of the Rojava Revolution.
So we have been evaluating, like where are the different structures where our militants can make better connections. And over these years, our militants have been working in coordination with like many different groups from this like art and culture, health, education, with the youth. It’s a quite diverse environment that, of course, it’s always teaches us a lot of things because it’s not only like living with the people here and learning from their culture, but also engaging on a human level. People here are eager, like to get to know us and also to invite us to their homes. And we also ask them, like, “how’s the situation? How was the situation before the revolution? How is now?” And we also talk about politics. We recently started to find more and more texts of anarchism translated to Arabic. And we are sharing some of the books of Bakunin that have been translated and discussing with like some of the comrades, like how they see it. And even if it’s true that anarchism is not known here, even the word sometimes leaves people confused. But when we explain it and we talk about it as libertarian socialism, it’s easier for comrades here also to understand. And for local people, sometimes it’s it can be funny to like have these conversations. But at the same time, we are also connected with many other revolutionary organizations so that even when they are more familiar with more like Marxist tendencies, a lot of them are also like aware. And even some of them have deep knowledge of anarchist authors and ideas. And we have been engaging with like really extraordinarily deep political discussions on anarchism and it’s really like an enriching part of hearing how people here see and perceive these ideas.
TFSR: So the news of the last couple of weeks in Syria has been pretty crazy. But then again, so have the last decade and a half since the Civil War began. With an understanding that this complex situation is still developing, can you give us a very simplified description of some of the actors on the ground and the international backers?
TA: Yeah. So there are a lot of actors. But to make it simple, we will focus maybe on four of the main actors right now that are present in the conflict.
On one side, we have the SDF or Syrian Democratic Forces that we already mentioned. That is the military coalition of the different military structures around the autonomous administration of northern Syria. This means also that different regions have developed their own military councils, like local military councils that are confederated in this umbrella that is the Syrian Democratic Forces. This includes also different forces. We can see how different ethnic minorities, for example, have their own military structures and that they exist in different cities. So it’s a quite diverse and complex system so to summarize, we will talk just about the SDF as comprised of different military structures working together, coordinating efforts to defend this revolution and this territory.
A second actor that we will refer is Hayʼat Tahrir al-Sham or HTS, and this is the group that has been viewed as leading the offensive that overthrew the Assad regime. Shortly, we can dive a bit on the history. HTS is the new reorganization of the Salafist group that can be traced to the Al-Nusra Front that was the Syrian branch of Al-Qaeda. It’s true that in the last years, there has been an effort of switching a bit the narrative and the ideological lines and going towards the line of more moderation and there has been purges getting rid of those elements more close to the ideas of Al-Qaeda. And we saw this process of moderation, but still, it’s important to remember that their roots lay there. They’ve for several years been the effective government in the region of Idlib and ruling with a really like authoritarian methods. Also, again, dividing and absorbing other Islamist groups in a quite violent ways. And there are quite some interesting articles that can be also shared about the background, maybe to refer to at least one there is the report from, I think, February 23, something like this from the Rojava Information Center that it’s called “When the Jihadists Learn to Smile”, that makes a big dive on how HTS developed.
The third actor that we have to talk, even if it’s not existing right now, is the Syrian Arab Army that was the regular army of the Syrian Arab Republic, therefore, it was the army of the Al-Assad regime. At the moment, the Syrian Arab Army is dissolved, most of the most of the fighters left their uniforms behind and ran away, leaving their positions. Some of them defected, joining different factions.
The other umbrella organization that it’s the Free Syrian Army that maybe needs to be mentioned. Some people will probably be familiar with the name Free Syrian Army as it was the umbrella name used for a lot of the opposition groups, especially during 2012 and 2013. But it’s important to remember that it was never a coherently organized force, it was more like an amalgam of different groups. We can see that since this last offensive of HTS against the Syrian Arab Army, the idea of the Free Syrian Army has come back to life. And a lot of groups joined the offensive of HTS against the Syrian Arab Army, raising the opposition flag and somehow pledging alliance to this Free Syrian Army that, even if it doesn’t really exist, still holds the idea of the forces in opposition to the Bashar al-Assad regime.
And the last element that we will mention is the Syrian National Army. The name can be confusing because even if it’s true that most of their fighters are Syrians, the commanders are not. It’s a Turkish proxy force supplied, trained and command by Turkish state and it has been proved to be recruiting ex-fighters of Daesh. There’s a published document that contains the identity of like more than 400 identified ISIS fighters and that are now in the ranks of this SNA and it has been the name that the Turkish state used to reorganize their Islamist forces against the Kurdish movement. Right now it’s the group that is leading the offensive against the self-administration of North East Syria.
So to summarize how it is on the ground, these four elements that we mentioned, SDF, HDS, SAA and SNA are fighting almost two parallel wars with HTS mainly fighting against the regime, against the Syrian Arab Army. While at the same time, the SNA or these Turkish proxies had been fighting against the SDF or the Kurdish-led administration in North East Syria. And it’s relevant to see that even if the Turkish proxies have a lot of coordination with HTS, they are separate structures that had been fighting different wars. These Turkish proxies never had serious interest in engaging in combat with the Syrian Arab Army and their focus has been solely the attacks against the regions, especially of Shehba, Til RifatArifat, Manbij and now Kobane, targeting only the self-administration of North East Syria. These groups are backed somehow in different geopolitical powers, but we can see how SDF is a really local force that in the fight against the Islamic State was actively supported by the international coalition led by the US forces. And partly the US has been keeping some support to the SDF, especially in the war against the Islamic State, not so much or not at all in the war against the Turkish invasion. When Turkey invaded before in Sere Kanye and in Afrin, the US did nothing. And not just did nothing, but even like withdraw to allow Turkey to crush some of the territories that they invaded. So in a lot of media, we can often see often a listing of the Syrian Democratic Forces as the backed force, but US is only backing it in the war against the Islamic State, not much more. When we look at HTS, we can see it in a similar fashion, but there has been direct support from Turkey in the defense of the region of Idlib. Turkey has been holding different military positions around Idlib to defend the government and the forces of HTS from the attacks of the regime. So even if it’s true that HTS is also a local force, their reliance on Turkey, not just for their defense but also for the supply lines was and still is really strong.
The Syrian Arab army that was functioning as the state army for more than 60 years was at the moment of collapse, supported especially by Russia and Iran. Russia had an interest in maintaining the military bases of Latakia and Tartus that are the only naval bases that Russia had in the Mediterranean Sea. And Iran also had a lot of interest in supporting the regime to keep their supply routes to groups like Hezbollah and Hamas open across Syria. So we saw that, yeah, Russia and Iran were the main supporters. And when it comes to this last factor, the SNA, this Turkish proxy force, this is not just that it’s supported, it is that it’s built directly by Turkey. So this is a bit the distribution of these four elements and their main international supports.
TFSR: It gets so complicated with especially the international backing under certain circumstances and then not under others. I’m going to ask more questions momentarily about Israel, but the fact that Iran and Israel both had an interest in backing the Assad regime for their various reasons, like whether it be because of regional stability or the ostensible fight against ISIS by Israel, understanding that the Assad regime was doing that. Or Iran having a historical relationship with both of the Assad’s and allowing that transit of weapons and money and stuff to go to Lebanon. Yeah, it’s really complicated and confusing.
Israel has taken the power vacuum as an opportunity to seize territory in the Golan Heights and is stating that it will integrate it with the settlements while bombing weapons depots and infrastructure to cripple whatever comes next in Syria. Can you speak about the relationship between Assad and Israel and how it fits into the wars on neighboring territories that Israel has brought? And also, HTS has made a statement that Palestinian groups would need to disarm and no longer be able to train in Syria, which feels not disconnected from this.
TA: Yeah, this is a complicated question and it brings in scope Israel. Now, that was an actor that we didn’t mention when we mentioned this for forces right now fighting in Syria. But for sure, Israel is also extremely present. Maybe if we look back a bit for long and to look at like the how Hafez al-Assad and the ideas of Pan-Arabism and Nasserism took hold in Syria, we have to see the establishment of Israel as a state in the Middle East as one of the sources of conflict for many of the situations that we are living through now. Hafez al-Assad and the idea of Pan-Arabism worked a lot on those lines, on the idea of building an Arab union and to question or challenge the establishment of Israel in those regions. To bring the Palestinian people to their lands, especially after the Nekba, was something that gave a lot of force to this idea of Pan-Arabism. So Hafez al-Assad, historically has, been confronting Israel and trying to build this alliance between Syria and Egypt to bring to an end the Zionist ideas in the Middle East. So, there’s a long-term historical confrontation between Syria and Israel. We could go into all the wars that they fought, but maybe it’s not necessary right now.
But we can also look at the short story. Right now, Israel is bombing more than 400 locations in what Israel themselves declared to be the biggest air operation they have ever conducted. That has been extraordinarily destructive and they are talking about having destroyed more than 90% of the military capabilities of Syria. There are rumors, I don’t know how true they are, that Bashar al-Assad gave the locations of all these weapons to Israel in exchange for not being shot while leaving Syria. I will not dive in on that, I just want to note that clearly Israel had locations of all the weapons storage locations. Now, for more than a week Israel has been bombing nonstop, day and night, all these locations and really destroyed any kind of air defense capability, advanced weapons capability, they really made sure that Syria cannot be a military threat for Israel probably forever.
So, this comes to what is the approach of HTS to Israel. HTS is now reaching a stage where they are in control of the transitional government, the interim government that is being assembled in Damascus and they are there trying to keep a very conciliatory presence and making speeches of about not looking for war, calling for the war to have ended and about trying to not escalate any conflict with Israel. They are not even condemning the brutal bombings that Israel is doing, even if several people have been already killed in those bombings. They are trying to avoid any conflict because Israel did not only just bomb all these more than 400 locations, Israel is also expanding their so-called security zone, the occupied territories in the Golan Heights and right now mostly they are advancing around the border between Syria and Lebanon. And now the IDF have troops and tanks less than 30 kilometers of Damascus. So, in the case that Israel feels threatened at any point by HTS, there’s not many things that HTS can do to dissuade Israel to take action. At the moment the governing body of HTS is very aware that they have no capacity to challenge the military force of Israel. They’re looking for peace and probably this statement to call for Palestinians to disarm and no longer trade in Syria, is part of this, of like a dissuasion methods to kind of pacify Israel and get a bit of a green light of Israel for getting the government. Because at the end of the day, this person that is taking the leadership of HTS, Al-Jolani, his family is from the Golan Heights.
How much there will be a continuation of the hostilities that Syria historically always had with Israel, it’s still a question at the moment. But Israel wants to make sure that in case of any will to return to hostilities, that Syria doesn’t have any trade capacity to do it in the next decades.
TFSR: And beyond that territorial gain in the Golan Heights, would you speak a bit about the Israeli and SDF relationship? What are Israelis’ interests in this besides destabilizing a potential threat to the south? Are there any oil interests? And how do people think that there’s a possibility of Israeli support?
Is it worth mentioning a relationship historically between Turkey and Palestine in this dynamic?
TA: So, first, the main interest of Israel is probably just cutting the Iranian supply lines to Hezbollah and making sure, as we were saying, that Syria cannot become a threat for the next years on Israel. And also to limit the capacity of Iran to threaten Israel over their support of proxy forces like Hezbollah, like Hamas. So, with Syria, Syrian supply lines being cut to Iran, this makes it much easier for Israel to control the Iranian proxy forces within their borders. And, of course, Israel’s support here is often seen with contradictory views. On one side, Kurdish people also suffered a lot for the oppression of the Ba’ath regime that was imposing an identity that was based on the Syrian Arab Republic. So, Kurdish identity was denied. Kurdish language was forbidden. There was no school in Kurdish. Kurdish people was not allowed to study in their own language. They were forced to learn and go to school in Arabic. Not like other minorities, especially like Christian minorities had access who had some freedom to sustain their own languages like Armenians, Assyrians, but that was not the case with the Kurds. So, there is some historical hate that has been building in that sense. There has been this imposed identity of Arabs that Kurds are not happy about.
So, in that sense, when Israel is talking about Kurds being oppressed, Kurds can identify in those eyes. And Israel is trying to inflame these ethnic differentiations to undermine any possibility for pan-Arabism or Arab unity. So, it’s true that in the Kurdish population, there are sometimes even some approval for Israel. But in the revolutionary project of Rojava and what the political organizations here on the ground are evaluating, we know what Israel is as a state, we know what Zionism is. And the Kurdish liberation movement has been training and found refuge in the Palestinian revolutionary movement. And they even have militants in the ranks that were killed in the war against Israel. So, the solidaristic links between revolutionary Palestinian movements and revolutionary Kurdish movements are strong, with long-term cooperation. So, in that sense, the revolutionary movements have a big, big mistrust of Israel. And this sometimes gets into contradiction, you know, when local people see Israel as like an option, like to break the hegemony of the Arabs that they felt oppressed by. This can be sometimes in contradiction with the political movement here, knowing that the solidarity with the Palestinian movement is critical for Palestine as it is for Kurdistan. Because it is only in support with the oppressed identities and the revolutionary groups that a new Middle East can develop.
This is also difficult nowadays because the Palestinian movement has been going over transformations over the last decades. The Israeli state especially targets any kind of revolutionary project inside the Palestinian movement, promoting a more conservative line. And this resulted in nowadays having the Palestinian resistance being led often by Islamist groups like Hamas. And for revolutionary movements, of course, of course, this is a bit of a defeat. The Israeli state, we can say partly succeeded in crushing the important revolutionary Palestinian movement, that it’s a defeat for all revolutionaries of the world. And it’s a defeat for us. But of course, it’s especially like a defeat for the Palestinian revolutionary movement. Right now when we saw, the the main conflict with Hamas is what is being seen as one of the main spearheads of the Palestinian resistance.
And we need to remark that Hamas is also connected with the Muslim Brotherhood, as President Erdogan is. Therefore, we see that in the last years, the narrative of the Turkish state and it’s ruling party, the AKP, and Erdogan has been often vocal in support with Palestinians. But this support is not for the revolutionary movement, this support is aligned with the Islamist claims of Hamas. And this connection between the AKP, the party of Erdogan, and Hamas also created some aversion from the Kurdish revolutionary movement, which is taking distance from this Islamist-led Palestinian movement while at the same time, of course, trying to keep and support this now smaller revolutionary Palestinian movements.
TFSR: So there was news in the last couple of weeks was that Turkey, after an extended period of air raids on northeast Syria, has been amassing troops at its Syrian border for what appears to be an offensive. At a joint press conference recently between the US and Turkey, both members of NATO and the US acting to attempt to facilitate communication on a ceasefire between Turkey and SDF. Turkey reiterated that it would deal with the US-backed SDF, whose Kurdish leadership Turkey argues is linked to the Kurdish Workers’ Party, the PKK, within its own borders, as it saw fit, and would not be directed by the US. In the meantime, my understanding is that the US announced that it was going to take an administrative headquarters in Kobane and raise the US flag as a deterrent for Turkish invasion.
So I wonder what the last few weeks have been like in the area of the democratic autonomous administration of northeast Syria, and what do you see is coming next in terms of this sort of stalemate or at least threat of defense by the US being a larger power than the SDF can muster?
TA: Yeah. So, yeah, the last weeks and especially the last days have been crazy, and this has been a very relevant topic. Maybe to put it in context, we have to remember what happened in 2016, before the creation of the SDF, the main forces were the YPJ and YPG, with quite openly Kurdish-identified fighters. Then the YPJ and YPG, were the spearhead of the forces of the international coalition against the Islamic State. And during that time, the US was especially supporting these militias, like the fighters of the YPG and YPJ, in their war against Islamic State with their air force and the liberation of Manbij was a critical time.
There was some agreement between US and Turkey claiming that the YPG and YPJ cannot cross and to the west of the Euphrates River and that was the spark that ignited the process of conversations that ended up in the creation of the SDF or the Syrian Democratic Forces, an attempt to build these more regional realities of the military councils and the creation of the Manbij military council. So, this past agreement is something that Turkey has been contesting, claiming that the US promised that the Syrian Democrats, at that time the YPG and YPJ , could not go over the Euphrates River, and therefore was arguing that SDF had no right to be on the west of the river. And on the west of the river is Manbij, the city that has been recently occupied by the SNA. There was not so much ground that US could hold diplomatically because of that agreement, so, the US did not intervene in front of the occupation of Manbij, but one of the red lines of the US in front of Turkey had often been like the Euphrates River and therefore Kobane. Turkey is trying to dismiss any kind of these claims and to go for a full military operation that occupies all the area. And therefore Kobane is a symbol of resistance, is a symbol of victory against the Islamic State, where the Kurdish forces managed to break the lines of the Jihadist groups. And it’s a really important symbol of resistance for the revolution here and it was like what gave international name to what is happening here. It was also the city where the US started to bomb the lines of the Islamic State. Therefore, US repeatedly say to Erdogan that Kobane was not on the agenda for Turkish occupation. And now with this invasion, clearly the proxy forces of Turkey were willing to dismiss these claims and attack Kobane directly. And as a deterrence, yeah, we saw an American convoy entering the city and raising the American flag.
What does it mean is still not clear. But for the moment, it’s true that there seems to be negotiations where US is trying to balance the requests of Turkey with the need of the SDF. The commander of the SDF, Mazloum Abdi, was putting a proposal for considering Kobane as a demilitarized zone where SDF could withdraw, letting just the the local Asayish security operate as basic security, like civilian structures, with supervision of US. That was a proposal put on the table with the idea to respect the claims of security of Turkey. And of course, for the US, this is a bit of a mess because they have a NATO partner that is clearly recruiting ISIS fighters and putting them on their groups to attack the Kurdish forces that have been the main partner on the ground to fight the Islamic State. So even if everyone knows that Turkey is still a nationstate that is part of NATO and the US doesn’t want Turkey to get too close to Russia as it has been already playing both sides a bit, they want Turkey to remain in NATO because it’s true that right now Erdogan is on the head of Turkey. Probably in the next elections, he will not hold that position and the US wants to make sure that this really big, powerful army that is the second force of NATO remains part of the of their military alliance. So they don’t want to let Turkey move away from from NATO. But at the same time, they don’t want to let Turkey smash the forces that really brought an end to the Caliphate.
And not only that, but we also have to remember that SDF is currently in control of the security of the prisons that hold tens of thousands of ISIS members. We’re talking about thousands of fighters that are in the prisons, and tens of thousands of woman and children that were living in the caliphate of the Islamic State and that are right now a really big threat for the whole region. These people really believe in the ideas of the caliphate, their minds aren’t going to be changed, and they are waiting for the opportunity to build it again. And US is aware of that and doesn’t want to let these prisoners break out because we saw the cooperation of the Turkish state with Islamic state. Many of the international fighters of ISIS were crossing into Syria through Turkey. And this is something that is not a secret, it is known, but still they want to prioritize keeping Turkey as a NATO partner over any kind of human rights, any kind of risk prevention of the Islamic state to return.
Yeah. Anyway, we could talk long hours about this, but the situation is that US forces returned to Kobane that were not there since they withdrew before the last Turkish invasion under the orders of Trump. So right now they are there apparently preventing Turkey for immediately attacking with ideas of having a ceasefire until the end of the week, trying to reach an agreement. It’s not clear if any agreement is reachable. And maybe Turkey will try to attack anyway, on their own. And as far as we know, there are US senators already threatening Erdogan with sanctions like the ones that were placed in 2019, even if the ones of 2019 were never implemented. But they are using these sanctions as a measure for pressure to make sure that Erdogan don’t make this step. What Erdogan will do is still something that we will see. At the end of the week, probably things will have to fall in one side or the other. If Erdogan wants to attack whatever the price, probably we will see the most brutal war that we saw since the days of the Islamic State here. SDF are ready to fight until the end. Kobane is not negotiable. Kobane is the most important symbol of the resistance that ends the Islamic State and a really important symbol of the revolution. So it’s something that will be defended, for sure, with the strongest capacity that the SDF can put on the lines unless some agreement is reached where Kobane doesn’t end up in Turkish hands.
TFSR: Okay, so this is going to cover some of the similar topics, but how have things on the ground in in the DAANES, been since the HTS and SNA offensives, and how have SDF allied forces engaged?
What do you think about the statements of Abu Muhammad al-Jolani of the HTS that point to a more tolerant vision of Islamism in Syria after the ouster of the Assad regime? You already mentioned this Rojava Information Center article from a few years ago “When the Jihadists Learned to Smile”, I think. And I’ll put a link to that in the show notes. But what do his words offer in relation to advances in the rights of women and LGBTQIA folks that have or could be won through models like that of Jinealogy? And can you talk a little bit about the vision that the the Rojava revolution promotes?
TA: Maybe we can divide this in two parts, because even if the offensive of HTS and the offensive of SNA are somehow combined, they are really different forces with different political aims, and they are also acting different on the ground. So, the SNA until now occupied first and foremost the region of Shehba, where all the refugees from the Turkish invasion in 2018 of Afrin were living in refugee camps and the snA forced them to flee again, finding shelter in eastern regions of Syria in territory of the autonomous administration. And they occupied not only Shehba, that has been the first territory occupied, but also recently the occupation of Manbij. And we can see how SNA is advancing and behaving as like poorly organized criminal gangs, just looting, robbing, kidnapping. There are some interviews in the in the site of the information center with like those refugees from Shehba that are arriving to Raqqa, to Tabqa, and they are describing how the was evacuation and it’s terrifying. Like these groups were just executing people on the road, were kidnapping. It has been a terrifying experience for those who went through that and that stands in contradiction with what HTS is trying to do. HTS was promising safe passage to the people of Shehba to areas of the autonomous administration. And SNA didn’t respect that and it’s SNA is behaving exactly in the same way in Manbij, like looting, stealing, killing. There is a lot of videos that even they themselves are recording of torturing people, there was this video of like going into the hospital asking injured people if they were Kurds or not, and for who they were fighting and just shooting them on the spot in the hospital. It was quite brutal. So these are groups that don’t have any political aim beyond massacring and killing and directed by the Turkish state to just destroy the project of the autonomous administration of North Syria. So I would not even talk about any political project because there is none beyond obeying the orders of Turkey in the most brutal way possible.
HTS is a bit of a different thing. Even if we can see that they are coordinating in some areas, HTS is a political organization. They come from a political tradition of Islamism, and they have been shifting into a more moderate positions in the last months, or years even, to try to become a Syrian force that is a credible proposal for government for Syria. Well, we already made the comparison that it’s maybe not so different from what the Taliban are doing in Afghanistan. And the idea is probably in the same lines, they are already talking about installing morality police, the Islamic courts. But at the same time, maybe talking about the Taliban in Afghanistan sounds too aggressive. But we can also remember that it’s exactly the same thing that Iran is doing in the sense of the Islamic Republic of Iran. So is this idea of like bringing religious fundamentalism into politics, that it’s something tha if we mentioned that is Muslim people doing it sounds dangerous, but that so many Christian fundamentalists are doing exactly the same thing. So I think it’s not so different. It’s like bringing religious fundamentalist ideas into politics. And that seems to be the main idea of HTS and it’s what they probably will try to implement with their interim government.
And of course, we already saw some of these declarations where some of the members of the government, (I don’t remember who it was) making this statement that you say, like claiming that women are not capable of like having some positions in the of administration. Well, we can also reflect on how much religious fundamentalism and patriarchy go hand in hand and we can see how in the demonstrations of HTS, most of the time, we just see men, especially in the area on Deir ez-Zor where there was some protest calling for the SDF to withdraw and HTS to come. We can see how this protest is mostly men, how these ideas of religious fundamentalism also are in line with the power that men hold in the mosque and perpetuating these patriarchal forms of the family. So, of course, the project of the autonomous administration is completely opposed to the vision of patriarchy. And probably this is going to be one of the main contradictions if we reach a point where the autonomous administration and HTS have to negotiate conditions for a new Syria, because for the for the autonomous administration of north Syria, woman’s revolution, woman’s liberation is a fundamental, if not like the main points of this revolutionary project. This is something that for sure is not negotiable at all. So any kind of restrictions that HTS would like to impose on woman’s rights, these would be for sure a total red line for the autonomous administration. And this can be a challenge for some negotiations if these negotiations end up happening.
But for now, it’s not even clear how much HTS is really engaging in these negotiations or if it’s just a face that they are putting on, hoping that Turkey will put a finish the project of the autonomous administration. Because we saw how HTS received diplomats in Damascus of the autonomous administration and open negotiations and they are calling for Kurds to be part of this new Syria. But it’s not clear, at least to me, how much this is something that they really believe in, or this is something that they are saying to gain time until the Turkish proxy forces can eradicate the project of Northern Syria.
TFSR: I think it’s worth noting too, that Al Jalani has specifically said that they’re not trying to create a Taliban and not look, not to look to Afghanistan for what their goal is. But, you know, when the Taliban reclaimed portions of Afghanistan after the U.S. withdrawal, they were saying the same, like, “we’re very moderate now, we’re very reasonable.” And then they went back to the same playbook. So, I mean, that’s just politics, it’s not even Islamism, I guess. The SDC has proposed a 10 point plan for moving forward towards peace, including increased inclusion of women in government posts. Along with this, do you see the DAANES and the democratic confederalist model as being allowed to actually play a role in the next transitional phase of Syria? And how do you see this as happening?
TA: Yeah, as you see, it’s a really interesting thing. The Syrian Democratic Council, because it’s the political body that was somehow aiming to build some national alliance in the level of Syria to prepare for a future organization. And one of the main figures of the political body that now develop as the Syrian Democratic Council was Hevrin Khalaf. Hevrin Khalaf was a Kurdish politician and she was murdered in the invasion of 2019. And it was not just another murder, like there was a group of Turkish-backed Islamists that penetrated several kilometers behind the front lines going explicitly after her car and killing like hers and the driver. So we can see how Turkey was scared of like this idea of a political body that can bring a national proposal for Syria, connected to the self-administration of North East Syria. And the Syrian Democratic Council continued, even if the president was killed, assassinated by these Turkish proxy groups. Eight now the proposal for a federal Syria is on the table and this is one of the main points that the political delegations of the self-administration are bringing to Damascus. This proposal is not coming just for North East Syria and the Kurdish self-administration, but for all the different minorities that are present in North East Syria. We are talking about Armenians, Syriacs, Assyrians, but also not only for North East, as in the South with other minorities like the Druz, different groups that have been for quite some years already in contact with the diplomatic bodies of the self-administration and building together this political project of the Syrian Democratic Council. And this is the idea that it’s being brought on the table “Let’s create a federal Syria with the principles of democracy that the self-administration of North East has been already putting in practice. Let’s build this almost a model of libertarian municipalism where like different cities can confederate and allowing also that the different cities have their own councils, different ethnic groups, religious groups, develop their own civil and political institutions and building this democratic confederation, this democratic confederalism and proposing this for Syria.”
Of course, this is very different of what HTS is envisioning. HTS, if we guide our analysis on what they had been doing in Idlib, they had been struggling to have a really centralized and authoritarian governance system that probably they expect to supplant just the centralized government of the Ba’ath regime with themselves and impose themselves as a central authority. It’s true that they don’t have capacity to do that. HTS was strong in Idlib, but they don’t have any ground in these big cities that the Syrian Arab army just withdrew from. Like Halab (Allepo) is the second city of Syria. Damascus is also a really big city and they don’t have feet on the ground there, like people, militants, they don’t have their political bodies to administrate this centralized government that they could envision. So still a question how much they will be able to develop some credible proposal for a transitional government, because for sure they will need to negotiate with local authorities, with the local political bodies. The self-administration has already been doing this work of building political alliances with other forces to bring a different proposal for Syria on the table. But maybe we can see that western governments are already taking the words and the proclamations of HTS and the provisional government as official. And this is a bit of a problem because to see how much western powers are recognizing this model of authoritarian regime. Yeah. And it really reminds of what happened in Afghanistan with Taliban, even if they want to distance themselves from that.
TFSR: So, Turkey has a history of aiding Daesh or ISIS, which you’ve brought up, in order to weaponize the destruction they cause in SDF-held regions. And the DAANES has been uncomfortably sitting on prison camps for ISIS affiliates and their families, whose home countries in a lot of cases refuse to repatriate them. This is sort of a powder keg that one occasionally sees sparks near when there’s a breakout or attempted breakout or violence occurring within the camps. Can you speak about what’s important for the international and US audiences to understand about the position that the administration is in and the ways that these camps and the Daesh prisoners are weaponized by Turkey and others?
TA: Yeah. So this is a big topic and it has so many implications that to summarize, it’s going to be challenging. But a lot of people have heard from the news from the Al-Hol camp which is this vast refugee camp divided in different areas in what is known as the annex is holding most of the families that were evacuated after the war in Hajin, the last pocket of Daesh. So we are talking about the most militant and committed people to the Islamic state that was fighting until the last second. That was finally evacuated and the SDF has been ensuring the security for the area, but also their capacity to ensure security inside is extraordinarily limited. There are a lot of crazy things happening in Al-Hol. And from time to time, the anti-terror units of the SDF have to organize raids to identify some of the Daesh members that are inside because in theory it’s a camp that is only for women and, and children, but there is a constant building of networks of tunnels, of smuggling, people going in and out for in roads that are difficult to locate. And it’s really dangerous area where people that’re moving away from the ideas of the Islamic State areeven being murdered by other people in this camp. So we are talking about 40,000 people in that camp. Not all of these 40,000 are in the annex and that is the most dangerous part, but still there are a lot of people in this area so that if they break free, they will have a lot of force to revive the ideas of the caliphate.
Al-Hol is the biggest example, but the fighters of the Islamic state are not in that camp. Fighters of Islamic state are in different prisons, mostly in Heseke, but also in many other areas. These prisons are under like heavy security as the SDF is trying to ensure that food, medical assistance in case of health problems, is provided. There habe been a massive amount of resources that had been put into like sustaining the security and supplies to those prisons with constant request to different national states all around the world to take their prisoners back because we are not talking just about Syran people. Most of those, especially fighters, are also from different territories, but national states are not interested in taking these people back to their countries.
As we mentioned, Al-Hol camp is the biggest one, but there are many other camps in like different areas but Daesh is also on the ground, there are sleeping cells that are waging small scale attacks, insurgencies all around the area. In fact, with the collapse of the regime, we saw a big revival of the activity of these Islamic state cells. We are talking about more than 80 dead since the, since Bashar al-Assad left the country. They are making raids, attacking small isolated areas, killing everyone and stealing everything they can. There have been recently also attacks on checkpoints of the autonomous administration. So we see that there’s already an ongoing revival of the Islamic state that is extremely dangerous.
This is also supported by the words of the MIT, the intelligent services of Turkey that they had been using these sleeping cells to attack and this came also in combination with other elements that Turkey has been using on the ground. Not always Daesh, but also just traitors as Turkey is offering money in exchange for information about commanders, like SDF commanders, our different locations.
And this has been one of the ways that Turkey had access to information that is used to constantly attack with drones, different commanders of SDF. and for several years we have seen that almost every month, sometimes even every week, Turkey is attacking with drones, different positions and assassinating SDF commanders all over the place. So these are some of the threats that Turkey has been posing and the risk of a combination of both things is always very big. We saw in past Turkish campaigns mostly bomb power stations, oil refineries, oil stations, but they have been also often bombing the surroundings of the Al-Hol camp, even security checkpoints of Al-Hol camps to promote uprisings in the Daesh prisons. And sometimes some of the prisoners managed to escape thanks to those drone strikes by Turkey on the security facilities of these prisons and camps.
TFSR: When I had asked the question about conditions in northh east Syria at this point, I didn’t really ask about the day-to-day situation that people are experiencing is like with these frequent air raids and drone strikes. Obviously there are the targeted assassinations that you described happening, but also I know that Turkey has weaponized water in the past and access to water to cities that are within the DAANES. There was recently the SNA attacks on the Tishreen Dam, and as you mentioned, attacks on power stations and other infrastructure that’s important for civilian life there. Can you talk a little bit about what life outside of the administration officials or the SDF, has been like since Assad was overthrown, with these different invasions and jockeying forces?
TA: So these bombing campaigns have been going on for years. Turkey has been bombing the power stations and cutting the water for a long time. People have been suffering these power cuts and lack of water for several years. Right now it’s true that since the invasion in some areas this has intensified, especially as you were mentioning the Tishreen Dam, which is one of the main power supplies for a big part of Northern Syria. That has caused power cuts for a lot of people, but still it’s very recent and it’s a war. So right now, electricity is a bit secondary in most of the areas because the primary risk is that the Turkish proxies are threatening to invade most of the area. And we can see how is in these times of Turkish invasion where the system of the autonomus administrations has been reacting with more force against the threats. Now we can see that people are taking turns doing safety patrols, making sure that safety is maintained, making sure that there are no threats. Turkey is also using a lot of disinformation on the ground, spreading fake news on ocial media saying that “SDF is running away from this position,” or “SNA already entered this village.” All these things that are not true to scare population. It’s impressive to see how much people are taking the defense of the land into their own hands, how neighborhood committees are organizing checkpoints in the main streets to make sure that Asayish can be redirected to points where they are more needed. So in these times of invasion the people’s mobilization is stronger and a few hours or a few days without electricity isn’t the big worry at the moment.
TFSR: Can you talk about assertions in the recent past of known instances of corruption developing in the DAANES and the administration itself? I’m thinking claims of bribery or skimming off the top by officials in positions of power? Is this a situation you know about, is it simply rumors or is it something that is being dealt with?
TA: That’s a really interesting question because here is also when we can bring the part of critical solidarity, no? In the sense that we are here in support of the revolution and we are here supporting what the autonomous administration is doing but we are also reflecting on how things are going on the ground. And we’ve seen in the last years, especially, an increase of the corruption cases. There’re problems in the sense of people trying to steal from communal resources, bribaries and these things that are happening. At the same time, I can say that this is mostly happening in mid-levels structures, people that maybe were not ideologically aligned with the revolution, but at some point decided to join the works of the autonomous administration and managed to get to some like mid-level position of administration. And then they use these positions to steal, to divert money. For now what we are seeing is that the self-administration is also aware of that and is tackling that and is also like starting to have groups of investigation that are like following what’s happening with this money. We have been also working in support of like medical structures and we saw how in hospitals, also medicines and resources that should be destined for the people that end up in the pockets of someone.
The self-administration is starting to spend many more people and resources for investigation committees. And they are dealing quite harshly with that in the sense of when they find these corruption cases it’s mostly often just men that with some of their family members trying to make these schemes to get some money and the autonomous administration are quickly taking away the responsibility of those people and putting them in prisons for some time and trying to cut off these levels of corruption. We also see that this is this mid-level corruption is not something we see reproduced in like high levels of the administration, like people that is in like serious responsibility positions coordination of like cantons, of whole areas. These people that have been with the revolution since the beginning, these people are not easily corruptible. We can see how there’s a strong will to stop these dynamics of corruption and that it’s not like most national states where you can see this is common in any kind of centralized government, those who are in the center of states like that often use the structures to steal and make themselves rich. Especially i think that the example that we have very close is Bashur, in Iraqi Kurdistan where the Barzani clan is running such a model of business, you know, where they run the main oil companies and a lot of money goes directly for them and for their family members. This is nothing that is not like this happening here. We can see how the the directive levels of the autonomous administration are mostly run by people that is really believing that it’s possible to build a different way of living and they are making sure that there is no like clan or small power group that is taking hold. And they’re ensuring that there is a revolutionary spirit and a revolutionary project directing the the efforts of the self-administration.
TFSR: Demonstrations have been occurring across Germany during called-for days of action from groups like Rise Up for Rojava. After over a year of ongoing slaughter by Israel backed by Imperial core countries like the US, Germany, Britain and France despite frequent protests and lockdowns the prospect of these sorts of tactics bringing about the intended changes feels unlikely to me, but the questions of what effectiveness looks like amidst looming or real genocide across the world requires a whole conversation. Can you talk about what you know of the awareness raising for a democratic Syria, activism in other countries, pressure on Turkish business and government institutions and what sorts of international solidarity can be useful to defend and support the Rojava Revolution?
TA: Mmmhm. That’s a critical questions and for us it has also been one of the main points of reflection. Like “how to transform this international solidarity into real actions into practice that people can work with and people can develop from this?” And it’s still a big question how much this, maybe, more street protests are affecting the situation. One of the things that we can see now is that all these these campaigns and these small-level actions and protests they create social conscience. It’s no coincidence that the image of Turkey in so many places is so damaged, especially for politically conscious people. It’s now known how much Turkey has been supported supporting the Islamic State. Also because of these mobilization campaigns and the awareness of putting on the table the bad things that the Turkish state and their fascist structures had been using to fight against the Kurds. We can also remember what the origins of this state are, the first big moves made it possible for Turkey to become a state was the Armenian genocide in 1915, just at the end of the first world war. Two million Armenians were massacred and their wealth was stolen and this was one of the bases that allowed the Turkish state to build itself up. So these genocidal policies are rooted in the dynamics of the Turkish state and this is something that needs to be called out, that needs to be exposed. We can see how the one is a direct continuation of these policies now especially against the Kurdish people. So these actions of visibility are having impacts in the social and political conscience.
Actions like boycotts can also have direct impact. We saw different groups calling for boycotting Turkish airlines. Maybe the best example has been the the campaign of BDS on Israel and this seriously has had impacts. But for sure the best solidarities are to come to Rojava and share the same fate as these people here. How many internationalists have been coming to this area to learn from the revolution, to understand what it means on the ground, what does it mean to build a stateless society, what does it mean to build a woman’s revolution, what does it mean to build social ecology? And these lessons are something that aren’t just practical solidarity of having more people here, building and developing this project. But it’s also learning and opening doors for internationalist revolutionaries from all around the world to experience what is happening here and to learn. With these lessons we can also rethink and re-evaluate our experiences in order to better adjust our programs as revolutionaries back home to make sure that our models and our ideas are in connection with the reality that we are living in. This is a very important part also of international solidarity, to learn from experiences of other revolutionary movements and develop lessons together that are not just limited to the areas where the revolutionary process happened. That can also inspire revolutionary processes all around the world.
TFSR: For those that might be interested in going there are there any organizations that they should consider reaching out to, depending on what their abilities or interests are, that you would suggest
TA: At the moment traveling here is not easy. We see that when there are Turkish military operations, travel would often have to be done in coordination with the KRG and like what we were saying, the Barzani government is making sure that border access is limited. But here there are many internationalist groups that have been working and also learning how best tointegrate and support internationals arriving here to learn. I would not encourage one group over another, I think there are quite a lot of reflections from on the ground and many comrades have already been coming here. So I would invite whoever is interested in coming to make sure that they understand what the reality on the ground is and to try to have an overview from comrades who have been here so as to have better ideas of what area they would like to work on, or what can be the best structure for that kind of work.
TFSR: And for folks who are looking to learn more and either keep up on the ongoing and quickly changing situation, are there any news sources that you would suggest or groups that people can research online?
TA: Many structures are giving lots of updates about the situation. We can always refer to the Rojava Information Center as a quite reliable source for the situation on the ground. There’s also a signal group that is broadcasting the situation happening here on the ground and the updates are also being posted on the website of the Tekoşîna Anarşist. We just recently made a new tab where these updates of the situation on the ground are being shared on the website and there are several channels on telegram that are also reporting of the situation. But if you have interest maybe we can have you this link for joining this broadcast in signal in the show notes in case friends want to and receive daily updates with an anarchist perspective
TFSR: Well, Errico, thank you so much for having this conversation. Is there anything that i failed to ask about that occurs to you right now that you want to mention?
TA: Maybe one of the things that we have been reflecting lately is the importance of building relations, especially with all the Syrian revolutionaries that in 2011 and 2012 were part of the protest against the regime and were proposing libertarian paths to build a revolutionary movement in the whole of Syria. The main example that we can bring now is Omar Aziz, an anarchist that was writing really interesting documents calling for confederations of local councils as a path towards the Syrian revolution. I also think that at this time if these libertarian groups of 2011 or 2012 were having these experience of local councils, could see what’s happening in northern Syria and how these communes of the Rojava revolution, which now many Arab people, Asyrian people, Armenian people are putting into practice… This can be seen as a very direct connection with the proposal of Omar Aziz and it’s something that can be brought together. Especially now that the regime has fallen, it’s time to push for a libertarian proposal, that it’s not falling into trying to rebuild a centralized state in Syria with a central government, but to push for a decentralized project where these local councils could become the main political arena for a new Syria.
TFSR: Okay on that note thank you very much for having the conversation, i really appreciate it.
TA: My pleasure thank you.
TFSR: Say hello to the hevals for me.
. … . ..
Transkrypcja na język polski
TFSR: Czy możesz przedstawić się naszym słuchaczom/czkom, podając swoje imię, zaimki, lokalizację oraz przynależność, którymi chcesz się podzielić?
TA: Oczywiście. Nazywam się Errico. Rozmawiam z tymczasowego biura prasowego Tekoşîna Anarşist, które obecnie znajduje się kilka kilometrów od linii frontu. Jeśli chodzi o zaimki, najlepiej używać „oni”, jeśli to konieczne – i to tyle.
TFSR: Czy mógłbyś przypomnieć słuchaczom, czym jest Tekoşîna Anarşist oraz jakie są jej związki z PYD i rewolucją w Rożawie?
TA: Tekoşîna Anarşist to organizacja anarchistyczna działająca od ponad siedmiu lat w północno-wschodniej Syrii. Wspieramy rewolucję w Rożawie w duchu krytycznej solidarności. Wartości promowane przez tę rewolucję są bardzo bliskie temu, co rozumiemy jako anarchizm i socjalizm wolnościowy. Z tego powodu wielu anarchistów z całego świata przyjeżdża tutaj, aby walczyć i bronić tej rewolucji. Część z nas dostrzegła potrzebę stworzenia bardziej stabilnego projektu, który pozwoliłby na kolektywne uczenie się z tej rewolucji. Naszym celem jest nie tylko zdobywanie doświadczenia osobiście, ale także tłumaczenie i dzielenie się tymi lekcjami z innymi anarchistycznymi organizacjami oraz towarzyszami/kami na całym świecie.
Odnośnie naszej pracy tutaj, to działamy jako struktura wojskowa współpracująca z Syryjskimi Siłami Demokratycznymi (SDF). Jesteśmy zintegrowani z SDF i znajdujemy się z nimi na linii frontu, walcząc z wrogami próbującymi zniszczyć tę rewolucję. Początkowo byliśmy skoncentrowani na walce przeciwko Państwu Islamskiemu, ale od 2018 roku, czyli od inwazji tureckiej armii w Afrin, walczymy także przeciwko tureckiej armii i jej najemnikom. Jako struktura wojskowa staramy się również prowadzić refleksję nad tym, co oznacza zaangażowanie anarchistów w kontekście militarnym. Wiemy, że anarchizm często był związany z ruchami antymilitarnymi, co jest również częścią naszej tradycji. Jednak tutaj dostrzegamy konieczność obrony tej rewolucji – włącznie z obroną zbrojną.
Dlatego określamy się nie jako organizacja wojskowa, ale „zmilitaryzowana”, ponieważ warunki na miejscu zmusiły nas do sięgnięcia po broń w celu ochrony rewolucji, a także naszego życia, zwłaszcza w walce z Państwem Islamskim. Ta walka przyciągnęła dużą międzynarodową uwagę, ale większość naszej pracy dotyczy także funkcjonowania jako organizacja polityczna. Wspomniana krytyczna solidarność z Rożawą polega na próbie urzeczywistnienia praktycznych aspektów międzynarodowej solidarności. Kiedy mówimy o solidarności międzynarodowej, często zauważamy, że możliwości jej realizacji na miejscu, w kontekście innych walk, są dość ograniczone. Dlatego staraliśmy się zastanowić, jak możemy bezpośrednio i efektywnie wcielać tę solidarność w życie.
Jest takie zdanie, które często lubimy powtarzać, pochodzące od bardzo interesującej grupy rewolucyjnej z Danii: „Solidarność to coś, co można trzymać w rękach.” Staramy się wprowadzać tę ideę w życie, nie ograniczając się do symbolicznej solidarności, ale działając tutaj ramię w ramię z naszymi kurdyjskimi i arabskimi syryjskimi towarzyszami. Wykonujemy pracę niezbędną na miejscu, aby rozwijać i bronić tej rewolucji. To oznacza wiele rzeczy, które być może będziemy mogli szerzej omówić w tym wywiadzie, w tym relacje z innymi grupami politycznymi i strukturami. Wspomniałeś o PYD. To prawda, że jest to polityczne ciało części rewolucyjnych organizacji w regionie. PYD to partia polityczna założona w 2003 roku, reprezentująca głosy ludności kurdyjskiej w północnej Syrii. Jednak, co ważne, na miejscu PYD to przede wszystkim ludzie, którzy starają się znajdować praktyczne rozwiązania problemów społecznych i organizować codzienne życie.
Co to oznacza w praktyce? Prowadzą biura i gdy ktoś ma problemy, gdy pojawiają się konflikty w różnych sprawach życia codziennego, ludzie często przychodzą do tego biura i rozmawiają z przyjaciółmi, aby spróbować znaleźć rozwiązanie. Obejmuje to szeroki zakres rzeczy, od tego, jak koordynować budowę nowych budynków, po zbieranie śmieci, ale szczególnie dotyczy to rozmów politycznych z różnymi elementami lokalnych struktur. Istnieje bliska relacja między PYD a autonomicznymi gminami w każdym regionie, które wspierają się nawzajem w rozwiązywaniu lokalnych problemów.
Mam z tym związaną ciekawą historię. W mieście, w którym teraz przebywam, tak często robiliśmy zakupy w lokalnym sklepie, że zaprzyjaźniliśmy się z jego właścicielem. Kilka miesięcy temu ten właściciel zapytał nas: „Jak się macie?” i podzielił się informacją, że poproszono go, aby został odpowiedzialny za lokalne biuro PYD. Zaprosił nas do odwiedzenia tego biura. Przyszliśmy na herbatę, rozmawialiśmy o sytuacji w mieście i problemach, z którymi mierzą się mieszkańcy. Nasze relacje są przyjazne, a PYD działa tutaj głównie jako lokalne centrum społeczne, miejsce dialogu z sąsiadami i omawiania sytuacji w regionie. To również część naszej pracy – bycie blisko ludzi, zrozumienie ich wyzwań i wspólne poszukiwanie rozwiązań. Stawiamy czoła tym samym problemom i trudnościom, co mieszkańcy, co pozwala budować zaufanie i wspólną odpowiedzialność za rozwój społeczności.
TFSR: W kontekście struktury społecznej i społecznego wymiaru rewolucji, w którą się angażujecie, naturalne wydaje się, że możecie działać elastycznie, uczestniczyć i angażować się w sposób, który uznajecie za interesujący i konieczny w ramach krytycznej solidarności. Jednak jako anarchistyczna organizacja funkcjonująca w strukturze militarnej, wydaje się, że pogodzenie autonomii i konsensusu członków grupy z procesem decyzyjnym organizacji postrzeganej jako hierarchiczna i scentralizowana, takiej jak SDF, YPG czy YPJ, może być trudne. Jak sobie z tym radzicie? Czy możecie opowiedzieć o tych napięciach i sposobach, w jakie udaje wam się je przezwyciężać?
TA: Tak, to bardzo ważne pytanie. Czasami, gdy szukamy bardzo technicznych odpowiedzi, rzeczywistość może rozczarowywać, ponieważ tutaj wszystko funkcjonuje w sposób znacznie bardziej organiczny. Oczywiście działamy jako struktura wojskowa, ale nie dlatego, że chcemy być żołnierzami, lecz dlatego, że chcemy być gotowi do obrony rewolucji, gdy zajdzie taka potrzeba.
Na przykład teraz, podczas ataku najemników Turcji, przez większość czasu pozostajemy zmobilizowani. Jako organizacja mamy obowiązek zapewnić, że wszyscy nasi bojownicy/czki i członkowie/nie byli gotowi do zaangażowania się w działania wojenne, jeśli zajdzie taka potrzeba. Odpowiadamy za to, aby wszyscy członkowie/inie, które chcą uczestniczyć w tego rodzaju działaniach, miały taką możliwość, co wymaga koordynacji z lokalnymi strukturami wojskowymi. Z drugiej strony są również osoby które mogą nie być zainteresowani tą częścią naszej pracy, i dla nich istnieje możliwość skupienia się na działaniach społecznych. W okresach, gdy mobilizacja nie jest tak intensywna, większość z nas ma okazję angażować się w różne formy pracy społecznej.
Musimy podkreślić, że sposób, w jaki rewolucja i ruch są tutaj zorganizowane, daje dużo przestrzeni do działania. Nie tylko funkcjonują lokalne komuny, przypominające rady sąsiedzkie zarządzające różnymi aspektami życia społecznego, ale istnieje także wiele różnych instytucji – od tych związanych ze sztuką i kulturą, przez edukację i zdrowie, aż po struktury zajmujące się młodzieżą. Szczególnie staramy się współpracować ze strukturami kobiecymi, takimi jak Kongreya Star – główna organizacja parasolowa, a także Mala Jin (Domy Kobiet) i instytuty Jineologii. Różnorodność tych działań jest ogromna, a szczególnie towarzyszki identyfikujące się tutaj jako kobiety, starają się angażować w te obszary i priorytetowo traktować budowanie relacji, ponieważ widzimy to jako jeden z kluczowych aspektów Rewolucji Rożawy.
Przeprowadzaliśmy ewaluacje, analizując, które struktury pozwalają naszym członkom/iniom lepsze powiązania. Przez lata współpracowaliśmy z wieloma różnymi grupami – od organizacji zajmujących się sztuką i kulturą, przez zdrowie i edukację, aż po młodzież. To bardzo zróżnicowane środowisko uczy nas wielu rzeczy, nie tylko o życiu z ludźmi tutaj i ich kulturze, ale także o budowaniu relacji na poziomie międzyludzkim.
Ludzie tutaj są otwarci, chętnie nawiązują kontakty i często zapraszają nas do swoich domów. W takich rozmowach pytamy ich o to, jaka była sytuacja przed rewolucją i jak wygląda teraz, rozmawiamy o polityce i zmianach, jakie zaszły dzięki temu procesowi.
Ostatnio zaczęliśmy odkrywać coraz więcej tekstów anarchistycznych przetłumaczonych na język arabski. Dzielimy się niektórymi książkami Bakunina, które zostały przetłumaczone, i dyskutujemy z towarzyszami o ich odbiorze tych dzieł. Choć prawdą jest, że anarchizm nie jest tutaj dobrze znany – samo słowo czasami budzi zamieszanie – to kiedy wyjaśniamy jego istotę i mówimy o nim jako o socjalizmie wolnościowym, staje się to bardziej zrozumiałe.
Dla miejscowych takie rozmowy bywają czasem zabawne. Jednocześnie jesteśmy powiązani z wieloma innymi rewolucyjnymi organizacjami, które, choć często bardziej osadzone w tradycji marksistowskiej, wykazują świadomość innych perspektyw. Wielu członków tych organizacji nie tylko zna idee anarchistyczne, ale posiada głęboką wiedzę na temat autorów i koncepcji anarchistycznych. Prowadziliśmy niezwykle głębokie dyskusje polityczne na temat anarchizmu, które były dla nas niesamowicie wzbogacającym doświadczeniem. Pozwoliło nam to lepiej zrozumieć, jak ludzie tutaj postrzegają te idee i jak je interpretują.
TFSR: Ostatnie tygodnie w Syrii przyniosły niezwykle dynamiczne i niepokojące wydarzenia. Z drugiej strony, ostatnie półtorej dekady, od rozpoczęcia wojny domowej, również były pełne chaosu. Mając na uwadze, że sytuacja pozostaje niezwykle złożona i dynamicznie się rozwija, czy możesz przedstawić w uproszczony sposób kluczowych aktorów działających w regionie oraz ich międzynarodowych sojuszników?
TA: Z jednej strony mamy SDF, czyli Syryjskie Siły Demokratyczne, o których już wspominaliśmy. Jest to koalicja wojskowa złożona z różnych struktur militarnych związanych z Demokratyczną Autonomiczną Administracją Północno- Syrii. Oznacza to również, że poszczególne regiony wykształciły własne rady wojskowe – lokalne struktury militarne, które są skonfederowane pod parasolem organizacji, jaką jest SDF. W skład SDF wchodzą także inne siły, w tym te reprezentujące różne mniejszości etniczne, które posiadają swoje własne struktury militarne działające w różnych miastach. W rezultacie mamy do czynienia z dość zróżnicowanym i złożonym systemem. Podsumowując, można określić SDF jako zbiór różnych struktur wojskowych, które współpracują i koordynują swoje wysiłki w celu obrony tej rewolucji oraz terytorium, na którym funkcjonuje Demokratyczna Autonomiczna Administracja.
Drugim aktorem, o którym warto wspomnieć, jest Hayʼat Tahrir al-Sham (HTS), grupa postrzegana jako główny uczestnik ofensywy, która miała na celu obalenie reżimu Asada. Przyjrzyjmy się pokrótce jej historii. HTS to nowe wcielenie salafistycznej grupy, której korzenie sięgają Frontu Al-Nusra, syryjskiego oddziału Al-Kaidy. W ostatnich latach organizacja rzeczywiście podjęła wysiłki, by zmienić swoją narrację i ideologię, przesuwając się w kierunku większego umiarkowania. W ramach tych działań wewnątrz organizacji przeprowadzono czystki, które wyeliminowały elementy bliższe ideom Al-Kaidy. Obserwowaliśmy ten proces przekształcania się grupy w bardziej umiarkowaną strukturę, jednak ważne jest, by pamiętać o jej korzeniach i przeszłości.
Od kilku lat HTS pełni rolę faktycznego rządu w regionie Idlib, rządząc w sposób wyraźnie autorytarny. Organizacja regularnie dzieli się i wchłania inne islamskie grupy, często stosując przy tym brutalne metody. Istnieje również kilka interesujących materiałów na temat ich działalności i tła. Jednym z nich jest raport, który – o ile dobrze pamiętam – został opublikowany 23 lutego przez Rojava Information Center, zatytułowany “When the Jihadists Learn to Smile”. Dokument ten szczegółowo analizuje rozwój HTS.
Kolejnym ważnym podmiotem, o którym warto wspomnieć, jest Wolna Armia Syryjska (Free Syrian Army, FSA). Nazwa ta może być znana wielu osobom, ponieważ była to parasolowa organizacja zrzeszająca liczne grupy opozycyjne, szczególnie w latach 2012–2013. Warto jednak podkreślić, że FSA nigdy nie była spójnie zorganizowaną siłą. Była raczej amalgamatem różnych grup zbrojnych.
Od czasu ostatniej ofensywy HTS przeciwko Syryjskiej Armii Arabskiej idea Wolnej Armii Syryjskiej (FSA) ponownie zyskała na znaczeniu. Wiele grup zbrojnych dołączyło do tej ofensywy, podnosząc flagę opozycji i w pewnym sensie deklarując swoją lojalność wobec idei Wolnej Armii Syryjskiej. Choć FSA w swojej pierwotnej formie faktycznie nie istnieje, nadal symbolizuje ideę sił opozycyjnych przeciwko reżimowi Baszara al-Asada.
Ostatnim aktorem, o którym warto wspomnieć, jest Syryjska Armia Narodowa (Syrian National Army, SNA). Nazwa może być myląca, ponieważ choć większość ich bojowników to Syryjczycy, dowództwo nad nimi sprawują osoby spoza Syrii. Jest to formacja całkowicie zależna od Turcji, która zapewnia jej zaopatrzenie, szkolenie i dowodzenie. Udowodniono, że SNA rekrutuje byłych bojowników Daesh (ISIS). Opublikowano dokument ujawniający tożsamość ponad 400 zidentyfikowanych bojowników ISIS, którzy obecnie znajdują się w szeregach SNA. Grupa ta jest w rzeczywistości nazwą, pod którą państwo tureckie zreorganizowało swoje islamistyczne siły, skierowane przeciwko ruchowi kurdyjskiemu. Obecnie SNA prowadzi ofensywę przeciwko Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii.
Podsumowując sytuację na miejscu, możemy wyróżnić cztery główne strony konfliktu: SDF, HTS, SAA i SNA. Te siły uczestniczą w dwóch niemal równoległych wojnach. HTS koncentruje swoje działania głównie na walce przeciwko reżimowi, czyli Syryjskiej Armii Arabskiej (SAA), podczas gdy SNA, siły proxy Turcji, prowadzą ofensywę przeciwko SDF i kierowanej przez Kurdów i Kurdyjki Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii. Warto zauważyć, że choć siły zależne od Turcji (SNA) często koordynują swoje działania z HTS, są to odrębne struktury, realizujące różne cele i prowadzące odmienne wojny. Tureccy najemnicy nigdy nie wykazywali poważnego zainteresowania walką z Syryjską Armią Arabską – ich celem są wyłącznie ataki na obszary kontrolowane przez Demokratyczną Autonomiczną Administrację, takie jak Shehba, Til Rifat, Manbij, a obecnie także Kobane.
Wszystkie grupy uczestniczące w konflikcie są wspierane przez różne geopolityczne siły, ale SDF wyróżnia się jako prawdziwie lokalna siła. W trakcie walki z Państwem Islamskim (ISIS ) SDF było aktywnie wspierane przez międzynarodową koalicję dowodzoną przez USA. Obecnie USA częściowo nadal wspiera SDF, ale to wsparcie ogranicza się głównie do działań przeciwko ISIS. W przypadku tureckiej inwazji, USA nie tylko nie udzieliło SDF żadnego wsparcia, ale podczas wcześniejszych tureckich najazdów na Serekaniye i Afrin, wojska amerykańskie wycofały się, umożliwiając Turcji przejęcie tych terytoriów. W związku z tym, choć w wielu mediach można zobaczyć SDF przedstawiane jako siły wspierane przez USA, to wsparcie to dotyczy wyłącznie walki z ISIS i niczego więcej.
Jeśli spojrzymy na HTS, sytuacja jest podobna, choć w ich przypadku Turcja bezpośrednio wspierała ich działania w obronie regionu Idlib. Turcja utrzymywała pozycje militarne wokół Idlib, aby chronić rząd i siły HTS przed atakami reżimu. Chociaż HTS jest również lokalną siłą, ich zależność od Turcji – nie tylko w kwestii obrony, ale także linii zaopatrzeniowych – była i nadal jest bardzo silna.
Syryjska Armia Arabska (SAA), która przez ponad 60 lat funkcjonowała jako armia państwowa, w momencie swojego upadku była wspierana szczególnie przez Rosję i Iran. Rosja miała strategiczny interes w utrzymaniu baz wojskowych w Latakii i Tartusie, które są jedynymi rosyjskimi bazami morskimi na Morzu Śródziemnym. Z kolei Iran był zainteresowany wspieraniem reżimu, aby utrzymać otwarte szlaki zaopatrzeniowe dla takich grup jak Hezbollah i Hamas, które przechodzą przez Syrię. Widzimy więc, że Rosja i Iran byli głównymi sojusznikami Syryjskiej Armii Arabskiej (SAA).
Jeśli chodzi o ostatniego aktora, czyli Syryjską Armię Narodową (SNA) – siły proxy Turcji – to nie tylko są one wspierane przez Turcję, ale wręcz bezpośrednio przez nią stworzone. Tak wygląda podział tych czterech głównych stron konfliktu i ich głównych międzynarodowych sojuszników.
TFSR: To rzeczywiście bardzo skomplikowane, zwłaszcza jeśli chodzi o międzynarodowe wsparcie w jednych okolicznościach i jego brak w innych. Zaraz zadam więcej pytań dotyczących Izraela, ale ciekawy jest fakt, że zarówno Iran, jak i Izrael miały interes w popieraniu reżimu Asada, choć z zupełnie różnych powodów. Na przykład Iran, dzięki historycznym relacjom z rodziną Asadów, mógł utrzymywać tranzyt broni, pieniędzy i innych zasobów do Libanu. Z kolei Izrael, docenia stabilność regionalną lub rzekome zaangażowanie reżimu Asada w walkę z ISIS. Tak, to naprawdę skomplikowana i zagmatwana sytuacja.
Izrael wykorzystał próżnię władzy jako okazję do przejęcia terytoriów na Wzgórzach Golan, deklarując ich integrację z osiedlami, jednocześnie przeprowadzając bombardowania składów broni i infrastruktury, aby osłabić wszystko, co mogłoby powstać w Syrii w przyszłości. Czy możesz opowiedzieć o relacjach między reżimem Asada a Izraelem oraz o tym, jak wpisują się one w konflikty na sąsiednich terytoriach, w które Izrael był zaangażowany? Ponadto HTS wydało oświadczenie, że palestyńskie grupy muszą się rozbroić i nie będą mogły dłużej prowadzić szkoleń na terenie Syrii, co wydaje się być działaniem nieprzypadkowym.
TA: Tak, to skomplikowana kwestia, która wprowadza do tematu Izrael. Jest to aktor, którego nie uwzględniliśmy, gdy omawialiśmy cztery siły obecnie walczące w Syrii. Jednak bez wątpienia Izrael odgrywa w tym regionie istotną rolę. Warto cofnąć się nieco w czasie, aby przyjrzeć się, jak idee panarabizmu i naseryzmu, rozwijane pod wodzą Hafeza al-Asada, zakorzeniły się w Syrii. Należy podkreślić, że ustanowienie Izraela jako państwa na Bliskim Wschodzie stało się jednym ze źródeł konfliktu, który wpłynął na wiele obecnych wydarzeń i sytuacji.
Hafez al-Asad i idea panarabizmu opierały się w dużej mierze na dążeniu do budowy arabskiej jedności oraz na podważaniu i rzucaniu wyzwania istnieniu Izraela w regionie. Przywrócenie narodu palestyńskiego na jego ziemie, szczególnie po Nakbie, było jednym z kluczowych elementów, które nadały idei panarabizmu siłę i popularność. Hafez al-Asad historycznie przeciwstawiał się Izraelowi, podejmując próby budowy sojuszu między Syrią a Egiptem w celu stawienia czoła ideom syjonistycznym na Bliskim Wschodzie.
W związku z tym między Syrią a Izraelem istnieje długotrwały historyczny konflikt. Moglibyśmy szczegółowo przeanalizować wszystkie wojny, które toczyły oba kraje, jednak być może w tym momencie nie jest to konieczne.
Ale możemy również spojrzeć na najnowszą historię. Izrael obecnie zbombardował ponad 400 lokalizacji w operacji, którą sam określa jako największą operację powietrzną w swojej historii. Była ona wyjątkowo destrukcyjna, a Izrael twierdzi, że udało mu się zniszczyć ponad 90% zdolności wojskowych Syrii.
Pojawiają się spekulacje, choć trudno ocenić ich wiarygodność, że Baszar al-Asad przekazał Izraelowi lokalizacje wszystkich tych magazynów broni w zamian za możliwość bezpiecznego opuszczenia Syrii. Nie będę wnikał głębiej w tę kwestię, chcę jedynie podkreślić, że Izrael najwyraźniej dysponował dostępem do informacji o lokalizacjach wszystkich magazynów broni.
Od ponad tygodnia Izrael nieprzerwanie bombarduje te miejsca, zarówno w dzień, jak i w nocy, skutecznie niszcząc wszelkie zdolności obrony przeciwlotniczej oraz zaawansowanego uzbrojenia Syrii. Izrael w ten sposób, że Syria prawdopodobnie na stałe przestanie stanowić jakiekolwiek militarne zagrożenie dla jego bezpieczeństwa.
To prowadzi nas do relacji Hay’at Tahrir al-Sham (HTS) z Izraelem. HTS osiągnął obecnie etap, w którym kontroluje rząd przejściowy – tymczasową administrację formowaną w Damaszku. Organizacja przyjmuje teraz bardzo pojednawcze stanowisko wobec Izraela, wygłaszając apele o zakończenie wojny i unikanie eskalacji konfliktu. HTS nie potępia brutalnych bombardowań przeprowadzanych przez Izrael, które pochłonęły już ofiary w ludziach. Stara się unikać jakiejkolwiek konfrontacji, ponieważ Izrael, oprócz zbombardowania ponad 400 lokalizacji poszerza tzw. strefę bezpieczeństwa, obejmującą okupowane terytoria na Wzgórzach Golan. Obecnie działania Izraela koncentrują się głównie wzdłuż granicy syryjsko-libańskiej. Siły Obronne Izraela (IDF) rozmieściły swoje wojska i czołgi w odległości mniejszej niż 30 kilometrów od Damaszku.
W sytuacji, gdyby Izrael poczuł się zagrożony przez HTS, organizacja ta miałaby bardzo ograniczone możliwości, aby powstrzymać Izrael przed podjęciem zdecydowanych działań. Obecne władze HTS doskonale zdają sobie sprawę, że nie są w stanie rzucić wyzwania militarnej potędze Izraela. Właśnie dlatego dążą do utrzymania pokoju, a ich oświadczenie wzywające Palestyńczyków do rozbrojenia się i zaprzestania szkolenia w Syrii wydaje się być elementem strategii mającej na celu uspokojenie Izraela i uzyskanie od niego “zielonego światła” na objęcie władzy.
Warto również zauważyć, że lider HTS, Al-Jolani, pochodzi z rodziny wywodzącej się ze Wzgórz Golan, co może mieć istotny wpływ na jego decyzje i działania w tej sprawie.
To, czy wrogość Syrii wobec Izraela, będąca historycznie stałym elementem wzajemnych relacji, będzie kontynuowana, pozostaje pytaniem otwartym. Izrael jednak dąży do tego, aby upewnić się, że jeśli Syria kiedykolwiek zdecyduje się wznowić wrogość, nie będzie dysponowała wystarczającym potencjałem militarnym, by podjąć jakiekolwiek działania przez kolejne dekady.
TFSR: Oprócz zysków terytorialnych na Wzgórzach Golan, czy mógłbyś powiedzieć coś o relacjach między Izraelem a Syryjskimi Siłami Demokratycznymi (SDF)? Jakie interesy może mieć Izrael w tym kontekście, poza dążeniem do destabilizacji potencjalnych zagrożeń na południu? Czy istnieją interesy związane z ropą naftową? Jak ludzie postrzegają możliwość wsparcia ze strony Izraela? Czy w tym kontekście warto wspomnieć o relacjach między Turcją a Palestyną?
TA: Po pierwsze, głównym interesem Izraela jest prawdopodobnie przecięcie irańskich szlaków zaopatrzeniowych do Hezbollahu oraz upewnienie się, jak wspomniano wcześniej, że Syria w najbliższych latach nie będzie stanowiła zagrożenia dla Izraela. Izrael dąży również do ograniczenia zdolności Iranu do wspierania sił zależnych od niego, takich jak Hezbollah czy Hamas. Przerwanie syryjskich linii zaopatrzeniowych łączących Iran znacznie ułatwia Izraelowi kontrolowanie proirańskich sił w regionie.
Wsparcie Izraela w tej sytuacji budzi jednak mieszane odczucia. Z jednej strony naród kurdyjski również doznał wielu cierpień z powodu ucisku reżimu Baas, który forsował tożsamość opartą na Syryjskiej Republice Arabskiej. Tożsamość kurdyjska była tłumiona, język kurdyjski zakazany, a Kurdowie/jki nie mieli dostępu do edukacji w swoim ojczystym języku. Byli zmuszeni uczęszczać do szkół, gdzie nauczano wyłącznie po arabsku. W przeciwieństwie do innych mniejszości, zwłaszcza chrześcijańskich (Ormianie czy Asyryjczycy), które miały pewną swobodę w zachowywaniu swojego języka, Kurdowie nie mieli takiej możliwości. W ten sposób narastała nienawiść. Narzucona tożsamość arabska była źródłem niezadowolenia wśród Kurdów/jek.
W tym sensie, gdy Izrael podkreśla ucisk Kurdów/jek, część społeczności kurdyjskiej może utożsamiać się z tym punktem widzenia. Izrael stara się wykorzystywać te różnice etniczne, aby osłabić ideę panarabizmu i arabskiej jedności. Zdarza się więc, że wśród części ludności kurdyjskiej pojawia się nawet pewna aprobata dla działań Izraela.
Jednak w kontekście rewolucyjnego projektu Rożawy i lokalnych organizacji politycznych w regionie panuje świadomość tego, czym jest Izrael jako państwo oraz czym jest syjonizm. Kurdyjski ruch wyzwoleńczy przez lata utrzymywał bliskie relacje z palestyńskim ruchem rewolucyjnym, korzystając z jego szkoleń oraz znajdując schronienie. W szeregach palestyńskich bojowników znajdowali się również Kurdowie, którzy oddali życie w wojnie przeciwko Izraelowi. Solidarność między rewolucyjnymi ruchami palestyńskimi a kurdyjskimi ma silne fundamenty i opiera się na długoterminowej współpracy.
Ruchy rewolucyjne odczuwają głęboki brak zaufania wobec Izraela. Czasami prowadzi to do sprzeczności, kiedy lokalna ludność postrzega Izrael jako potencjalną opcję na złamanie arabskiej hegemonii, od której przez lata czuła się uciskana. Taka perspektywa bywa sprzeczna z poglądami ruchów politycznych w regionie, które rozumieją, że solidarność jest kluczowa – zarówno dla Palestyny, jak i dla Kurdystanu. Tylko poprzez wsparcie dla uciskanych tożsamości i rewolucyjnych grup może powstać nowy Bliski Wschód.
Jest to jednak wyzwanie, szczególnie w obecnych czasach, gdy ruch palestyński przeszedł znaczące zmiany w ostatnich dekadach. Państwo Izrael, w szczególności, systematycznie stara się neutralizować wszelkie rewolucyjne projekty w obrębie ruchu palestyńskiego, jednocześnie promując bardziej konserwatywne nurty. Rezultatem tych działań jest to, że współczesny palestyński opór jest często prowadzony przez grupy islamistyczne, takie jak Hamas.
Dla ruchów rewolucyjnych jest to niewątpliwie porażka. Można stwierdzić, że państwo izraelskie częściowo osiągnęło swój cel, tłumiąc ważny rewolucyjny ruch palestyński, co jest porażką dla wszystkich rewolucjonistów na świecie, a także dla nas. Przede wszystkim jednak dla palestyńskiego ruchu rewolucyjnego. Obecnie widzimy, że główny konflikt z Hamasem jest postrzegany jako jeden z głównych filarów palestyńskiego oporu.
Musimy podkreślić, że Hamas jest powiązany z Bractwem Muzułmańskim, organizacją, z którą związany jest również prezydent Erdogan. W konsekwencji w ostatnich latach narracja państwa tureckiego, rządzącej partii AKP i samego Erdogana często wyrażała poparcie dla Palestyńczyków. Warto jednak zauważyć, że to poparcie nie odnosi się do palestyńskiego ruchu rewolucyjnego, lecz jest zgodne z islamistycznymi postulatami Hamasu.
To powiązanie między AKP, partią Erdogana, a Hamasem budzi również pewną niechęć w rewolucyjnym ruchu kurdyjskim, który dystansuje się od islamistycznego charakteru Hamasu. Jednocześnie ruch kurdyjski stara się podtrzymać solidarność i wsparcie dla obecnie osłabionego palestyńskiego ruchu rewolucyjnego.
TFSR: Ostatnie wydarzenia wskazują, że Turcja, po okresie intensywnych nalotów na Północno-Wschodnią Syrię, gromadzi wojska wzdłuż granicy z Syrią, co sugeruje przygotowania do ofensywy. Na niedawnej wspólnej konferencji prasowej pomiędzy USA a Turcją, obie strony są członkami NATO, USA próbowało pośredniczyć w negocjacjach dotyczących zawieszenia broni między Turcją a Syryjskimi Siłami Demokratycznymi (SDF).
Turcja ponownie podkreśliła, że zamierza podjąć działania przeciwko wspieranej przez USA SDF, twierdząc, że jej kurdyjskie kierownictwo jest powiązane z Partią Pracujących Kurdystanu (PKK), którą uważa za organizację terrorystyczną operującą w jej granicach. Ankara jasno zaznaczyła, że nie będzie podporządkowywać swoich działań interesom czy sugestiom Stanów Zjednoczonych.
W międzyczasie, według dostępnych informacji, USA ogłosiło zamiar tymczasowego przejęcia siedziby administracji w Kobane i wywieszenia tam flagi USA, co miałoby stanowić środek odstraszający wobec ewentualnej tureckiej inwazji.
Zastanawiam się, jak wyglądały ostatnie tygodnie w regionie Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii i jaki może być następny krok w obliczu tego impasu, a także zagrożenia, że USA wycofa się ze swojej roli silniejszego obrońcy SDF.
TA: Tak, ostatnie tygodnie, a zwłaszcza ostatnie dni, były bardzo intensywne i sprawy te stanowiły istotny temat. Dla pełniejszego kontekstu warto przypomnieć, co miało miejsce w 2016 roku, przed utworzeniem SDF. Głównymi siłami wówczas były YPJ i YPG, z bojownikami/czkiam wyraźnie identyfikującymi się z kurdyjską tożsamością. To wtedy YPJ i YPG stanowiły czołową siłę międzynarodowej koalicji przeciwko Państwu Islamskiemu. W tym okresie USA szczególnie wspierały te milicje, w tym bojowników/czki YPG i YPJ, w ich walce z Państwem Islamskim, zapewniając wsparcie powietrzne, a wyzwolenie Manbidż stało się kluczowym momentem.
Wówczas powstało jakieś porozumienie między USA a Turcją, które zakładało, że YPG i YPJ nie będą przekraczać rzeki Eufrat na zachód. To właśnie było iskrą, która zapoczątkowała rozmowy, które doprowadziły do utworzenia SDF, czyli Syryjskich Sił Demokratycznych. Była to próba budowania bardziej regionalnych struktur, w tym rad wojskowych oraz utworzenia Rady Wojskowej Manbidż.
To wcześniejsze porozumienie jest czymś, co Turcja nieustannie kwestionuje, twierdząc, że USA obiecały, iż SDF, wówczas YPG i YPJ, nie będą mogły przekroczyć rzeki Eufrat. W związku z tym Turcja argumentuje, że SDF nie ma prawa przebywać na zachód od rzeki. Na zachód od Eufratu leży Manbidż, miasto, które niedawno zostało zajęte przez SNA (Syryjską Armię Narodową).
USA miało ograniczone pole manewru dyplomatycznego z powodu tego porozumienia, dlatego nie interweniowało w obliczu okupacji Manbidż. Jedną z “czerwonych linii” USA wobec Turcji była jednak rzeka Eufrat, a co za tym idzie – Kobane. Turcja stara się zlekceważyć wszelkie tego typu zastrzeżenia, dążąc do przeprowadzenia pełnej operacji wojskowej, mającej na celu zajęcie całego obszaru. Kobane jest symbolem oporu, symbolem zwycięstwa nad Państwem Islamskim, gdzie siły kurdyjskie zdołały złamać opór grup dżihadystycznych. To miasto ma ogromne znaczenie jako symbol oporu w kontekście rewolucji. To właśnie Kobane nadało międzynarodową rozpoznawalność wydarzeniom, które mają miejsce w tym regionie. Było to również miejsce, w którym USA rozpoczęło bombardowania pozycji Państwa Islamskiego.
W związku z tym USA wielokrotnie informowało Erdogana, że Kobane nie znajduje się w planach tureckiej okupacji. Jednak wraz z rozpoczęciem inwazji, siły proxy Turcji wyraźnie zignorowały te zastrzeżenia i zaatakowały Kobane bezpośrednio. W odpowiedzi, jako środek odstraszający, widzieliśmy konwój amerykański wjeżdżający do miasta i podnoszący amerykańską flagę.
Co to wszystko oznacza, nadal nie jest do końca jasne. Na ten moment wydaje się jednak, że trwają negocjacje, w których USA próbuje wyważyć żądania Turcji z potrzebami SDF. Dowódca SDF, Mazloum Abdi, zaproponował rozważenie ustanowienia Kobane strefą zdemilitaryzowaną, w której SDF mogłoby się wycofać, pozostawiając operowanie lokalnym siłom bezpieczeństwa Asayish. Te siły działałyby jako struktury cywilne, odpowiedzialne za zapewnienie podstawowego bezpieczeństwa, pod nadzorem USA. Była to propozycja mająca na celu znalezienie kompromisu, który odpowiedziałby na roszczenia Turcji dotyczące bezpieczeństwa.
Dla USA sytuacja ta jest rzeczywiście problematyczna, ponieważ mają sojusznika w NATO, który wyraźnie rekrutuje bojowników ISIS i umieszcza ich w swoich grupach, aby atakowali siły kurdyjskie, które były głównym partnerem w walce z Państwem Islamskim. Turcja pozostaje członkiem NATO, a USA nie chce, by Turcja zbytnio zbliżyła się do Rosji, amerykanie starają się więc utrzymać Turcję w sojuszu. Erdogan, mimo że obecnie stoi na czele Turcji, prawdopodobnie nie utrzyma tej pozycji po kolejnych wyborach. USA zależy na tym, aby ta duża, potężna armia, druga co do wielkości w NATO, pozostała częścią ich militarnego sojuszu. Jednocześnie Stany Zjednoczone nie chcą pozwolić Turcji na zniszczenie sił, które odegrały kluczową rolę w zniszczeniu Kalifatu ISIS.
Dodatkowo, SDF kontroluje bezpieczeństwo więzień, w których przetrzymywani są członkowie ISIS – dziesiątki tysięcy bojowników, kobiet i dzieci związanych z Państwem Islamskim, które stanowią poważne zagrożenie dla regionu. Ci ludzie wciąż wierzą w idee kalifatu i czekają na okazję, by odbudować ten system, USA jest świadome zagrożenia, jakie mogą stanowić więźniowie ISIS, i starają się zapobiec ich ucieczce. Widziano bowiem współpracę tureckiego państwa z Państwem Islamskim, a wielu zagranicznych bojowników ISIS przedostało się do Syrii przez Turcję. Choć to fakt powszechnie znany, USA wciąż traktuje priorytetowo utrzymanie Turcji jako partnera NATO, co często odbywa się kosztem kwestii praw człowieka i działań mających na celu zapobieganie odrodzeniu Państwa Islamskiego.
Moglibyśmy długo o tym rozmawiać, ale sytuacja wygląda tak, że siły USA wróciły do Kobane, skąd wycofały się przed ostatnią turecką inwazją na rozkaz Trumpa. Obecnie znajdują się tam, najwyraźniej zapobiegając natychmiastowemu atakowi Turcji, w nadziei na zawarcie zawieszenia broni do końca tygodnia i próbę osiągnięcia porozumienia. Nie jest jednak pewne, czy jakiekolwiek porozumienie będzie możliwe do osiągnięcia, a Turcja może mimo wszystko podjąć decyzję o ataku na własną rękę.
Niektórzy amerykańscy senatorowie już grożą Erdoganowi nałożeniem sankcji, podobnych do tych z 2019 roku, choć te nigdy nie zostały w pełni wdrożone. Obecnie są one wykorzystywane jako narzędzie nacisku, aby zapewnić, że Erdogan nie podejmie kolejnych agresywnych działań. Zobaczymy co on zrobi. Będziemy musieli poczekać i zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja – pod koniec tygodnia sprawa może się wyjaśnić w jedną lub drugą stronę.
Jeśli Erdogan zdecyduje się zaatakować za wszelką cenę, możemy być świadkami najbrutalniejszej wojny, jaką region widział od czasów Państwa Islamskiego. SDF jest gotowe walczyć do końca. Kobane nie podlega negocjacjom. To miasto jest najważniejszym symbolem oporu, który przyczynił się do pokonania Państwa Islamskiego, oraz kluczowym symbolem rewolucji. Będzie ono bronione z najwyższą determinacją i siłą, jaką SDF może wystawić na liniach frontu, chyba że uda się osiągnąć porozumienie, które zapewni, że Kobane nie trafi w ręce Turcji.
TFSR: Ok, to pytanie będzie dotyczyć podobnych tematów. Jak wygląda sytuacja w Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii (DAANES) od czasu ofensyw HTS i SNA? Jak zaangażowały się siły sojusznicze SDF?
Co sądzisz o wypowiedziach Abu Muhammada al-Jolaniego z HTS, które wskazują na bardziej tolerancyjną wizję Islamu w Syrii po obaleniu reżimu Asada? Wspominałeś już o artykule Rojava Information Center sprzed kilku lat, “When the Jihadists Learned to Smile”. Umieszczę link do niego w notatkach do odcinka. Jak słowa al-Jolaniego odnoszą się do postępów w zakresie praw kobiet i osób LGBTQIA, które zostały lub mogłyby zostać wywalczone dzięki modelom takim jak ten oparty na Jineologi (kurdyjska nauka kobiet)? Czy możesz opowiedzieć nieco o wizji, którą promuje rewolucja w Rożawie?
TA: Możemy podzielić to pytanie na dwie części, ponieważ, mimo że ofensywy HTS i SNA są w pewnym sensie skoordynowane, to są to zupełnie różne siły o odmiennych celach politycznych i różnych metodach działania.
SNA (Syryjska Armia Narodowa) dotychczas zajęła głównie region Shehba, gdzie mieszkali uchodźcy z tureckiej inwazji na Afrin w 2018 roku. Osiedlili się oni w obozach dla uchodźców, ale SNA zmusiła ich do ponownej ucieczki, szukania schronienia we wschodnich regionach Syrii, na terytorium Autonomicznej Administracji. SNA nie tylko zajęła Shehbę, pierwsze okupowane terytorium, ale ostatnio również Manbiż.
Widzimy, że SNA działa jak źle zorganizowane gangi przestępcze – rabując, kradnąc, porywając ludzi. Na stronie Rojava Information Center można znaleźć wywiady z uchodźcami z Shehby, którzy dotarli do Rakki i Tabki, opisując swoje przerażające doświadczenia z ewakuacji. Grupy SNA wykonywały egzekucje na drogach, porywały ludzi, co było straszną traumą dla tych, którzy przez to przeszli. To wszystko stoi w sprzeczności z działaniami HTS.
HTS obiecało bezpieczne przejście dla ludzi z Shehby na obszary Autonomicznej Administracji, jednak SNA tego nie respektowało. SNA w Manbiżu zachowuje się dokładnie tak samo, jak w Shehbie – rabując, kradnąc, mordując. Istnieje wiele nagrań, które sami nagrywają, pokazujących tortury i naruszenia praw człowieka. Jedno z nich przedstawia, jak wchodzą do szpitala, pytają rannych, czy są Kurdami i dla kogo walczyli, a potem na miejscu ich rozstrzeliwują. To było niezwykle brutalne.
Grupy te nie mają żadnych celów politycznych poza masakrowaniem i zabijaniem, wykonując polecenia tureckiego państwa, mające na celu zniszczenie projektu Autonomicznej Administracji Północnej Syrii. Nie można nawet mówić o jakimkolwiek projekcie politycznym, bo go po prostu nie ma – poza ślepym posłuszeństwem wobec Turcji w najbardziej drastyczny sposób.
HTS to nieco inna sprawa. Choć w pewnych obszarach współpracują z innymi grupami, HTS jest organizacją polityczną wywodzącą się z tradycji islamizmu politycznego. W ostatnich miesiącach, a nawet latach, przesuwają się na bardziej umiarkowane pozycje, chcąc stać się syryjską siłą, która mogłaby być wiarygodną propozycją rządową dla Syrii. Możemy powiedzieć, że ich podejście nie różni się aż tak bardzo od tego, co robią talibowie w Afganistanie. Podobieństwo polega na tym, że HTS już teraz mówi o wprowadzeniu policji moralności i sądów islamskich.
Z drugiej strony, porównanie do talibów może brzmieć zbyt ostro. Jednak warto przypomnieć, że jest to dokładnie to, co robi Islamska Republika Iranu. To koncepcja wprowadzenia fundamentalizmu religijnego do polityki, która, choć brzmi niebezpiecznie, jest stosowana także przez wielu chrześcijańskich fundamentalistów. Myślę więc, że to nie jest aż tak różne – chodzi o wprowadzanie fundamentalistycznych idei religijnych do polityki. To wydaje się być główną ideą HTS, która prawdopodobnie będzie próbowała ją wdrożyć w swoim tymczasowym rządzie.
Oczywiście widzieliśmy już pewne deklaracje, jak na przykład tę, w której jeden z członków rządu (nie pamiętam, kto dokładnie) stwierdził, że kobiety nie są zdolne do zajmowania pewnych stanowisk w administracji. Możemy również zastanowić się, jak bardzo fundamentalizm religijny i patriarchat idą ze sobą w parze. Widać to na przykład w demonstracjach HTS, gdzie przeważnie widzimy tylko mężczyzn, zwłaszcza w regionie Deir ez-Zor, gdzie miały miejsce protesty wzywające SDF do wycofania się i przyjęcia HTS. Te protesty są w większości zdominowane przez mężczyzn, co pokazuje, jak idee fundamentalizmu religijnego współgrają z władzą, jaką mężczyźni sprawują w meczetach, oraz z utrwalaniem patriarchalnych form rodziny.
Projekt Autonomicznej Administracji jest oczywiście całkowicie sprzeczny z wizją patriarchatu. Prawdopodobnie będzie to jedno z głównych źródeł sprzeczności, jeśli dojdzie do sytuacji, w której Autonomiczna Administracja i HTS będą musiały negocjować warunki dla nowej Syrii. Dla Demokratycznej Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii rewolucja kobiet i ich wyzwolenie stanowią podstawowe, jeśli nie najważniejsze punkty tego rewolucyjnego projektu. Jest to coś, co z pewnością nie podlega żadnym negocjacjom. Jakiekolwiek ograniczenia nałożone przez HTS na prawa kobiet byłyby całkowicie nieakceptowalne dla Autonomicznej Administracji. To może stanowić poważne wyzwanie w kontekście potencjalnych negocjacji, jeśli do nich dojdzie.
Na ten moment nie jest nawet jasne, na ile HTS faktycznie angażuje się w te negocjacje, a na ile jest to jedynie fasada, którą prezentują, licząc na to, że Turcja zakończy projekt Autonomicznej Administracji. Widzieliśmy, jak HTS przyjmowało dyplomatów Autonomicznej Administracji w Damaszku, otwierając negocjacje i wzywając Kurdów do bycia częścią nowej Syrii. Jednak nie jest jasne, przynajmniej dla mnie, na ile jest to coś, w co naprawdę wierzą, a na ile jest to jedynie strategia zyskiwania czasu, dopóki siły zależne od Turcji nie zdołają zlikwidować projektu Północno-Wschodniej Syrii.
TFSR: Warto zauważyć, że Al-Jolani wyraźnie stwierdził, że nie próbują stworzyć czegoś na wzór talibów ani wzorować się na Afganistanie, jeśli chodzi o ich cele. Jednak, jak wiemy, kiedy talibowie odzyskali kontrolę nad częścią Afganistanu po wycofaniu się USA, mówili to samo: „Jesteśmy teraz bardzo umiarkowani, bardzo rozsądni”. A potem wrócili do tych samych starych metod działania. Więc to jest po prostu polityka, a niekoniecznie kwestia islamizmu.
SDC (Syryjska Rada Demokratyczna – *najwyższy organ Autonomicznej Administracji) zaproponowała 10-punktowy plan, który ma być krokiem naprzód w kierunku pokoju, w tym zwiększenie udziału kobiet na stanowiskach rządowych. W związku z tym, czy widzisz, że DAANES (Demokratyczna Autonomiczna Administracja Północno-Wschodniej Syrii) i model demokratycznego konfederalizmu będą mogły faktycznie odegrać rolę w następnej fazie przejściowej Syrii? Jak myślisz, jak to może się potoczyć?
TA: Tak, to naprawdę interesujące. Syryjska Rada Demokratyczna (SDC) jest organem politycznym, który dąży do stworzenia ogólnonarodowego sojuszu w Syrii, przygotowując grunt pod przyszłą organizację polityczną. Jedną z głównych postaci tego ciała była Hevrin Khalaf, kurdyjska polityczka, która została zamordowana podczas tureckiej inwazji w 2019 roku. To morderstwo nie było przypadkowe – grupa islamistów wspieranych przez Turcję przeniknęła kilka kilometrów za linię frontu, ścigając jej samochód i zabijając ją oraz jej kierowcę.
To wydarzenie pokazało, jak bardzo Turcja obawiała się idei organu politycznego, który mógłby zaproponować ogólnonarodowy projekt dla Syrii, powiązany z Autonomiczną Administracją Północno-Wschodniej Syrii. Pomimo tej tragedii, Syryjska Rada Demokratyczna kontynuowała swoją działalność, nawet po śmierci swojej przewodniczącej.
Obecnie propozycja federalnej Syrii jest na stole i stanowi jeden z głównych punktów, które delegacje polityczne Autonomicznej Administracji przedstawiają w Damaszku. Ta propozycja nie pochodzi wyłącznie z Północno-Wschodniej Syrii i kurdyjskiej autonomii (*kurdyjska autonomia to termin używany błędnie na określenie Autonomicznej Administracji, która de facto jest multietniczna i multikulturowa, przyp.tłum.), ale dotyczy również różnych mniejszości obecnych na tym obszarze. Mówimy o Ormianach, Syryjczykach, Asyryjczykach, ale także o południu, gdzie żyją inne mniejszości, takie jak Druzowie i różne grupy, które od kilku lat współpracują z ciałami dyplomatycznymi Autonomicznej Administracji, wspólnie budując polityczny projekt Syryjskiej Rady Demokratycznej.
Idea, którą przedstawiają, brzmi: „Stwórzmy federalną Syrię opartą na zasadach demokracji, które już teraz są wdrażane przez Autonomiczną Administrację Północno-Wschodniej Syrii. Zbudujmy niemal model libertariańskiego municypalizmu, w którym różne miasta mogą się konfederować, pozwalając również na to, by miały swoje własne rady, a różne grupy etniczne i religijne mogły rozwijać swoje własne instytucje cywilne i polityczne. Stwórzmy tę demokratyczną konfederację, demokratyczny konfederalizm i zaproponujmy to dla Syrii.”
Oczywiście, to bardzo różni się od tego, co wyobraża sobie HTS. Jeśli kierować się ich działaniami w Idlib, starali się stworzyć scentralizowany i autorytarny system rządów, który prawdopodobnie miałby zastąpić centralny rząd reżimu Baas ich własnym rządem, narzucając się jako centralna władza. To prawda, że nie mają zdolności, by to zrealizować na poziomie całego kraju. HTS był silny w Idlib, ale nie posiada żadnego zaplecza w dużych miastach, z których właśnie wycofała się armia syryjska. Na przykład Haleb (Aleppo) to drugie co do wielkości miasto w Syrii, a Damaszek to także ogromne miasto, w którym HTS nie ma żadnych struktur – ludzi, bojowników ani organów politycznych, które mogłyby zarządzać takim scentralizowanym rządem, jaki sobie wyobrażają.
W związku z tym pozostaje pytanie, na ile będą w stanie opracować wiarygodną propozycję rządu przejściowego, bo z pewnością będą musieli negocjować z lokalnymi władzami i organami politycznymi. Autonomiczna Administracja już od pewnego czasu prowadzi pracę nad budowaniem sojuszy politycznych z innymi siłami, aby przedstawić alternatywną propozycję dla Syrii. Jednak zauważalnym problemem jest to, że niektóre zachodnie rządy zaczynają traktować słowa i deklaracje HTS oraz rządu tymczasowego jako oficjalne. To stwarza problem, ponieważ widać, jak bardzo zachodnie mocarstwa uznają model autorytarnego reżimu HTS. Jest to bardzo podobne do sytuacji w Afganistanie z talibami, nawet jeśli HTS stara się dystansować od tej analogii.
TFSR: Turcja ma historię wspierania Daesh, czyli ISIS, o czym wspomnieliście, w celu dokonywania zniszczeń w regionach kontrolowanych przez SDF. Tymczasem DAANES (Autonomiczna Administracja Północno-Wschodniej Syrii) znajduje się w niewygodnej sytuacji, zarządzając obozami więziennymi dla osób powiązanych z ISIS oraz ich rodzin, których ojczyste kraje w wielu przypadkach odmawiają repatriacji. Te obozy to rodzaj beczki prochu, w której od czasu do czasu pojawiają się iskry, na przykład podczas ucieczek, prób ucieczek lub przemocy wewnątrz obozów. Czy moglibyście wyjaśnić, co jest istotne, aby międzynarodowa i amerykańska opinia publiczna zrozumiała w kontekście sytuacji, w jakiej znajduje się administracja, w jaki sposób te obozy i więźniowie Daesh są wykorzystywani przez Turcję i inne strony?
TA: Tak, to bardzo obszerny temat, który ma różne konsekwencje, więc podsumowanie go będzie wyzwaniem. Wiele osób słyszało w wiadomościach o obozie Al-Hol, który jest ogromnym obozem dla uchodźców, podzielonym na różne części. W tzw. „strefie” przebywają głównie rodziny ewakuowane po wojnie w Hajin, ostatniej enklawie Daesh. Mówimy tutaj o najbardziej radykalnych i oddanych członkach Państwa Islamskiego, którzy walczyli do ostatniej chwili, aż do kapitulacji. SDF (Syryjskie Siły Demokratyczne) zapewniają bezpieczeństwo tego obszaru, ale możliwości kontrolowania wnętrza obozu są niezwykle ograniczone.
W Al-Hol dzieje się wiele niepokojących rzeczy. Od czasu do czasu antyterrorystyczne jednostki SDF muszą organizować naloty, aby zidentyfikować niektórych członków Daesh, którzy wciąż znajdują się w środku. Teoretycznie obóz jest przeznaczony tylko dla kobiet i dzieci, ale stale tworzą się tam sieci tuneli i przemytu; ludzie przychodzą i wychodzą po trudno dostępnych drogach. To bardzo niebezpieczne miejsce, gdzie osoby odchodzące od ideologii Państwa Islamskiego są nawet mordowane przez współwięźniarki.
Mówimy tutaj o 40 tysiącach osób w tym obozie. Nie wszystkie z tych 40 tysięcy przebywają w „strefie”, która jest najbardziej niebezpieczną częścią, ale wciąż wiele osób się w niej znajduje, co oznacza, że w przypadku ucieczki mogłyby na nowo ożywić ideę kalifatu.
Al-Hol to największy przykład, ale bojownicy Państwa Islamskiego nie przebywają w tym obozie. Bojownicy Państwa Islamskiego są umieszczeni w różnych więzieniach, głównie w Heseke, ale także w wielu innych miejscach. Te więzienia są pod ścisłą ochroną, a SDF stara się zapewnić dostarczanie żywności i pomoc medyczną w razie problemów zdrowotnych.
Ogromne zasoby zostały przeznaczone na utrzymanie bezpieczeństwa oraz zaopatrzenia tych więzień, przy jednoczesnym składaniu nieustannych próśb do różnych państw na całym świecie o przyjęcie swoich obywateli z powrotem. Nie mówimy tutaj jedynie o obywatelach syryjskich. Większość tych osób, zwłaszcza bojowników, pochodzi z innych krajów. Jednak inne państwa nie wykazują zainteresowania przyjmowaniem tych ludzi z powrotem do swoich krajów.
Jak wspomnieliśmy, oboz Al-Hol jest największym, ale istnieje wiele innych obozów w różnych miejscach. Daesh (ISIS) jest również obecny w terenie, gdzie działają tzw. „uśpione komórki” przeprowadzające ataki na małą skalę i prowadzące działalność partyzancką w całym regionie. W rzeczywistości, po upadku reżimu, zaobserwowaliśmy znaczące ożywienie działalności tych komórek Państwa Islamskiego.
Mówimy tutaj o ponad 80 ofiarach śmiertelnych od czasu, gdy Baszar al-Asad opuścił kraj. Przeprowadzają napady, atakują małe, odizolowane obszary, zabijają wszystkich i kradną wszystko, co mogą. Niedawno miały miejsce także ataki na punkty kontrolne Autonomicznej administracji. Widzimy więc, że już teraz mamy do czynienia z odradzaniem się Państwa Islamskiego, co jest niezwykle niebezpieczne.
To potwierdzają również słowa MIT, tureckich służb wywiadowczych, które przyznały, że wykorzystywały te uśpione komórki do przeprowadzania ataków. Działania te były także połączone z innymi środkami, jakie Turcja stosuje na miejscu. Nie zawsze chodzi o Daesh, ale także o zdrajców w szeregach SDF, ponieważ Turcja oferuje pieniądze w zamian za informacje na temat dowódców/czyń i naszych pozycji.
To właśnie w ten sposób Turcja zdobywała informacje, które były wykorzystywane do ciągłych ataków dronami na różnych dowódców SDF. Przez kilka lat obserwowaliśmy, że niemal co miesiąc, a czasami nawet co tydzień, Turcja przeprowadzała ataki dronami na różne pozycje i dokonywała zamachów na dowództwo SDF w różnych miejscach.
To jedno z zagrożeń, jakie Turcja stwarza, a ryzyko połączenia tych działań jest zawsze bardzo wysokie. W przeszłych kampaniach Turcja często bombardowała głównie elektrownie, rafinerie ropy naftowej i stacje paliw, ale regularnie atakowała również okolice obozu Al-Hol, a nawet punkty kontrolne zabezpieczające ten oboz, aby sprowokować zamieszki w więzieniach Daesh. Zdarzało się, że dzięki tym tureckim atakom dronów na obiekty ochrony więzień i obozów niektórzy więźniowie zdołali uciec.
TFSR: Kiedy pytałem o sytuację w Północno-Wschodniej Syrii do tego momentu, nie zapytałem tak naprawdę o codzienne warunki, z jakimi mierzą się ludzie, zwłaszcza w kontekście tych częstych nalotów i ataków dronów. Oczywiście, mamy do czynienia z opisanymi przez ciebie celowanymi zamachami, ale wiem także, że Turcja w przeszłości wykorzystywała wodę jako broń, ograniczając dostęp do niej w miastach znajdujących się w granicach DAANES. Niedawno doszło do ataków SNA na tamę Tishreen, a jak wspomniałeś, również na elektrownie i inną infrastrukturę kluczową dla życia cywilów w tym regionie. Czy możesz opowiedzieć trochę o tym, jak wygląda życie codzienne mieszkańców, niezwiązanych z administracją ani SDF, od czasu obalenia Asada, w kontekście tych różnych inwazji i rywalizujących sił?
TA: Obecnie, od czasu inwazji, sytuacja ta się nasiliła, szczególnie, jak wspomniałeś, w przypadku tamy Tishreen, która jest jednym z głównych źródeł energii dla dużej części północnej Syrii. To spowodowało przerwy w dostawie prądu dla wielu ludzi, ale jednocześnie należy pamiętać, że to wciąż jest wojna. W tej chwili elektryczność w wielu regionach stała się kwestią drugorzędną, ponieważ głównym zagrożeniem są tureccy bojownicy i ich próby inwazji na większość obszaru.
Widzimy, że w takich momentach tureckiej inwazji system Autonomicznej Administracji reaguje z większą siłą na te zagrożenia. Ludzie organizują się w celu obrony – biorą udział w patrolach bezpieczeństwa, dbając o to, aby nie pojawiały się nowe zagrożenia. Turcja stosuje również na szeroką skalę dezinformację, rozpowszechniając fałszywe informacje w mediach społecznościowych, takie jak: „SDF uciekło z tej pozycji” czy „SNA już wkroczyło do tej wioski”. Wszystkie te informacje są nieprawdziwe i mają na celu zastraszenie ludności.
Jednak to, co robi wrażenie, to sposób, w jaki ludzie biorą obronę ziemi w swoje ręce. Komitety sąsiedzkie organizują punkty kontrolne na głównych ulicach, aby Asayish (lokalne siły bezpieczeństwa) mogło zostać przekierowane w miejsca, gdzie są bardziej potrzebne. W czasach inwazji mobilizacja ludzi jest znacznie silniejsza, a kilka godzin czy dni bez prądu nie jest obecnie najważniejszym problemem.
TFSR: Czy możesz powiedzieć coś na temat doniesień o przypadkach korupcji, które pojawiły się ostatnio w DAANES i samej Administracji? Mam na myśli zarzuty dotyczące łapówek lub defraudacji dokonywanej przez urzędników na wysokich stanowiskach. Czy coś wiesz na ten temat? Czy są to tylko plotki, czy może coś, czym Administracja już się zajmuje?
TA: To bardzo interesujące pytanie, ponieważ tutaj możemy mówić o koncepcji krytycznej solidarności, prawda? W tym sensie, że wspieramy rewolucję i to, co robi Autonomiczna Administracja, ale jednocześnie przyglądamy się krytycznie temu, jak sprawy wyglądają na miejscu. W ostatnich latach zauważyliśmy wzrost przypadków korupcji. Pojawiają się problemy związane z próbami kradzieży wspólnych zasobów, łapówkarstwem i podobnymi działaniami.
Mogę jednak powiedzieć, że te zjawiska występują głównie na poziomie średnich struktur. Mowa o osobach, które być może nie były ideologicznie związane z rewolucją, ale w pewnym momencie zdecydowały się dołączyć do działań Autonomicznej Administracji i osiągnęły średni szczebel w hierarchii administracyjnej. Następnie wykorzystują swoje pozycje do kradzieży czy defraudacji pieniędzy.
Obecnie widzimy, że Autonomiczna Administracja jest świadoma tego problemu i podejmuje działania w celu jego zwalczania. Tworzone są grupy dochodzeniowe, które śledzą przepływy pieniędzy i sprawdzają, co się z nimi dzieje. Pracowałyśmy również wspierając struktury medyczne i zauważyłyśmy, że w szpitalach także zdarza się, że leki i zasoby, które powinny być przeznaczone dla ludzi, trafiają do czyjejś kieszeni.
Autonomiczna Administracja zaczyna przeznaczać coraz więcej osób i zasobów na komisje śledcze. Podchodzą do tego problemu bardzo stanowczo – kiedy odkrywają przypadki korupcji, najczęściej dotyczą one mężczyzn i członków ich rodzin, którzy próbują tworzyć schematy mające na celu wyciąganie pieniędzy. Administracja szybko odbiera takim osobom odpowiedzialność, umieszcza je w więzieniach na pewien czas i stara się ograniczać te poziomy korupcji.
Widzimy również, że korupcja na średnich szczeblach nie przenosi się na wyższe szczeble Administracji, na osoby, które pełnią poważne funkcje odpowiedzialności, takie jak koordynacja kantonów czy całych regionów. Te osoby, które są związane z rewolucją od samego początku, są znacznie trudniejsze do skorumpowania. Istnieje wyraźna wola walki z tymi dynamicznymi zjawiskami korupcji, co odróżnia ten system od większości państw narodowych. W centralnie zarządzanych rządach korupcja na wysokim szczeblu jest często powszechna, a osoby na szczycie władzy używają struktur państwowych do kradzieży i wzbogacania się.
Dobrym przykładem blisko nas jest Baszur, iracki Kurdystan, gdzie klan Barzanich prowadzi właśnie taki model działania. Kontrolują główne firmy naftowe, a duża część pieniędzy trafia bezpośrednio do nich i ich krewnych. Jednak w przypadku Autonomicznej Administracji Północno-Wschodniej Syrii nic takiego nie ma miejsca.
Na szczeblach kierowniczych Administracji znajdują się osoby, które naprawdę wierzą w możliwość budowania innego sposobu życia. Dbają one o to, aby żaden klan czy niewielka grupa posiadająca władzę nie przejęła kontroli. Sprawiają, że duch rewolucji i rewolucyjny projekt kierują wysiłkami Autonomicznej Administracji.
TFSR: Obecnie podczas dni akcji organizowanych przez grupy takie jak Rise Up for Rojava w całych Niemczech odbywają się demonstracje. Po ponad roku rzezi w wykonaniu Izraela, wspieranego przez imperialistyczne kraje takie jak USA, Niemcy, Wielka Brytania i Francja, mimo częstych protestów i blokad, wydaje mi się mało prawdopodobne, że tego rodzaju taktyki przyniosą zamierzone rezultaty. Jednak pytanie o to, jak wygląda skuteczność w obliczu zbliżającego się lub rzeczywistego ludobójstwa na świecie, wymaga osobnej rozmowy. Czy możesz opowiedzieć, co wiesz o podnoszeniu świadomości na temat demokratycznej Syrii, aktywizmie w innych krajach, naciskach na turecki biznes i instytucje rządowe oraz jakie formy międzynarodowej solidarności mogą być użyteczne, aby bronić i wspierać Rewolucję w Rożawie?
TA: To kluczowe pytanie, które dla nas również było jednym z głównych punktów refleksji. Jak przekształcić tę międzynarodową solidarność w rzeczywiste działania, w praktykę, z której ludzie mogą korzystać i którą mogą rozwijać? Wciąż pozostaje duże pytanie, na ile te bardziej uliczne protesty wpływają na sytuację. Jedną z rzeczy, które teraz widzimy, jest to, że wszystkie te kampanie, te drobne działania i protesty tworzą społeczną świadomość. Nie jest przypadkiem, że wizerunek Turcji w wielu miejscach jest tak zniszczony, zwłaszcza wśród osób świadomych politycznie. Teraz powszechnie wiadomo, jak bardzo Turcja wspierała Państwo Islamskie. Stało się to również dzięki tym kampaniom mobilizacyjnym i zwiększaniu świadomości o złych działaniach tureckiego państwa i ich faszystowskich strukturach, które wykorzystują do walki z Kurdami.
Możemy również przypomnieć, jakie są początki tego państwa. Fundamentem który umożliwił powstanie Turcji jako państwa, było ludobójstwo Ormian w 1915 roku, tuż pod koniec pierwszej wojny światowej. Dwa miliony Ormian/nek zostało zamordowanych, a ich majątek skradziony, co stało się jedną z podstaw, które pozwoliły Turcji zbudować się jako państwo. Te ludobójcze polityki są zakorzenione w dynamice państwa tureckiego i to jest coś, co należy nagłaśniać i demaskować. Widać, że obecne działania Turcji są bezpośrednią kontynuacją tych polityk, szczególnie wymierzonych w naród kurdyjski. Dlatego działania zwiększające widoczność tych kwestii mają wpływ na społeczną i polityczną świadomość.
Działania takie jak bojkoty mogą również mieć bezpośredni wpływ. Widzieliśmy różne grupy nawołujące do bojkotu Turkish Airlines. Może najlepszym przykładem jest kampania BDS przeciwko Izraelowi, która miała poważne skutki. Jednak bez wątpienia najlepszą formą solidarności jest przyjazd do Rożawy i dzielenie tego samego losu, co ludzie tutaj. Wiele osób międzynarodowych przybyło do tego regionu, aby uczyć się od rewolucji, zrozumieć, co oznacza budowanie społeczeństwa bezpaństwowego, rewolucji kobiet czy społecznej ekologii.
Te lekcje są czymś więcej niż tylko praktyczną solidarnością polegającą na większej liczbie osób tutaj, budujących i rozwijających ten projekt. To także nauka i otwieranie drzwi dla rewolucjonistów/tek z całego świata, aby mog doświadczyć tego, co się tu dzieje, i uczyć się z tego. Dzięki tym lekcjom możemy również przemyśleć i przeanalizować nasze doświadczenia, aby lepiej dostosować nasze programy jako rewolucjoniści/tki w swoich krajach, upewniając się, że nasze modele i idee są związane z rzeczywistością, w której żyjemy.
To bardzo ważny element międzynarodowej solidarności – uczenie się z doświadczeń innych ruchów rewolucyjnych i wspólne rozwijanie lekcji, które nie są ograniczone do obszarów, gdzie proces rewolucyjny miał miejsce. Mogą one również inspirować procesy rewolucyjne na całym świecie.
TFSR: Dla tych, którzy mogą być zainteresowani wyjazdem, czy są jakieś organizacje, z którymi powinni się skontaktować, w zależności od ich umiejętności lub zainteresowań? Czy możesz coś byś polecić?
TA: Obecnie podróżowanie tutaj nie jest łatwe. Widzimy, że podczas tureckich operacji wojskowych podróże często muszą być koordynowane z KRG (Regionalnym Rządem Kurdystanu), a jak wspomnieliśmy, rząd Barzaniego dba o to, aby dostęp do granicy był ograniczony. Jednak na miejscu działa wiele grup międzynarodowych, które pracują nad tym, jak najlepiej integrować się i wspierać osoby przyjeżdżające tutaj, aby się uczyć. Nie chcę szczególnie wyróżniać żadnej grupy – myślę, że istnieje wiele refleksji od osób będących na miejscu, a wielu towarzyszy i towarzyszek już tutaj przyjechało. Dlatego zachęcam wszystkie zainteresowane osoby, aby upewniły się, że rozumieją rzeczywistość na miejscu i zdobyły informacje od towarzyszy/szek, które już tutaj były, aby mieć lepsze wyobrażenie, w jakim obszarze chciałyby pracować lub jaka struktura byłaby dla nich najlepsza.
TFSR: A dla osób, które chcą dowiedzieć się więcej i być na bieżąco z szybko zmieniającą się sytuacją, czy są jakieś źródła informacji lub grupy, które warto wyszukać online?
TA: Wiele struktur dostarcza regularnych aktualizacji dotyczących sytuacji. Zawsze możemy polecić Rojava Information Center, które jest dość wiarygodnym źródłem informacji stąd. Istnieje również grupa na Signalu, która przekazuje informacje o sytuacji tutaj na miejscu, a aktualizacje są także publikowane na stronie Tekoşîna Anarşist. Niedawno dodaliśmy nową zakładkę, gdzie te aktualizacje są udostępniane na stronie internetowej. Istnieje również kilka kanałów na Telegramie, które raportują o sytuacji. Jeśli jesteś zainteresowany, możemy podać link do tej grupy na Signalu w notatkach programu, aby przyjaciele mogli otrzymywać codzienne aktualizacje z perspektywy anarchistycznej.
TFSR: Errico, bardzo dziękuję za tę rozmowę. Czy jest coś, o co nie zapytałem, a o czym chcesz teraz wspomnieć?
TA: Może jedną z rzeczy, nad którymi ostatnio się zastanawiałyśmy, jest znaczenie budowania relacji, zwłaszcza z syryjskimi rewolucjonistkami, które w 2011 i 2012 roku brały udział w protestach przeciwko reżimowi i proponowa wolnościowe ścieżki budowania ruchu rewolucyjnego w całej Syrii. Głównym przykładem, który możemy przywołać, jest Omar Aziz – anarchista, który pisał naprawdę interesujące teksty, wzywając do tworzenia konfederacji lokalnych rad jako drogi do rewolucji syryjskiej.
Myślę, że obecnie, gdyby te wolnościowe grupy z 2011 lub 2012 roku miały doświadczenie lokalnych rad, mogłyby zobaczyć, co dzieje się w północnej Syrii i jak komuny rewolucji w Rożawie, w które teraz angażują się Arabowie, Asyryjczycy, Ormianie, są wprowadzane w życie. To może być widziane jako bezpośrednie połączenie z propozycją Omara Aziza i coś, co można razem powiązać. Zwłaszcza teraz, gdy reżim upadł, nadszedł czas, aby forsować wolnościową propozycję, która nie polega na próbie odbudowy scentralizowanego państwa w Syrii z centralnym rządem, ale na promowaniu zdecentralizowanego projektu, gdzie lokalne rady mogłyby stać się główną areną polityczną dla nowej Syrii.
TFSR: Na tej myśli zakończymy. Dziękuję bardzo za rozmowę, naprawdę ją doceniam.
TA: Cała przyjemność po mojej stronie, dziękuję.
TFSR: Pozdrów ode mnie heval (towarzyszy/szki).
中文稿
来自罗贾瓦的安娜其主义者对叙利亚近期事件的看法:
与 Tekoşîna Anarşist 战斗人员的对话
本周,我们将分享一篇与埃里科(Errico)的对话。埃里科是国际主义安娜其主义组织Tekoşîna Anarşist(库尔德语,意为”安娜其斗争”,下文简称TA)的成员,该组织以批判性团结的态度支持罗贾瓦革命。在本集中,埃里科就叙利亚当前局势以及东北叙利亚民主自治行政区(DAANES)内的一些关切问题回答了我们的提问。
TFSR:请向观众介绍一下自己,可以包括你喜欢的名字、人称代词、所在地以及所属机构。
TA:好的,这里是埃里科。我目前通过Tekoşîna Anarşist的临时新闻办公室进行对话,所在地距离前线仅几公里。关于称呼代词,最合适的是they(他们/TA),必要时可以使用这个——嗯,大概就是这样。
TFSR:能否请向听众们介绍一下”Tekoşîna Anarşist”这个组织?以及TA与叙利亚民主联盟党(PYD,Partiya Yekîtiya Demokrat)和北叙利亚罗贾瓦革命之间的关系?
TA:Tekoşîna Anarşist是一个已在叙利亚东北部地区持续活动七年之久的安娜其主义组织。我们以批判性团结的立场参与罗贾瓦革命。我们看到这场革命所倡导的价值观——无论是安娜其主义还是自由意志社会主义(Libertarian Socialism)的理念——都与我们的主张惊人地契合。正因如此,来自世界各地的安娜其主义者纷纷来到这里,为捍卫这场革命而战斗。我们中的部分成员意识到,有必要建立一个更具持续性的实践项目,以更集体化的方式从这场革命中汲取经验,不仅要学习这些经验教训,更要将其转化并分享给全球各地的安娜其主义组织与同志们。
当谈及我们在这里的工作时,我们是一个与叙利亚民主军(SDF)合作的军事组织。我们被编入叙利亚民主军建制,与他们共同在前线对抗试图摧毁这场革命的敌人。
我们主要在抗击伊斯兰国(ISIS)的前线作战,但自2018年土耳其军队入侵阿夫林地区以来,我们也一直在对抗土耳其军队及其代理人武装的前线。作为一个军事组织,我们也希望引发关于安娜其主义者参与军事行动的思考——因为我们知道安娜其主义传统上往往与反军国主义运动相联系,这确实也是我们传统的一部分。但在这里,我们认为有必要从军事角度参与保卫这场革命。因此我们常说,我们不是一个军事组织(military organization),而是一个被军事化的组织(militarized one),因为当地的实际情况迫使我们拿起武器保卫这场革命,甚至是为了生存,特别是在抗击伊斯兰国的前线。这部分经历曾引起国际社会的广泛关注,也是媒体曝光最多的部分。但对我们来说,我们更主要的工作是作为政治组织在这里发挥作用。就像我说的,我们以批判性团结的立场支持罗贾瓦革命,并试图为国际团结赋予实践意义——因为当我们谈论国际团结时,往往会发现实地支援其他斗争的能力是有限的,而我们正致力于探索如何直接践行这种团结。
我们经常喜欢引用丹麦一个非常有意思的革命团体的一句话:”团结是你可以握在手里的东西”。我们努力将这句话付诸实践,不停留在象征性的团结,而是真正来到这里,与我们的库尔德同志和叙利亚阿拉伯同志肩并肩,实地开展必要的工作,继续发展和保卫这场革命。这包含很多方面,或许我们可以在这次访谈中进一步讨论,但这也意味着要处理与其他政治团体、与我们政治架构的关系。你刚才提到的PYD确实是这里革命力量的政治代表之一。PYD是一个成立于2003年的政党,旨在代表叙利亚北部库尔德人的声音。但在实地,我认为重要的是要理解PYD成员基本上都是那些努力为社会运作提供解决方案的人。那么在实际中这意味着什么?他们设有办事处,当人们遇到问题,日常生活中出现各种矛盾时,人们常常会去这个办事处与”朋友们”讨论,试图找到解决办法。这涉及的范围很广,从新建建筑的协调到垃圾收集,但尤其是与不同群体进行政治对话。因此,PYD与各地区的自治市政之间存在着密切的合作关系,他们互相协助解决社会问题。
有个挺有意思的故事…就在我现在所在的这个镇上,我们常去一家杂货店买东西,渐渐和店主成了朋友。几个月前,这位店主问候”你们好吗?”时告诉我们,他现在被推选负责PYD的办事处工作,并邀请我们去他们办公室坐坐。于是我们去喝了茶,聊了聊城里现状和他们面临的困难。我们保持着友好关系,但PYD更像是个社区活动中心——他们的办事处主要就是作为邻里交流、讨论当地事务的场所。这部分就是我们的工作内容:通过这种日常交流,与当地居民保持联系,了解他们面临的各种挑战和困难,然后共同寻找解决方案。
TFSR:考虑到您所参与的革命涉及社会结构及其社会层面,您以这种流动的方式介入并参与其中,在关键性团结中践行您认为重要且必要的行动,这完全合乎情理。但作为一个处于军事化结构下的无政府主义组织,要协调成员自主权、共识决策与诸如SDF(叙利亚民主军)或YPG/YPJ(人民保卫军/女子保卫军)这类通常被视为自上而下等级制组织的关系,似乎会面临更多挑战。能否谈谈这种张力?您如何应对这种局面?能否分享一些具体的协商机制或化解方式?
TA:确实。有时当人们期待非常技术性的解答时,可能会感到失望——因为此地的实际情况更具有机性。当然,我们确实采用军事化架构运作,但这与其说是为了军事目的,不如说是为了在需要时能够捍卫革命。比如当前土耳其代理部队持续发动袭击,我们组织多数时间都处于动员状态。作为组织,我们有责任确保所有战士、所有成员在必要时都能以军事身份投入行动。因此我们还需保证,有意参与这类军事行动的同志都具备相应能力,这方面我们可以与当地军事机构进行协调。同样,有些成员可能对军事工作不感兴趣,他们就能专注于民事工作。在没有大规模动员的时期,我们多数人都能投入这类民事工作。
TA:我们必须指出,这里的革命和运动的组织方式为此提供了很大的空间。当然,我们也在努力与妇女机构合作,比如与妇女运动相关的机构,这些机构也是多种多样的,既有主要的伞式机构 “Kongreya Star”,也有不同的 “Mala Jin”(妇女之家)和 “Jineology”研究所。因此,这些机构种类繁多,尤其是这里的女性同志们正试图参与并优先考虑与这些机构建立联系,因为我们认为这也是 “罗贾瓦 ”的主要方面之一。
我们一直在评估,究竟哪些组织结构能让我们的同志建立更好的联系。这些年来,我们的同志与艺术文化、医疗卫生、教育领域以及青年群体等各类组织协同工作。这种高度多元的环境始终让我们获益良多——不仅是生活在此向当地文化学习,更是在人性层面建立联结。这里的人们总是热切地想了解我们,邀请我们去家中做客。我们也会询问他们:“现状如何?革命前是什么情形?现在又怎样?”政治话题也常出现在对话中。
最近我们发现更多安娜其主义文献被译成阿拉伯语。我们正在分享巴枯宁的一些译本,与同志们探讨他们的见解。尽管”安娜其主义”这个词在这里确实鲜为人知,有时甚至让人困惑,但当我们将其解释为自由社会主义(libertarian socialism)时,本地同志就更容易理解。对普通民众而言,这类对话有时显得新奇有趣。与此同时,我们也与许多其他革命组织保持联系——即便他们更熟悉马克思主义倾向,其中不少人也对安娜其主义著作和思想有着深刻认知。我们开展的关于安娜其主义的政治讨论异常深入,聆听这里的人们如何理解和看待这些思想,实在是极具启发性。
TFSR:过去几周叙利亚的局势可谓疯狂至极——不过话说回来,自内战爆发以来的这十五年间又何尝不是如此。我们深知当前复杂局势仍在持续演变,能否请您简要介绍一下当地主要势力及其国际支持者?
TA:确实。参与方非常多。但简单来说,我们或许可以重点关注当前冲突中的四个主要参与方。
一方是我们已提及的叙利亚民主军(SDF/Syrian Democratic Forces)。这是叙利亚北部自治政府周边不同军事组织组成的联盟。这意味着不同地区已发展出自己的军事委员会,这些地方军事委员会在这个名为叙利亚民主军的保护伞下结成同盟。该联盟还包含不同武装力量,我们可以看到不同少数民族都拥有自己的军事组织,分布于各个城市。因此这是个相当多元且复杂的体系。简而言之,我们将叙利亚民主军理解为由协同作战的不同军事组织构成,它们通过协调行动来保卫这场革命和这片领土。
我们要谈的第二个主要参与方是沙姆解放组织(Hayʼat Tahrir al-Sham/HTS)。这个组织被视为推翻阿萨德政权攻势的主导力量。稍后我们可以深入探讨其历史渊源——HTS实际上是萨拉菲派武装(Salafist group)的重组产物(注:萨拉菲派为逊尼派伊斯兰教内的一个原教旨主义复兴运动),其前身可追溯至基地组织叙利亚分支”努斯拉阵线”(Al-Nusra Front)。尽管近年来他们确实在努力调整叙事路线和意识形态立场,转向相对温和的路线,并通过清洗行动剔除了那些更亲近基地组织思想的成员。我们见证了这个温和化进程,但必须牢记他们的根源仍未改变。多年来,HTS一直是伊德利卜地区的实际统治集团,采用高度威权化的治理手段,同时通过相当暴力的方式分化吞并其他伊斯兰主义团体。关于其背景,有几篇颇具洞见的文章可供参考,比如罗贾瓦信息中心(Rojava Information Center)今年2月23日发布的题为《当圣战者学会微笑》的专题报告,该报告深入剖析了HTS的发展轨迹。
第三个必须提及的参与方——尽管目前已不复存在——是叙利亚阿拉伯军(Syrian Arab Army/SAA)。这支前阿拉伯叙利亚共和国的正规军,本质上曾是阿萨德政权的武装力量。当前阶段,叙利亚阿拉伯军已实质解体:绝大多数士兵选择弃械逃亡,撤离驻防阵地。其中部分人员叛逃至不同派系阵营。
另一个需要提及的伞式组织是叙利亚自由军(Free Syrian Army/FSA)。许多人可能对这个名称并不陌生——它曾是2012至2013年间众多反对派武装的统称。但必须强调的是,这从来都不是一支组织严密的武装力量,而更像是不同派系的混合体。我们可以观察到,随着最近HTS对叙利亚阿拉伯军的攻势,叙利亚自由军的理念正在复兴。许多团体与HTS一道对抗叙利亚阿拉伯军的行动时,都高举这一反对派旗帜,并以某种形式向这个实际上已不存在的”叙利亚自由军”宣誓效忠,因为它仍象征着反对巴沙尔·阿萨德政权的力量。
最后要提及的是叙利亚国民军(Syrian National Army/SNA)。这个名称可能造成混淆——虽然其士兵多为叙利亚人,但指挥官却非叙籍。这是支由土耳其国家直接供给、训练并指挥的代理武装(proxy force),且已被证实招募了大量伊斯兰国前成员。一份公开文件显示,超过400名已确认身份的ISIS武装分子现正效力于该组织。土耳其政府正是以”SNA”为名,重组其伊斯兰主义武装来对抗库尔德运动。目前,该部队正在领导针对叙利亚东北部自治政府的攻势。
综上所述,当前的实地局势是:我们提到的这四大势力——SDF、HTS、SAA和SNA——实际上在进行两场平行的战争。HTS主要针对叙利亚政权及其阿拉伯军(SAA)作战;而SNA(即土耳其代理人武装)则一直在攻打叙利亚东北部由库尔德人领导的自治政府(SDF)。值得注意的是,尽管土耳其代理人武装与HTS存在诸多协同,但它们是各自独立的体系,进行着不同的战争。这些土耳其代理人武装从未真正有意与叙利亚阿拉伯军交战,其攻击目标始终锁定在谢赫巴(Shehba)、特尔里法特(Til Rifat)、曼比季(Manbij)以及现在的科巴尼(Kobane)等东北部自治地区。
这些组织背后都有不同的地缘政治力量支持。但可以看出,SDF是真正的本土武装,其在打击伊斯兰国的战斗中曾得到以美军为首的国际联盟积极支持。美国对SDF的支持主要限于反恐战争,而在抵抗土耳其入侵方面则几乎毫无作为——当土耳其此前进攻塞雷卡尼耶(Sere Kanye)和阿夫林(Afrin)时,美国不仅未加制止,甚至通过撤军为土耳其的侵略行动铺路。因此尽管媒体常将叙利亚民主军(SDF)列为美国支持的武装,但这种支持仅限于反伊斯兰国战争。
HTS的情况类似但也有所不同:土耳其为保卫伊德利卜地区提供了直接支持,通过在伊德利卜周边设立军事据点,保护HTS势力免受政权武装攻击。虽然HTS也属于地方武装,但其对土耳其的依赖程度——无论是防御体系还是补给线——始终非常深重。
作为国家军队运转超过60年的叙利亚阿拉伯军(SAA)在崩溃之际,主要获得了俄罗斯和伊朗的支持。俄罗斯意在维持其在拉塔基亚(Latakia)和塔尔图斯(Tartus)的军事基地——这是俄在地中海仅有的海军基地。而伊朗则亟需通过支持该政权,保持其经叙利亚向真主党和哈马斯等组织输送物资的通道畅通。因此可见,俄伊两国确实是阿萨德政权的主要支持者。至于最后这个因素——土耳其代理人武装SNA,其特殊性在于它不仅受土耳其支持,更是由土方直接组建的武装力量。以上便是这四个主要势力及其国际支持力量的简要分布情况。
TFSR:国际势力在不同情况下的支持立场让局势变得异常复杂。我稍后会详细询问以色列的相关问题,但值得注意的是,伊朗和以色列出于各自利益都曾支持阿萨德政权——无论是以色列出于地区稳定考虑,还是以”打击ISIS”为名(尽管实际执行者是阿萨德政权);亦或是伊朗与阿萨德家族的历史渊源,以及通过叙利亚向黎巴嫩输送武器资金的通道。确实,这一切既复杂又令人困惑。
以色列正利用权力真空期,以夺取戈兰高地(Golan Heights)领土为机,并宣称将通过定居点(settlements)进行吞并。同时,其持续轰炸军火库和基础设施,意图扼杀叙利亚未来的任何复苏可能。您能否谈谈阿萨德政权与以色列的关系,以及这与以色列在周边领土发动的战争有何关联?此外,HTS近期声明要求巴勒斯坦武装解除武装并停止在叙利亚的训练活动——这两者似乎存在某种隐秘联系。
TA:确实,这是个复杂的问题,涉及到我们此前分析叙利亚四大势力时未提及的关键角色——以色列。但毫无疑问,以色列在叙利亚的存在感同样极强。如果我们回溯历史,审视哈菲兹·阿萨德(Hafez al-Assad)时期泛阿拉伯主义(Pan-Arabism)和纳赛尔主义(Nasserism)在叙利亚的兴起,就必须将以色列建国视为当前诸多矛盾的根源之一。哈菲兹·阿萨德的泛阿拉伯主义构想,正是基于建立阿拉伯联盟、质疑以色列在中东地区合法性的理念。特别是在”灾难日”(Nekba)后,让巴勒斯坦人民重返家园的诉求,为泛阿拉伯主义提供了强大动力。因此从历史上看,哈菲兹·阿萨德始终与以色列对抗,并试图构建叙利亚-埃及联盟来终结犹太复国主义(Zionist ideas)在中东的扩张。可以说,叙利亚与以色列的对抗有着深厚的历史渊源——虽然我们可以详述双方历次战争,但此刻或许不必展开。
但让我们聚焦当下:以色列正在对400多个目标实施轰炸——据以方宣称,这是其史上最大规模的空袭行动。这场破坏力空前的袭击已摧毁叙利亚90%以上的军事能力。有传言称(其真实性待考),巴沙尔·阿萨德为换取离境时的安全通行,向以色列提供了所有武器库坐标。对此我不作深究,但显然以军精确掌握了所有军火储存点的位置。过去一周多来,以色列昼夜不停地轰炸这些目标,彻底摧毁了叙利亚的防空系统、先进武器储备等所有军事能力——可以说,以方正在确保叙利亚永远丧失对以色列的军事威胁能力。
这就引出了HTS对以色列的立场问题。目前掌控大马士革过渡政府的HTS,正试图展现调和姿态——其领导人不断发表”不寻求战争””呼吁结束冲突”的演说,甚至避免谴责以色列造成多人死亡的野蛮轰炸。这种克制源于现实考量:以色列不仅实施了400多处目标的轰炸,更在持续扩大戈兰高地所谓”安全区”的占领范围,如今以国防军(IDF)的坦克部队已推进至距大马士革不足30公里处。HTS治理层深知自身无力对抗以色列军力,因此寻求妥协。其要求巴勒斯坦武装解除武装的声明,本质上是一种安抚以色列的威慑策略,旨在换取以方对其执政的默许。值得玩味的是,HTS现任领袖约拉尼(Al-Jolani)的家族正来自戈兰高地。
叙利亚与以色列之间延续数十年的敌对状态会否持续,目前仍是未定之数。但以色列显然正竭力确保:即便未来叙利亚有意重启敌对行动,其未来几十年内也将完全丧失实施报复的军事能力。
TFSR:除了在戈兰高地的领土扩张外,能否谈谈以色列与叙利亚民主军(SDF)的关系?除了削弱南部潜在威胁这一战略考量外,以色列是否还存在石油利益等其它诉求?当地民众如何看待以色列可能提供支持的传闻?在当前局势中提及土耳其与巴勒斯坦的历史关系是否具有分析价值?
TA:首先,以色列的核心利益很可能是切断伊朗向真主党的补给线,并确保——如我们之前讨论的——叙利亚在未来数年内无法对以构成威胁。同时,这也能削弱伊朗通过支持真主党、哈马斯等代理人武装威胁以色列的能力。一旦叙利亚境内的伊朗补给线被切断,以色列就能更有效地遏制其边境内的伊朗代理人势力。
当然,以色列在此问题上的立场充满矛盾性。一方面,库尔德人同样长期遭受复兴党政权压迫——该政权强加基于”阿拉伯叙利亚共和国”的身份认同,彻底否认库尔德民族属性:库尔德语被禁止使用,没有库尔德语学校,库尔德人不得以母语接受教育,被迫学习阿拉伯语。与其他少数群体(如享有语言自由的亚美尼亚、亚述等基督教社群)不同,库尔德人始终被剥夺文化权利。这种强制阿拉伯化的身份政策,导致库尔德人积怨已久。
因此,当以色列谈及库尔德人受压迫时,库尔德民众确实能在某种程度上产生共鸣。以色列正试图煽动这种民族分化,以削弱任何泛阿拉伯主义或阿拉伯统一的可能性。诚然,部分库尔德群体甚至对以色列抱有好感。但罗贾瓦革命及当地政治组织的评估显示:我们清楚以色列作为国家的本质,也了解犹太复国主义的实质。历史上,库尔德解放运动曾在巴勒斯坦革命运动中受训并获得庇护,更有库尔德战士在对抗以色列的战争中牺牲。巴勒斯坦革命运动与库尔德革命运动之间存在着深厚的团结纽带和长期合作。正因如此,革命运动对以色列怀有极大的不信任。
这种认知有时会产生矛盾——当部分民众将以色列视为打破阿拉伯霸权的”选项”时(毕竟他们曾深受其压迫),就与当地政治运动形成张力。因为革命运动深知:与巴勒斯坦运动的团结,无论对巴勒斯坦还是库尔德斯坦都至关重要。唯有通过支持受压迫民族和革命团体,新的中东秩序才可能诞生。
这种认知在当下显得更为复杂,因为巴勒斯坦运动在过去几十年间经历了深刻转型。以色列政府系统性地扼杀巴勒斯坦运动内部的革命力量,刻意扶植保守势力,导致当今的巴勒斯坦抵抗运动往往由哈马斯等伊斯兰主义团体主导。对全球革命运动而言,这无疑是一种挫败——可以说以色列某种程度上成功摧毁了巴勒斯坦革命运动的核心力量,这不仅是全世界革命者的损失,更是巴勒斯坦革命运动的重大挫折。如今,当哈马斯成为巴勒斯坦抵抗运动的主要矛头时,这种困境尤为凸显。
需要特别指出的是,哈马斯与埃尔多安总统所属的穆斯林兄弟会存在关联。近年来,土耳其政府及其执政党正义与发展党(AKP)确实频频声援巴勒斯坦——但必须澄清的是,这种支持并非针对革命运动,而是与哈马斯的伊斯兰主义主张相呼应。埃尔多安领导的AKP与哈马斯的这种勾连,已引发库尔德革命运动的强烈反感。库尔德运动正与这种伊斯兰主义主导的巴勒斯坦抵抗保持距离,同时仍竭力支持如今式微的巴勒斯坦革命力量。
TFSR:过去几周有消息显示,土耳其在持续空袭叙利亚东北部后,正在叙土边境集结部队,显然准备发动攻势。近期美土两国举行的联合记者会上(双方均为北约成员,美国试图斡旋土方与SDF停火),土耳其重申将自主处置美国支持的SDF——土方认定该组织的库尔德领导层与境内库尔德工人党(PKK)有关联,不会接受美方指挥。与此同时,据我了解,美国宣布将在科巴尼设立行政指挥部并升起国旗,以此威慑土耳其的入侵行动。
我想了解过去几周叙利亚东北部民主自治政府(Democratic Autonomous Administration of North and East Syria)控制区的实际情况。面对当前僵局——或者说面对美国这个远超SDF军力的”保护伞”所能提供的有限威慑——您认为局势将如何发展?
TA:确实。过去几周——尤其是最近几天——局势堪称疯狂,这已成为关键议题。要理解当前形势,可能需要回溯2016年的历史背景:在叙利亚民主军(SDF)成立前,主力部队是人民保卫军(YPG)和女子保卫军(YPJ),这些武装力量公开以库尔德身份为标识。当时YPG/YPJ曾是国际联盟打击伊斯兰国的先锋力量,美军主要通过空军支援这些民兵组织,曼比季(Manbij)解放战役就是这段合作的关键节点。
当时美土两国曾达成协议,规定YPG/YPJ不得渡过幼发拉底河西进——这一条款直接促成了后续谈判,最终导致叙利亚民主军(SDF)的组建,即通过建立曼比季军事委员会等区域性军事机构来重构地方武装格局。但土耳其近年来不断质疑该协议,声称美国当年承诺叙利亚民主力量(当时主要指YPG/YPJ)不会跨过幼发拉底河,因此主张SDF无权在河西岸驻军。而曼比季——这座近期被叙利亚国民军(SNA)占领的城市——正位于河西岸。由于该协议的存在,美国在外交层面难有作为,故未对曼比季沦陷进行干预。不过美国对土耳其划定的红线历来以幼发拉底河为界,科巴尼更是核心禁区。土耳其如今试图全盘否定这些约束,准备通过全面军事行动占领整个区域。
科巴尼作为抵抗运动的象征具有双重意义:既是击败伊斯兰国的胜利标志(库尔德武装在此突破圣战组织防线),也是本地革命获得国际声誉的起点——这里正是美军开始空袭伊斯兰国防线的地方。美国曾多次向埃尔多安明确表示科巴尼不在土方占领计划内。但此次入侵行动表明,土耳其代理人武装决意无视警告直接攻击科巴尼。作为威慑手段,我们目睹美军车队入城并升起星条旗。
局势走向仍不明朗,但当前美国确实在试图平衡土耳其的诉求与SDF的需求。SDF总司令马兹卢姆·阿卜迪(Mazloum Abdi)提出将科巴尼设为非军事区的提议:SDF部队撤离后,仅保留当地治安部队承担基本维安工作,由美国监督实施。该提案旨在回应土耳其的安全关切。
对美国而言,这无疑是个棘手局面——其北约盟友土耳其公然招募ISIS成员,用以攻击曾为反恐战争主力军的库尔德武装。尽管各方心知肚明,但美国仍需要土耳其这个北约成员国(其军力在北约排名第二)留在联盟内,即便埃尔多安政府一直在美俄间摇摆。美国显然希望待土耳其下届政府更迭后(埃尔多安很可能败选),能维系这支重要军事力量在北约框架内。因此美方既不能放任土耳其脱离北约,也无法坐视其摧毁真正终结”哈里发国”的武装力量。更重要的是,我们必须认识到SDF目前掌管着关押数万名ISIS成员的监狱系统——这包括数千名武装分子,以及数万曾生活在”伊斯兰国”统治下的妇女儿童,他们始终是整个地区的重大安全隐患。这些囚徒对”哈里发国”理念的狂热信仰根深蒂固,正伺机重建极端政权。美国深知若放任土耳其行动可能导致监狱系统崩溃——毕竟土方与ISIS的勾结早有实证:大量外国ISIS战士当年正是经土耳其进入叙利亚。虽然这已是公开的秘密,但美国仍将维系土耳其北约成员身份置于人权保障和反恐预防之上。确实。尽管这个话题足以讨论数小时,但现实情况是:美军已重返自特朗普下令撤军后便撤离的科巴尼。目前美军驻守显然是为阻止土耳其立即进攻,试图争取本周内达成停火协议——但协议能否成型尚不明朗,土耳其仍可能单方面发动攻击。据悉,已有美国参议员以2019年式制裁威胁埃尔多安(尽管当年制裁最终未实施),试图施压阻止其军事行动。埃尔多安将作何抉择,未来几日便见分晓。若埃尔多安执意不惜代价进攻,我们或将目睹自伊斯兰国覆灭以来最惨烈的战争。SDF已做好血战到底的准备——科巴尼作为终结伊斯兰国的抵抗运动象征,作为革命的重要精神图腾,绝无谈判余地。除非达成确保科巴尼不落入侵者之手的协议,否则SDF必将以最强战力死守这座圣城。TFSR:好的,这个问题涉及部分相似议题——自HTS与SNA发动攻势以来,叙利亚东北部自治政府(DAANES)控制区的实地局势如何?SDF盟军部队采取了哪些应对行动? 您如何看待HTS领导人阿布·穆罕默德·约拉尼(Abu Muhammad al-Jolani)关于”推翻阿萨德政权后推行更宽容伊斯兰主义”的声明?您此前提及罗贾瓦信息中那篇题为《当圣战者学会微笑》的报道,但约拉尼的承诺对于通过女性学(Jinealogy)等模式已取得或可能取得的妇女/LGBTQIA群体权利进步究竟意味着什么?能否谈谈罗贾瓦革命所倡导的社会愿景?
TA:这个问题或许需要分两部分来回答——尽管HTS与SNA的攻势存在某种协同,但二者本质上是政治目标迥异的武装力量,其地面行动模式也截然不同。
就SNA而言,其首要占领的是谢赫巴地区(Shehba)。这里曾是2018年土耳其入侵阿夫林(Afrin)后难民的栖身之所,如今SNA却迫使这些难民再次流离失所,只能向叙利亚东部自治政府控制区寻求庇护。SNA不仅占领了谢赫巴(其扩张的首个目标),近期又攻占了曼比季(Manbij)。从行动模式看,SNA更像组织涣散的犯罪团伙:洗劫、绑架、杀戮成性。罗贾瓦信息中心的采访显示,逃往拉卡(Raqqa)和塔布卡(Tabqa)的谢赫巴难民描述撤离过程时,字字血泪——这些武装分子在道路上随意处决平民、实施绑架。更骇人听闻的是,SNA在曼比季医院拍摄的视频显示,他们竟通过盘问伤员的族裔身份(是否库尔德人)和所属阵营,直接在病床上射杀伤员。
这些暴行与HTS形成鲜明对比:HTS曾承诺为谢赫巴民众提供通往自治区的安全通道(尽管SNA未予理会)。SNA的行径完全服务于土耳其摧毁北叙利亚自治项目的战略目标,其本身毫无政治主张可言,不过是机械执行安卡拉命令的杀戮机器。
HTS则是另一回事。尽管他们在某些领域与SNA存在协同,但HTS本质上是一个政治组织,承袭伊斯兰主义政治传统。近年来他们确实在向更温和立场转变,试图成为叙利亚政府的可信替代选项——这不禁让人联想到阿富汗塔利班的轨迹。他们已公开讨论设立道德警察和伊斯兰法庭,这种将宗教原教旨主义引入政治的路径,与伊朗伊斯兰共和国如出一辙。
值得反思的是:当穆斯林群体推行这类政策时总被视为威胁,但基督教原教旨主义者的同类行径却鲜少引发同等警惕。HTS临时政府试图推行的,正是这种政教合一的治理模式——虽然打着”温和化”旗号,其内核仍是宗教干预政治的保守蓝图。
我们已目睹HTS政府成员的某些声明(具体发言人记不清),公然宣称女性没有资格担任行政职务。这再次印证宗教原教旨主义与父权制的共生关系——从其支持者集会就可见一斑:在要求SDF撤离、迎接HTS的代尔祖尔(Deir ez-Zor)(译注:叙利亚东部城市)抗议活动中,参与者几乎全是男性。这种宗教极端思想与清真寺男性权威、传统家庭父权结构形成闭环。
而北叙利亚自治政府的革命蓝图与父权制度根本对立。若未来自治政府与HTS就叙利亚新秩序展开谈判,妇女解放议题必将成为核心矛盾点——因为对自治政府而言,妇女革命不仅是基本纲领,更是不可妥协的红线。任何限制女性权利的企图,都将使谈判面临根本性挑战。
目前尚不清楚HTS是否真正致力于这些谈判,抑或只是在摆姿态——寄望于土耳其最终摧毁北叙利亚自治项目。尽管我们观察到HTS在大马士革接待了自治政府的代表并开启谈判,甚至呼吁库尔德人参与”新叙利亚”建设,但其诚意令人存疑:这究竟是他们真实的政治愿景,还是为土耳其代理人武装(SNA)剿灭北叙利亚革命争取时间的缓兵之计?
TFSR:值得注意的是,约拉尼曾特别强调HTS”不打算效仿塔利班,阿富汗模式非其目标”。但历史总有回声——塔利班在美军撤离后重掌阿富汗时,同样宣称自己”已变得温和理性”,结果却重拾旧日统治手册。这或许与伊斯兰主义无关,纯粹是政治权谋的常态。
与此同时,叙利亚民主委员会(SDC)提出了包含10项要点的和平计划,包括提高女性在政府职位的比例。在此背景下,您认为北叙利亚民主自治政府及其民主邦联主义模式,是否能在叙利亚下一阶段过渡进程中真正发挥作用?若有可能,将如何实现?
TA:确实,这是个极具深意的现象。叙利亚民主委员作为政治实体,原本旨在构建全国性联盟,为叙利亚未来政治架构做准备。该委员会的核心人物之一——库尔德政治家赫夫林·哈拉夫(Hevrin Khalaf)在2019年土耳其入侵期间被暗杀。这绝非普通谋杀:一支土耳其支持的伊斯兰主义武装突破前线数公里,精准伏击其车辆,杀害了她与司机。此事暴露出土耳其对这样一个政治实体的恐惧——它既能提出全国性方案,又与东北叙利亚自治政府紧密相连。尽管主席遭代理人武装刺杀,SDC仍持续推进联邦制叙利亚提案,如今已成为自治政府政治代表团在大马士革谈判的核心主张。这一提案不仅服务于东北部的库尔德自治,更涵盖该地区所有少数族群(亚美尼亚人、叙利亚克人、亚述人等),甚至延伸至南部德鲁兹人等群体——这些团体多年来一直与自治政府外交机构接触,共同构建SDC的政治蓝图。
当然,这与HTS的构想截然不同。若以其在伊德利卜的所作所为作为分析依据,HTS始终在竭力建立一个高度集权的威权治理体系——他们可能妄图取代复兴党政权的中央集权政府,将自己树立为新的中央权威。但现实是,他们根本不具备这种能力。HTS在伊德利卜势力强大,但在叙利亚阿拉伯军刚刚撤离的大城市毫无根基。比如阿勒颇作为叙利亚第二大城市,还有大马士革这样的重要都市,HTS在当地既没有群众基础,也没有军事存在,更缺乏管理其设想中中央集权政府的政治机构。因此,他们能否提出具有可信度的过渡政府方案仍存疑问——毕竟他们必然需要与地方当局、地方政治机构进行谈判。而自治政府早已开始这项工作:通过与其他政治力量建立联盟,为叙利亚提出不同的政治方案。但令人担忧的是,西方政府似乎已经开始将HTS及其临时政府的声明视为官方立场。这确实是个问题——西方大国竟然在某种程度上承认这种威权统治模式。这不禁让人想起阿富汗塔利班的前车之鉴,尽管HTS极力想与之划清界限。
TFSR:土耳其有着支持ISIS的历史——正如您所提及的——其目的是利用该组织在SDF控制区制造的破坏。而北叙利亚自治政府(DAANES)则被迫管理着关押ISIS成员及其家属的监狱营地,这些人的原籍国大多拒绝接收他们。这种局面犹如火药桶,每当发生越狱、暴动等事件时就会迸发火星。能否请您谈谈:国际社会和美国公众需要理解自治政府所处的何种困境?土耳其等势力又是如何将这些营地及ISIS囚犯武器化的?TA:是的,这个话题很大,涉及很多方面,很难简单概括。不过很多人都从新闻上听说过霍尔营地的情况——这个巨大的难民营被分成不同区域,其中被称为”附属区”的部分关押着从伊斯兰国最后据点哈金撤离的大部分家属。我们说的是那些最激进、坚持战斗到最后一刻的伊斯兰国支持者。这些人最后被撤离,SDF负责该地区的安保工作,但他们维持内部安全的能力非常有限。霍尔营地里发生了很多疯狂的事情。SDF反恐部队不得不定期组织突袭,找出混在里面的伊斯兰国成员,因为理论上这里只应该收容妇女和儿童,但这里不断有人修建地道网络、进行走私活动,人员进进出出,很难追踪。这是个非常危险的区域,那些想要摆脱伊斯兰国思想的人甚至会被营地里的其他人杀害。这个营地大约有4万人,不是所有人都在最危险的附属区,但那里仍然有很多人,如果他们获得自由,将会有很大力量来复兴哈里发国的理念。
霍尔营地是最典型的例子,但伊斯兰国的战斗人员并不在那里。这些战斗人员被关押在不同的监狱,主要是在哈塞克,还有其他多个地区。这些监狱戒备森严,SDF努力确保提供食物和在出现健康问题时提供医疗援助。维持这些监狱的安全和补给投入了大量资源,同时SDF不断要求世界各国接收他们的囚犯,因为我们说的不只是叙利亚人。这些囚犯,特别是战斗人员,大多来自不同地区,但各国政府都不愿意把他们接回国。
正如我们提到的,霍尔营地虽然是规模最大的,但在其他地区还存在许多类似的营地。伊斯兰国的残余势力仍然活跃,他们潜伏的”沉睡小组”正在各地发动小规模袭击和叛乱活动。事实上,随着叙利亚政权的崩溃,我们看到这些伊斯兰国残余组织的活动明显复苏。自巴沙尔·阿萨德离开后,已有超过80人因此丧生。他们发动突袭,攻击孤立的偏远地区,杀害所有人并洗劫一切可抢之物。最近还发生了多起针对自治政府检查站的袭击事件。显然,伊斯兰国势力正在危险地死灰复燃。
这一情况也得到土耳其情报部门(MIT)说法的佐证——他们一直在利用这些”沉睡小组”发动袭击。土耳其采取的手段还不止于此,他们同时动用了其他地面力量。这些力量并非都是伊斯兰国成员,还包括一些为金钱出卖情报的叛徒——土耳其通过金钱收买,换取关于SDF指挥官行踪及各处据点的情报。
这正是土耳其获取情报的渠道之一——他们利用这些信息持续对SDF各指挥官发动无人机袭击。多年来,我们几乎每月、有时甚至每周都能看到土耳其使用无人机攻击不同据点,四处暗杀SDF指挥官。这些都是土耳其构成的威胁,而两种手段(情报渗透与无人机打击)的结合风险尤其巨大。在过去的军事行动中,土耳其主要轰炸发电站、炼油厂等能源设施,但也经常袭击霍尔营地周边区域,甚至直接攻击营地的安全检查站,企图煽动伊斯兰国成员监狱暴动。事实上,由于土耳其对监狱安保设施的无人机打击,已有多名囚犯成功越狱。
TFSR:当我询问当前叙利亚东北部地区状况时,实际上是想了解当地民众在频繁空袭和无人机攻击下的日常生活。除了您描述的定点暗杀外,我知道土耳其过去曾将水资源武器化,切断自治政府(DAANES)控制城市的水源供应。近期叙利亚国民军(SNA)还袭击了提什林大坝,正如您提到的,发电站和其他民用基础设施也屡遭攻击。能否请您谈谈,自阿萨德倒台以来,在各方势力入侵和博弈的背景下,普通民众(非行政官员或SDF成员)的日常生活状况?
TA:这些轰炸行动已持续多年。土耳其长期袭击发电站并切断水源,民众忍受断电缺水之苦已有数载。诚然,自入侵行动开始后,部分地区情况加剧恶化——正如您提及的提什林大坝(Tishreen Dam),这座为叙利亚北部大部分地区供电的关键设施遭袭后,导致大面积停电。不过战争当前,电力问题在多数地区已退居次位,因为首要威胁是土耳其代理人武装正虎视眈眈企图吞并整个区域。值此土耳其入侵之际,自治政府的应对机制正以更强硬姿态回击威胁。我们看到民众自发组织安全巡逻队,昼夜值守确保社区安全;邻里委员会在主街设立检查站,好让治安部队(Asayish)能集中力量防守要地。土耳其还大肆散布谣言,在社交媒体伪造”SDF从某据点溃逃”、”SNA已占领某村庄”等虚假消息制造恐慌。令人动容的是,民众正将保卫家园的使命扛在肩上——在这种生死存亡关头,断电数日反倒成了次要问题。
TFSR:你能谈谈最近关于自治政府本身出现腐败现象的说法吗?我想到的是关于贿赂或掌权官员从中牟利的说法?这是否是你所了解的情况,是否只是传言,还是正在处理的事情?
TA: 这是一个非常有趣的问题,因为在这里我们也可以提出批判性的团结,不是吗?从这个意义上说,我们在这里支持革命,我们在这里支持自治政府正在做的事情,但我们也在反思当地的情况。尤其是在过去几年里,我们看到了腐败案件的增加。人们试图窃取社区资源、贿赂等问题时有发生。同时,我可以说,这些问题主要发生在中层机构中,这些人可能在意识形态上与革命并不一致,但在某些时候却决定加入自治政府的工作,并设法担任一些类似中层的行政职务。然后,他们利用这些职位偷窃、挪用资金。现在我们看到的是,自治政府也意识到了这一点,并正在解决这个问题,而且还开始成立调查小组,跟踪这些钱的去向。我们也一直在为医疗机构提供支持,我们看到在医院里,本该用于人民的药品和资源最终落入了某些人的口袋。
自治政府正投入更多人力物力组建调查委员会。他们在处理腐败案件时相当严厉——这些案件大多是男性与其家庭成员合谋敛财,一旦查实,自治政府会立即撤销涉案人员职务并判处监禁,力图斩断腐败链条。值得注意的是,这类中层腐败现象并未在高层管理人员中蔓延。那些自革命初期就肩负重任的地区协调官员,那些负责整个州郡事务的干部,往往难以被腐蚀。可以看出自治政府遏制腐败的决心十分坚定,这与大多数中央集权国家形成鲜明对比——在那些国家的权力中心,利用体制漏洞中饱私囊早已成为常态。
特别是我们眼前就有巴苏尔(伊拉克库尔德斯坦)的例子——巴尔扎尼家族正在那里运作类似的商业模式,他们掌控主要石油公司,大量资金直接流入其家族口袋。但这种情况在这里完全不存在。我们可以看到,自治政府的领导层主要由真正相信能构建另一种生活方式的人组成,他们确保没有任何家族或小权力集团能够掌控局面,并始终坚持用革命精神和革命纲领来指导自治政府的各项工作。
TFSR:德国各地近日爆发了由”为罗贾瓦起义”(Rise Up for Rojava)等组织发起的行动日示威活动。尽管美国、德国、英国和法国等帝国主义核心国家持续支持以色列长达一年多的屠杀,即使频繁的抗议和封锁行动不断上演,但这类策略能否真正带来预期改变,在我看来前景并不乐观。不过,面对世界各地正在发生或即将发生的种族灭绝,究竟何种行动才算有效,这需要更深入的探讨。能否请您谈谈目前国际上为支持民主叙利亚所做的宣传工作?包括各国的行动主义情况、对土耳其商业及政府机构施加的压力,以及哪些形式的国际团结能有效捍卫和支持罗贾瓦革命?
TA:嗯,这是个关键问题,也是我们重点思考的方向——“如何将国际声援转化为切实行动,成为民众可参与、可发展的实践?”目前尚难评估街头抗议对局势的实际影响,但我们能看到这些行动正在唤醒社会意识:土耳其的国际形象在众多地区(特别是在政治觉醒群体中)严重受损绝非偶然。通过持续揭露土耳其支持伊斯兰国、以及其法西斯架构镇压库尔德人的行径,这些运动已让世人看清真相。我们更应追溯土耳其建国根源——1915年亚美尼亚大屠杀(正值一战末期)中,200万亚美尼亚人遭屠戮,其财富被掠夺,这恰恰成为土耳其立国的基石之一。这种种族灭绝政策深植于土耳其国家基因,如今对库尔德人的迫害正是其延续。这些曝光行动正在深刻重塑社会政治认知。
抵制行动也能产生直接影响。我们看到不同团体呼吁抵制土耳其航空,或许最佳范例就是针对以色列的BDS运动,其成效有目共睹。但最有力的声援莫过于亲赴罗贾瓦,与当地人民同呼吸共命运——众多国际主义者来到这片土地,学习这场革命的真谛:实地体会无国家社会的构建、妇女革命的实践、社会生态建设的意义。这种参与不仅是人力支援,更是为全球革命者打开一扇学习之窗。通过这些经验,我们得以重新审视自身斗争,调整本土革命纲领,确保理念与现实紧密结合。这正是国际团结的重要维度:从各革命运动中汲取经验,共同发展出超越地域局限的斗争智慧,进而激励全球范围的革命进程。
TFSR:对于那些有兴趣前往的人,您会建议他们根据自身能力或兴趣联系哪些组织?
TA:目前前往这里并不容易。当土耳其开展军事行动时,通常需要与库尔德地区政府协调行程——正如我们之前所说,巴尔扎尼政府正严格限制边境通行。不过,当地已有许多国际主义团体在开展工作,同时也学习如何更好地帮助新来的国际志愿者融入。我不会特别推荐某个团体,因为当地情况复杂,已有不少同志亲身实践过。我建议有意前来的人先充分了解实地现状,并通过已在此地的同志获取全面信息,从而明确自己想参与的领域,或找到最适合这类工作的组织结构。
TFSR:对于那些希望了解更多信息、跟进快速变化局势的人,您会推荐哪些新闻来源或可供在线研究的组织?
TA:许多机构都在持续更新当地局势。罗贾瓦信息中心(Rojava Information Center)始终是获取实地情况的可靠来源。此外,有一个Signal群组会实时播报这里的动态,更新也会同步发布在Tekoşîna Anarşist的网站上——我们最近新增了一个专栏专门分享实地局势。Telegram上也有多个频道在报道相关情况。如果有兴趣,我们或许可以在节目备注中提供Signal广播的加入链接,这样朋友们就能每日获取安娜其主义视角的更新。
TFSR:好的,埃里科,非常感谢你参与这次对话。我有没有遗漏什么你认为需要补充的重要内容?
TA:或许我们最近在思考的一个重要议题是建立联系的必要性——特别是与那些在2011至2012年参与反政权抗议,并曾提出在叙利亚全境建立自由意志主义革命运动的叙利亚革命者们。当下最具代表性的例子是奥马尔·阿齐兹(Omar Aziz),这位安娜其主义者撰写了极具洞见的文件,呼吁通过地方议会联盟推动叙利亚革命。我在想,如果2011-2012年的这些自由意志主义团体能亲眼见证如今北叙利亚的实践——罗贾瓦革命中由阿拉伯人、亚述人、亚美尼亚人共同建设的公社体系——就会发现这与阿齐兹的提案形成了直接呼应。尤其在政权垮台的当下,我们更应推动去中心化的自由方案,而非重建中央集权政府,让地方议会成为新叙利亚的主要政治舞台。
TFSR:好的,非常感谢你的分享,这次对话让我受益匪浅。
TA:这是我的荣幸,谢谢。
TFSR:请代我向同志们(hevals)问好。